Nu, maanden na de eerste persvoorstelling van THE CROW:CITY OF ANGELS, herinner ik me eigenlijk alleen het drabbige geel waarin de meeste scènes waren ondergedompeld. En o ja, de shots van een geanimeerde kraai boven een maquette van een post-apocalyptisch Los Angeles dat ligt ingekapseld in duisternis en kwalijke nevelen.
Pope, een pionier op het gebied van de videoclip (o.a. The Cure), weet hoe je met een paar eenvoudige technische handgrepen een desolaat sfeertje moet scheppen. Waar hij helaas niet in slaagt is die desolaatheid via het verhaal op de kijker over te brengen. En dat is curieus, aangezien dit vervolg nog schaamtelozer lijkt te zwelgen in de tragiek van zijn gedoemde personages dan het origineel. Pope en scenarist Goyer kozen ervoor de vorige Crow, Eric Draven, niet opnieuw tot leven te brengen (naar verluidt uit piëteit met de op de set verongelukte acteur Brandon Lee) en schiepen een nieuw personage, Ashe (Perez), dat aan het begin van de film met zijn zoontje in een rivier wordt gesmeten. Vader en zoon verdrinken, maar de eerste herrijst uit de dood om wraak te nemen op de moordenaars (waaronder Brooks en een hevig schmierende Iggy Pop). Daarbij krijgt hij hulp van tattoo-artist Sarah (Kirshner), die hem van bijpassende make-up voorziet. Evenals Eric beleeft Ashe geen enkel plezier aan zijn schoonmaakactie en de wereld wordt er ook al niet beter van. The Crow behoort nu eenmaal tot het slag superhelden dat in navolging van Frank Miller’s revisionistische Batman uit de jaren ’80 niet door idealistische motieven wordt gedreven, maar door de eigen zielepijn. Pope heeft aan de standaard-uitrusting van dit donkere universum bitter weinig toe te voegen. Fotogeniek brandende olievaten, met graffiti besmeurde afbraakpanden, buitenissig uitgedoste motorduivels en ander gespuis Ð we hebben het al tientallen malen eerder gezien, in speelfilms én in videoclips. Wat de film definitief de vernieling in helpt is Pope’s onvermogen of onwil de handeling van een enigszins overzichtelijke mise en scène te voorzien. In dit losse zand van louter visuele prikkels gaan de emoties reddeloos verloren. En dat is extra sneu voor de acteurs die blijkens uitspraken als ‘Deze film is geinspireerd op Hamlet, Romeo en Julia en Dante’s Goddelijke Komedie’ (Kirshner) en ‘Toen we eenmaal met filmen begonnen, daalden we steeds verder af in het karakter en zijn pijn’ (Perez) hoge verwachtingen hadden van het resultaat. Kirshner’s karakter heeft ongeveer evenveel diepgang als dat van de gemiddelde Spice Girl, terwijl Perez er ook al niet in slaagt de aanstellerige pose van een popster te ontstijgen. Misschien moet Pope maar gewoon videoclips blijven regisseren. * Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #30, p3.
