Het uitgangspunt is even intrigerend als ijdel. Stel dat Freddy Krueger werkelijk bestaat en de acteurs uit zijn films ook buiten de set belaagt? Stel dat Wes Craven met zijn Freddy-mythologie op fatale wijze de grens tussen fictie en werkelijkheid heeft overschreden? Craven in het blad Imagi-Movies:
‘Er zit een scène in de film waarin ik uitleg dat Freddy een wezen was, dat al heel lang bestond en iets representeerde dat misschien wel teruggaat op de oorsprong van de mensheid. In elke eeuw zijn er verhalenvertellers die dit geheimzinnige en verborgen element een nieuwe vorm en een nieuwe naam geven. In mijn geval noemde ik het Freddy en door het een bepaald uiterlijk te geven en onderdeel te maken van de NIGHTMARE-serie kon het onder controle worden gehouden. Maar toen de films ophielden, toen het personage werd gedood, bleef het wezen voortbestaan en besloot ons leven en onze dromen binnen te dringen. Daar gaat dit verhaal over.’.Het Droste Cacao-bus effect dat Craven voor zijn comeback in NIGHTMARE-land bedacht, moet vooral de fans van de serie aanspreken. Actrice Heather Langenkamp, de Nancy uit deel 1, John Saxon, Robert Englund, Craven en New Line-baas Robert Shaye treden op onder hun eigen naam. Volop gelegenheid tot satire en zelfspot, zou je zo denken. Maar er kan geen lachje af bij Craven. Nee, het maken van NEW NIGHTMARE was pure noodzaak. Niet zozeer een inhoudelijke opknapbeurt van een uitgemolken franchise, als wel een vorm van therapie voor de betrokkenen. In de eerste plaats voor Craven zelf, die onvermoeibaar blijft koketteren met de eigenaardigheid dat zijn film-ideeën in zijn dromen tot hem komen. En ‘inner demons’ moeten worden uitgebannen, nietwaar? Maar ook voor Langenkamp betekende NEW NIGHTMARE een persoonlijk exorcisme. De actrice ontving namelijk enige tijd dreigbrieven van iemand die haar verantwoordelijk hield voor het vroegtijdig stopzetten van de tv-serie Just the Ten of Us. In NEW NIGHTMARE zet Craven dat biografische gegeven naar zijn hand door de brieven te vervangen door griezelige telefoontjes van Freddy. Hoe bijzonder en noodzakelijk het maken van deze film voor Craven en Langenkamp ook mag zijn geweest, de kijker is natuurlijk maar in één ding geinteresseerd: krijgt hij waar voor zijn geld? En op dat punt schiet NEW NIGHTMARE nu net tekort. Craven was al nooit een groot stilist, maar zijn poging de film de stijl van een documentaire mee te geven moet als mislukt worden beschouwd. NEW NIGHTMARE oogt als een doorsnee-NIGHTMARE-film, inclusief een finale die inwisselbaar is tegen alle voorgaande finales. Avontuurlijk grensverkeer tussen de vertrouwde Freddy Krueger-fictie en de bijna-werkelijkheid van acteurs die zichzelf spelen, doet zich ook al nauwelijks voor. Het enige wat de film wezenlijk onderscheidt van zijn voorgangers zijn zijn pretenties. En van pretenties krijgen wij eerlijk gezegd geen koude rillingen. ** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #16, p3.