VIDEO | Gabriele Salvatores regisseerde eerder films als MARRAKESH EXPRESS en SUD en deed dat lang niet onaardig. Met name in het Oscar-winnende MEDITERRANEO gaf Salvatores blijk van talent, of in ieder geval van oog voor de (twee) talenten van voormalig Miss Griekenland Vanna Barba. Maar laat hem in godsnaam met zijn tengels van de fantastische film afblijven. Nou ja, fantastisch.
Wat is dit eigenlijk voor film? In eerste instantie lijkt Salvatores ons een veelbelovende cyberthriller voor te schotelen. Jimi (Christopher Lambert), een programmeur van videospellen, werkt koortsachtig aan de voltooiing van zijn nieuwste spel ‘Nirvana’. De protagonist van het spel, Solo (Diego Abantantuono, bekend van MEDITERRANEO), wordt zich bewust van de onwerkelijke wereld waarin hij figureert. Hij raakt gefrustreerd door het steeds weer doorlopen van dezelfde spelpatronen na iedere game over en vraagt zijn schepper hem te bevrijden.
Om dit te doen moet Jimi doordringen in de zwaar beveiligde database van software-multinational Okosama-Starr. Een riskante onderneming, waarvoor Jimi de hulp inroept van cybernaut Joystick (Sergio Rubini) en diens vriendin Naima (Stefania Rocca). Het existentialistisch potentieel van het gegeven (de relatie tussen de ‘artiest’ en diens schepping) herbergt tevens het grote probleem van de film: NIRVANA implodeert onder zijn eigen gewicht. Salvatores wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen de genrefilm en het Grote Gebaar.
Künstlerschuld alleen is niet genoeg: tijdens zijn speurtocht blijkt Jimi ook nog eens te worstelen met een identiteitscrisis en de onverwerkte emoties van een stukgelopen relatie. Dit vergt een acteerprestatie die voor de steeds zwoeler gevooisde Lambert danig te hoog gegrepen is. Zijn filosofische bespiegelingen en enigmatische one liners werken dan ook vooral op de lachspieren. Dit alles zou tot daar aan toe zijn, als de film dan tenminste af en toe blijk gaf van een glimpje brille, panache of schwung.
Maar NIRVANA is simpelweg een van de saaiste films die ik in tijden zag. De art direction is dertien in een dozijn, het acteerwerk van Lambert’s collega’s is ook ver onder de maat; zelfs componist Mauro Pagani, toch een van de masterminds achter de fameuze Italorock-formatie PFM uit de jaren ’70, deelt in de malaise. Een dikke onvoldoende. En er zit ook al geen seks in.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #36, juli/augustus 1998.
