Dr. Lucio Fulci (vertolkt door Fulci zelf), regisseur van horror- en splatterfilms, raakt meer en meer in de ban van zijn morbide fantasieën over mutilatie en dood. Zijn macabere obsessie veroorzaakt een diepe artistieke depressie. Hij wendt zich tot psychiater/hypnotherapist Dr. Egon Schwarz (Thompson). Een ongelukkige keuze: de zwaar gefrustreerde Schwarz zoekt naar een methode om zich van zijn overspelige echtgenote Katia (Lang) te ontdoen en vindt in Fulci het middel.
Hij praat de regisseur een identiteitscrisis aan en schuift hem onder hypnose misdrijven in de schoenen (waaronder de moord op Katia), die hij zelf begaat. Voor de verwarde Fulci, die met een reeks van uiterst bloederige slachtpartijen wordt geconfronteerd, vervagen de grenzen tussen werkelijkheid en fantasie verder en verder. . UN GATTO NEL CERVELLO (zoals de oorspronkelijke titel luidt) is een film die grote verwachtingen wekt. Als een horror-regisseur genaamd Lucio Fulci, gespeeld door Fulci zelf, op zijn carrière terugblikt, mag men een zekere reflectie verwachten op een merkwaardige en grillige loopbaan van ruim 35 jaar in de Italiaanse filmindustrie, waarvan vijftien jaar in het horrorexploitatie- en splatter-genre. Men zou mogen verwachten dat de depressieve regisseur zich bezint op zijn eigen gierende horror-shockers als de inmiddels klassieke ZOMBI 2, PAURA NELLA CITTA DEI MORTI VIVENTI (CITY OF THE LIVING DEAD), het hallucinerend-chaotische QUELLA VILLA ACCANTO AL CIMITERO (HOUSE BY THE CEMETERY), IL GATTO DI PARK LANE (THE BLACK CAT), het onbegrijpelijke L’OCCHIO DEL MALE (MANHATTAN BABY), de weerzinwekkende IL SQUARTATORE DI NEW YORK (THE NEW YORK RIPPER) of razendsnel ripoff-werk van zijn hand in het zog van invloedrijke Amerikaanse produkties. Met zo’n carrière liggen de boeiende mogelijkheden voor het oprapen. Helaas, niets van dit alles. Met UN GATTO NEL CERVELLO heeft Fulci een volkomen sfeerloze, oninteressante horror-quickie afgeleverd, die zich geen seconde met serieus of zelfs maar ironisch bedoeld zelfonderzoek bezighoudt. De scènes, waaraan Fulci met rillingen van walging terugdenkt, stammen niet uit eigen oeuvre, maar zijn door hem speciaal voor de onderhavige film gemaakt: festijnen van gratuit geweld, mutilatie en doodslag, een SM/Nazi-sickie, pornowerk en de fijne kneepjes van ontleedkunde voor gevorderden Ð een viscerale puinhoop. Nee, Fulci heeft ’t te druk met het ten volle exploiteren van de splatter-elementen die het kwasi-medidatieve gegeven hem aanreikt, om zich met zelfonderzoek bezig te houden. ‘If I’d make a romantic movie, no one would buy a ticket’, verdedigt Fulci zich tegen een ambitieuze producent. Misschien is de essentie van een en ander dat een splatter-regisseur splatter brouwt uit hetgeen hem wordt voorgezet en is de film in deze zin hoogst reflectief, om niet te zeggen illustratief. Misschien heb ik de film en Fulci’s universum niet begrepen. x. Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #17, p12.
