De ene animatiefilm is de andere niet. Is LE MAGASIN DES SUICIDES een zwarte komedie, een maffe musical of een eigenzinnig sprookje? Dan in ieder geval niet uit de koker van Disney. Daar is deze swingende tekenfilm met een flinke rouwrand veel te politiek incorrect voor.
Stel je voor: een vader smeekt zijn zoontje om rap te beginnen met roken. Longkanker krijg je immers niet zomaar cadeau…
Pa-lief is met zijn denkwijze geen uitzondering in deze duistere stad met zijn eeuwige loodgrijze luchten. Alle inwoners zinnen op een manier om aan dit treurige leven te ontsnappen. Je kan natuurlijk zomaar onder een bus of trein lopen, van vijftien hoog springen of een ordinair ruw touw om je nek knopen, maar je kan er ook iets bijzonders van maken. Je gaat ten slotte maar één keer dood.
In de zelfmoordwinkel, gerund door de kordate Mishima en zijn al even doortastende vrouw Lucrèce, kan de gemiddelde droeftoeter met zelfmoordplannen zijn geluk niet op. Je vindt er giftige pillen in alle prijsklassen, samoeraizwaarden voor de echte drama queens en allerhande touwen om je in stijl aan op te hangen. En dat mag wat kosten, nietwaar? De twee zwaarmoedige kinderen van Lucrèce en Mishima checken of de aankopen de verwachtingen waarmaken: een tevreden klant is er in dit geval één die nooit meer terugkomt.
Het leven van dit goed boerende gezin gaat z’n depressieve gangetje tot er een derde kind geboren wordt. De ouders klagen natuurlijk steen en been, want wie hecht er aan nieuw leven in deze stad? De schok is nog groter wanneer deze jongste telg vrolijk begint te lachen. De familie schaamt zich dood en vreest voor de toekomst van hun handel. Stel dat de klanten door hun goedlachse zoon worden aangestoken?
Met zijn eerste animatiefilm treft Patrice Leconte (LE MARI DE LA COIFFEUSE, RIDICULE) meteen doel. Als fan van alles wat Jean Teulé schrijft, was hij diep onder de indruk van het prikkelende verhaal. Maar hoe dit maffe boek te verfilmen? Als fervent stripboekenlezer leek animatie Leconte de beste keuze. Slim bedacht, want er is geen enkele andere filmvorm waarin zelfmoordmethodes zo aanstekelijk aangeprezen kunnen worden en je dat als kijker nog pikt ook. Bovendien wordt het zwartgallige maar grappige verhaal ‘opgefleurd’ met liedjes. De droefgeestige personages beginnen zomaar, in de beste musicaltraditie, te zingen over hun loodzware leven, de verkoopbare waar en alle ellende rond dat veel te gelukkige kind.
De geestige personages zijn in enkele rake lijnen neergezet en voorzien van karakteristieke elementen. De stemacteurs doen de rest. Hoewel je deze animatie prima kan bekijken in 2D, is dit ook een mooi voorbeeld van hoe 3D echt iets kan toevoegen. Waar de meerwaarde bij veel life-action films twijfelachtig is – een middelmatige film wordt er werkelijk niet beter door – zetten wij bij animatiefilms met plezier die onhandige brillen op. 3D is een plus bij gelikte computeranimatie, maar óók fantastisch bij deze getekende versie, die in de verte een beetje doet denken aan tekenfilms van Sylvain Chomet (L’ILLUSIONNISTE, LES TRIPLETTES DE BELLEVILLE). LE MAGASIN DES SUICIDES lijkt letterlijk uit verschillende lagen te bestaan en heeft driedimensionale nog meer impact. Oók in scènes waarin grijstonen de boventoon vormen; bombastisch visueel vuurwerk is echt niet altijd nodig.
Dat de film, ondanks z’n excentrieke verhaallijn alsnog een tikkeltje moralistisch einde kent, is wat mij betreft dan ook het enige rouwrandje.
Di: Lumière (release NL: 29 november 2012). Copyright Maricke Nieuwdorp. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 november 2012.
