Regisseur Kim Chapiron is een jonge hond die graag wild om zich heen schopt. Hij richtte in 1995 het artiestencollectief Kourtrajmé op en produceert sindsdien met zijn Franse spitsbroeders hippe videoclips en stoere kortfilms. SHEITAN (Turks voor Satan) is zijn eerste lange speelfilm waarmee hij tegen heilige huisjes en moraalridders wil trappen.
Zijn protagonisten zijn onaardige, keetschoppende jongeren uit de banlieu die van de regen in de drup belanden. Vanaf het begin wekken ze weinig sympathie: ze zoeken hommeles in een duistere Parijse nachtclub, racen als gekken met hun VW Golf door de straten en overvallen een benzinestation. Van zo’n stelletje leeghoofden verbaast het niet dat ze uiteindelijk in een verlaten landhuis van een vriendin verzeilen, waar ze de kerstdagen zullen doorbrengen. De oversekste jongeren hopen op een portie gore seks met twee mooie meiden die ze net hebben opgescharreld, maar hollen al gauw schreeuwend door de duistere gangen van het huis. Eigen schuld, dikke bult.
De boosdoener is een orchideeën kwekende man in rubberen laarzen, met een vettige snor en een voorliefde voor (geroosterde) geiten. De Franse megaster Vincent Cassel (LA HAINE), die ook als producent van de film optrad, zet ‘m met demonisch genoegen neer. Hij lokt de jongeren mee naar het dorp waar geen van de misvormde inwoners er een probleem mee heeft naakt te zwemmen in een warmwaterbron. In een achterkamertje van het immense landhuis maakt zijn hoogzwangere vrouw intussen een pop voor haar ongeboren kind. Tijdens een dionysisch kerstmaal onthult de man des huizes de ware reden voor het verblijf van de jongeren. En gaan de poppen letterlijk aan het dansen.
SHEITAN eindigde vorig jaar hoog in de race om de publieksprijs van het AFFF. Cassel als demonische conciërge steelt de show, maar houdt geen maat in wat zeker niet zijn sterkste rol is. De visuele flair van Chapiron kan de narratieve mankementen niet verhullen. Chapiron maakt graag gebruik van bizarre beeldcomposities en grand-guignoleske scènes. Hij regisseert op het tempo van een hiphopnummer, maar heeft pas na een dik uur het juiste ritme te pakken. De horrorscènes komen te laat om de film interessant te houden. Het politiek incorrecte, gitzwarte verhaal is helaas doordrenkt van puberale humor en mist elke vorm van originaliteit. SHEITAN verdient lof voor zijn onbevangen, gedurfde, wilde aanpak, maar doet zich stoerder voor dan blijkt.
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in SN#73, voorjaar 2007.
