Een stoere kerel als Max Payne hoort thuis in het comicuniversum van Marvel of Dark Horse. Heiligschennis voor gamefanaten, want de actieheld komt zo uit het beroemde videospel gewandeld. Zij weten ook: de game is beter dan de film.
Voor niet-gamers brengt even googelen al snel soelaas. MAX PAYNE werd in 2001 op de markt gebracht door het Finse softwarebedrijf Remedy Entertainment. Het actiespel bleek een schot in de roos, met als special feature de mogelijkheid om de actie bullet time te vertragen. Dat schiet lekkerder en vaker in de roos. Over de adaptatie van game naar film is goed nagedacht. Scenarist Beau Thorne is amper dertig en heeft voeling met het genre. Hij maakte een lijstje met wat wel en niet zou werken op het witte doek.
Regisseur John Moore (THE OMEN) behield sfeer, setting en de meeste personages, maar wilde zuinig zijn met slow motion en voice over. Dat lijken allemaal verstandige keuzes, maar toch werkt de film niet. Aan de grimmige setting ligt het alvast niet. Om de somberheid van Max Payne te benadrukken, sneeuwt en regent het de hele film. Dat levert erg sfeervolle, noir-achtige beelden op van een duister New York dat nauwelijks opgeschrikt wordt door een shoot out meer of minder. Maar verhaaltechnisch loopt het fout. De opbouw van de film is ronduit rommelig. Kijkers die niet vertrouwd zijn met de game, tasten lang in het duister over de motieven van de protagonist. Pas op de helft van de film zit een flashback waarin we te zien krijgen hoe Paynes vrouw en pasgeboren baby vermoord worden. Het verklaart waarom de succesvolle politieman verstopt zit in een achterafkantoortje waar hij zich met cold cases bezighoudt.
’s Nachts gaat hij de straat op om als een engel der wrake de moordenaars van zijn familie te vinden. Max Payne is geen superheld. Hij heeft geen vleugels om te vliegen en geen pantser om zich tegen kogels te beschermen. Dat blijkt ook niet nodig. De wraakgedachte is zijn sterkste wapen. Met onvermoeibare vuisten en niet aflatend wapengekletter gaat hij de vijanden te lijf; uiteraard zonder zelf ook maar een schrammetje op te lopen. Mark Wahlberg vertrekt er geen spier om. Zijn gezicht blijft de hele tijd in treurige Nicolas Cage-modus staan. Paynes hardnekkige zoektocht brengt hem in contact met de Russische onderwereld en de drug Valkyr, een hallucinogeen dat soldaten in de War on Terror werd toegediend om sterker te worden. Het goedje blijkt superverslavend en veroorzaakt enge beelden van reuzenvleermuizen die boven de stad cirkelen.
Grafisch, technisch en artistiek kan je weinig op de hallucinaties afdingen. Maar je kijkt ernaar zonder geraakt te worden. Bovendien krijgen Paynes mede- en tegenstanders te weinig schermtijd om tot volwaardige personages open te vouwen. Ze vormen een warrig kluwen waar je nooit echt inzicht in krijgt, misschien omdat de scenaristen hier en daar al karakters introduceren die in een eventueel vervolg op het voorplan moeten schuiven. De kans op een sequel is niet gering. Er is immers ook al een tweede videogame, en MAX PAYNE opende toch maar mooi op nummer 1 in de Amerikaanse box-office. Wat ons betreft is één Max Payne echter meer dan genoeg.
Di: Warner Bros. (NL: 16 oktober / BE: 26 november)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 november 2008.
