Simon Pegg en Nick Frost zijn weer samen! Ze produceren en spelen in deze horrorkomedie op een Britse kostschool. Dit topduo, buitennatuurlijke wezens en een boel grappen, kan toch niet fout gaan? Het grootste monster dat echter op de loer ligt heet teleurstelling. En die heeft honger.
Blijkbaar had Pegg het naar zijn zin toen hij in 2012 met regisseur Crispian Mills werkte aan het niet bijster succesvolle A FANTASTIC FEAR OF EVERYTHING. Toen deze comedyheld met wapenbroeder Frost het productiebedrijf Stolen Picture begon, kreeg Mills de kans om daar zijn tweede film te maken. En op papier is SLAUGHTERHOUSE RULEZ een goed idee. Een stel geile tieners in schooluniformen die monsters te lijf moeten gaan, met een hoop komisch talent in de bijrollen. De potentie is er echt wel.
Slaughterhouse is de naam van de kostschool. ‘Rare naam,’ commentarieert hoofdpersoon Don, de jongen uit een volksbuurt die zich in deze wereld van voorrecht mag begeven. Een vreemde keuze van de makers, concludeer ik, want je zou denken dat een school die – net als Eton – minister-presidenten en belangrijke kunstenaars opleidt bekender zou zijn. En dat is nog maar het begin van een hoop merkwaardige keuzes die het bouwen van een geloofwaardige wereld ondermijnen.
Er is een oude legende dat de school is gesticht door een middeleeuwse ridder, na het verslaan van een ondergronds monster. Iedere student moet het verhaal kennen. De directeur van Slaughterhouse – bijgenaamd The Bat, en op zich best lekker aan elkaar geschmierd door Michael Sheen – laat een oude schoolmaat naar schaliegas boren op het terrein. En ja, een plus een geeft in dit geval inderdaad de oplossing twee. Maar het lijkt een spoiler om dat te noemen, omdat SLAUGHTERHOUSE RULEZ de hele eerste helft zijn best lijkt te doen om een hoop andere opties voor horror open te houden.
Don moet een kamer delen met Willoughby, gespeeld door Asa Butterfield. De slaapplek is vrijgekomen doordat de vorige kamergenoot is overleden en over de doodsoorzaak wordt onnodig geheimzinnig gedaan. Dan is er ook nog een genootschap van ouderejaars die er rare rituelen en orgies op nahouden. En de dialogen benoemen nogal onsubtiel dat, als je niet op je hoede bent op deze school, je levend opgegeten kunt worden. Het is allemaal afleiding die zijn doel voorbijschiet.
Je voelt bij alles dat regisseur Mills, die bekend is geworden als frontman van de britpopformatie Kula Shaker, ontzettend hard probeert een nieuwe Edgar Wright te zijn. Het voorschaduwen van latere verhaalelementen, de snelle montage, en zelfs het kopiëren van vloeiende overgangen tussen shots. Hij gebruikt de gereedschappen, maar heeft geen idee waar ze voor kunnen dienen. De stijl zit erin, maar er wordt niets mee gedaan om het verhaal te verrijken. Mills lijkt alleen te willen zeggen: kijk, ik kan dit ook. Er zit zelfs willekeurig een cricketbat in een scène met Simon Pegg!
En waarom heet deze film eigenlijk SLAUGHTERHOUSE RULEZ? Het lijkt een knipoog naar Lasse Hallströms feelgood-drama THE CIDER HOUSE RULES uit 1999, maar thematisch hebben de beide films niets met elkaar te maken. CIDER HOUSE was een John Irving-verfilming over een Amerikaanse wees die wordt opgeleid tot arts. Het lijkt nogal ver af te staan van Britse jochies in schooluniformen. Een woordgrap is op zijn sufst als er alleen een toespeling wordt gemaakt om een toespeling te maken, zonder verder doel.
Ook een terugkerende grap, die tijdens het schrijfproces hilarisch moet zijn geweest maar in de film compleet doodvalt, is dat er best veel songtitels in de dialoog zijn verwerkt. Ze zijn botweg té goed verstopt. Meestal zijn het geen titels die iedereen wel kent, en dan wordt er ook nog geen aandacht op gevestigd. Meer dan de helft van een goed werkende grap bestaat uit hoe goed die wordt gebracht, en het is vooral dat punt waarop de film eigenlijk als geheel tekortschiet.
Acteurs kunnen nog zo veel goede komische timing te berde brengen, de montage draait die de nek om. En acteurs met meer drama-achtergrond krijgen niet de regie om grappig te worden. Mills is gewoon geen comedyregisseur. En dat wil hij met deze film te duidelijk wel zijn. Hij had meer tijd moeten nemen om de timing goed te krijgen, of misschien vaker de hulp moeten inroepen van zijn producenten en experts op dit vlak, Pegg en Frost.
Over dat duo gesproken, ze delen niet eens een scène. Niet dat het moet, maar een film die zo sterk leunt op hun gezamenlijke filmverleden schept bepaalde verwachtingen. SLAUGHTERHOUSE RULEZ onderstreept vooral hoe goed Edgar Wright is. Maar hij had dan ook al veel meer regie-ervaring, toen hij in 2004 met zijn eerste horrorkomedie SHAUN OF THE DEAD de filmwereld bestormde. Misschien kan hij Crispian Mills wat huiswerkopdrachten geven?
Distributie: September Film. Release NL 15 mei 2020, BE 3 juli 2019. Copyright: Ruud Vos. Online gepubliceerd op 18 mei 2020. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
