Wanneer de credits van een film Alan (of Allen) Smithee als regisseur vermelden betreft het niet de nieuwste rolprent van de man die in 1967 debuteerde met de western DEATH OF A GUNFIGHTER. Smithee bestaat namelijk niet, het is het officiële pseudoniem dat gehanteerd wordt wanneer de regisseur niet meer achter het eindresultaat staat.
De bemoeienis van financiers en producenten is meestal de boosdoener. In het geval van voornoemde western verscholen Don Siegel en Robert Totten zich achter het pseudoniem, bij HELLRAISER: BLOODLINE betreft het de als regisseur debuterende special make-up effects man Kevin Yagher. In een recent interview in Fangoria ontkent Yagher dat produktiemaatschappij Dimension Films hem het leven zuur maakte en beweert hij dat de bemoeienis van deze dochteronderneming van arthouse-distributeur Miramax geheel goedbedoeld was. Ik geloof daar helemaal niets van. Yagher stelt zich als debutant natuurlijk diplomatiek op, hij wil tenslotte verder als regisseur. Het in horror en sf gespecialiseerde Dimension Films werd door Miramax opgericht om de penetratie van de arthouse-markt door concurrent New Line Cinema (van de A NIGHTMARE ON ELM STREET films) het hoofd te bieden. ‘Als jullie in onze afzetmarkt gaan opereren, dan doen wij hetzelfde’, is de achterliggende gedachte. Met dit doel kocht Miramax de HALLOWEEN-franchise van producent Moustapha Akkad en de HELLRAISER-franchise van notabene New Line Cinema.
Met het vierde deel van laatstgenoemde serie bereikt ons het eerste produkt van deze gekke koehandel in horror-ikonen en het belooft weinig goeds voor de toekomst. Vaste HELLRAISER-scenarioschrijver Peter Atkins lijkt zich dit keer meer door de gelijknamige stripboeken te hebben laten inspireren, dan door Clive Barkers oorspronkelijke idee. Drie korte verhalen worden door de hermontage van de Dimension-bobo’s aaneengesmeed tot een grote flashback van Paul Merchant, afstammeling van Phillipe Lemarchand, een 18e-eeuwse speeldoosbouwer die de bekende Lament Configuration ontwierp. We zien hoe drie telgen uit het geslacht in heden, verleden en toekomst met de puzzel in de weer zijn en hoe ze allen te maken krijgen met cenobites Angelique en Pinhead. Door de beperkte lengte van de episodes ontstijgen de personages geen van allen de status van karikaturen en is er van enige spanning ook al geen sprake.
De Dimension-bobo’s hebben het oorspronkelijk korte optreden van prijsdier Pinhead na het vertrek van Yagher aanzienlijk uitgebreid, zodat de bespijkerde kwelgeest nu in oeverloos geleuter ten onder gaat. De effecten zijn op hun best adequaat uitgevoerd en het bloedvergieten is tot een minimum beperkt. Met dit in alle opzichten bloedeloze wanprodukt zet Dimension zich te kijk als een puur marktgerichte onderneming die geen enkele binding heeft met het onderwerp of de doelgroep. Die indruk werd onlangs nog eens extra versterkt door Brian Yuzna, die bij zijn bezoek aan het 13e Festival van de Fantastische Film tot zijn verdriet moest meedelen dat zijn projekt rond de zeven doodzonden (zeven zonden, zeven topregisseurs, zeven horrorfilms) door Miramax/Dimension in zijn geheel was afgekeurd. Ook Yuzna stelde zich ten aanzien van de filmmaatschappij diplomatiek op. Maar voor ondergetekende is de kwestie zo klaar als een klontje: die hele Miramax-kliek houdt helemaal niet van horrorfilms. Ja, ze hebben Robert Rodriguez’ FROM DUSK TILL DAWN ruim gefinancierd en verder ongemoeid gelaten, maar scenarioschrijver en acteur Quentin Tarantino is dan ook hun kip met de gouden eieren. Zo’n beestje moet je natuurlijk te vriend houden.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #24, april/juni 1996.
