Eerdere pogingen om de sciencefictionserie LOST IN SPACE (1965-1968) nieuw leven in te blazen waren niet erg succesvol. Maar na de teleurstellende filmversie uit 1998 en een valse start met een door John Woo geregisseerde maar nooit vertoonde pilot in 2004, is er nu dan toch eindelijk een redelijk geslaagde remake.
LOST IN SPACE was de tweede van de in totaal vier sciencefictionseries geproduceerd door Irwin Allen, die vooral bekendheid verwierf in de jaren ’70 met rampenfilms als THE POSEIDON ADVENTURE (1972) en THE TOWERING INFERNO (1974), wat hem de bijnaam The Master of Disaster opleverde. Net als het origineel is de remake losjes gebaseerd op de avonturenroman Der Schweizerische Robinson (aka The Swiss Family Robinson) van Johann David Wyss, waarin een gezin naar Australië emigreert maar onderweg schipbreuk lijdt en op een onbewoond eiland belandt. In LOST IN SPACE is de familie Robinson – bestaande uit vader John (Toby Stephens), moeder Maureen (Molly Parker) en hun drie kinderen Judy (Taylor Russell), Penny (Mina Sundwall) en Will (Maxwell Jenkins) – op weg naar een nieuwe kolonie in Alpha Centauri, maar moeten ze voortijdig het moederschip verlaten en stranden ze samen met wat andere kolonisten, waaronder de onbetrouwbare Dr. Smit (Parker Posey) en monteur/smokkelaar Don West (Ignacio Serricchio), op een onbekende planeet.
Showrunner Zach Estrin (PRISON BREAK) en schrijvers Matt Sazama en Byrk Shaprless, die samen eerder de scenario’s voor DRACULA UNTOLD (2014) en GODS OF EGYPT (2016) neerpenden, hebben heel goed gekeken naar het werk van J.J. Abrams. Ik was zelfs verbaasd toen ik zijn naam niet in het lijstje met executive producers zag staan. De production design doet erg denken aan de nieuwe STAR TREK-films en de verhaalstructuur lijkt verdacht veel op die andere bekende serie over gestrande reizigers, LOST. Ook in LOST IN SPACE worden de hachelijke avonturen van de familie Robinson in iedere aflevering afgewisseld met flashbacks waarin we steeds meer te weten komen over het verleden van de personages, de missie naar Alpha Centauri en de ware aanleiding voor de noodlanding op de vreemde planeet.
De eerste drie afleveringen doen, ondanks de flashbacks en de doorlopende verhaallijn, nogal episodisch aan. In iedere aflevering verkeren één of meerdere familieleden in een nieuw levensgevaar en is het racen tegen de klok geblazen om het vege lijf te redden voordat de zuurstof op is, de gletsjer instort, etc. Vanaf aflevering vier komt er gelukkig wat meer afwisseling in hun dagelijkse beslommeringen. Wat de serie vooral de moeite waard maakt is de subplot over jongste zoon Will en de mysterieuze buitenaardse robot waarmee hij bevriend raakt (“Danger, Will Robinson!”) en de chemie tussen de gezinsleden. Het is een geloofwaardig gezin met een kruisje, gekibbel en geheimpjes maar ook veel genegenheid, zonder dat je meteen op zoek moet naar een emmer. Hulde ook voor Parker Posey die als de verraderlijke en egocentrische Dr. Smith gemakkelijk schmierend uit de bocht had kunnen vliegen, maar haar rol prettig onderkoeld speelt.
Sterkste troef is de soundtrack van Christopher Lennertz (LA HORDE, SUPERNATURAL). Zijn energieke orkestrale muziek geeft deze degelijke familievriendelijke sciencefictionserie wat extra cachet. Lennertz componeerde niet alleen een vrachtlading nieuwe muziek, maar stak tevens het thema van de originele serie, gecomponeerd door niemand minder dan John Williams, in een nieuw jasje. Al na één aflevering krijg je het aanstekelijke melodietje gegarandeerd niet meer uit je hoofd.
Distributeur: Netflix. Release: 13 april 2018. Copyright: Erik van ’t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 april 2018.
