Van de Italiaanse regisseurs die in de jaren zestig in de gothic horror werkzaam waren, is Massimo Pupillo vrij onbekend gebleven.
En dat is in dit geval niet vreemd of onterecht, want hij was zeker de minst getalenteerde filmmaker in het gezelschap van Mario Bava, Antonio Margheriti en Riccardo Freda. Van de drie genrefilms die Pupillo maakte is TERROR CREATURES FROM THE GRAVE/CINQUE TOMBE PER UN MEDIUM(1965) de beste, al is dat eerder de verdienste van de charismatische hoofdrolspeelster Barbara Steele en het prachtige zwar-witcamerawerk van Carlo Di Palma (die daarna doorbrak met Antonioni’s BLOW-UP (1966) en tegenwoordig in Amerika werkt, vooral voor Woody Allen!).
In 1966 maakte de regisseur LA VENDETTA DI LADY MORGAN en BLOODY PIT OF HORROR/IL BOIA SCARLATTO (‘De Scharlaken Beul’), een vreemde en amusante verfilming van de Italiaanse pulpstrip Killing, overgoten met een sausje van gothic horror en erotiek. Pupillo had al eerder gewerkt met de hoofdrolspeler van BLOODY PIT OF HORROR, Mickey Hargitay, een Amerikaanse bodybuilder die in Italië exploitatiefilms maakte en verder bekend was als de echtgenoot van Hollywoodster Jayne Mansfield. Het tweetal probeerde altijd in de publiciteit te blijven, desnoods via slechte reclamespotjes en incidenten met de roddelpers, want het gebeurde meermaals dat de woeste Hargitay een fotograaf tegen de grond sloeg.
BLOODY PIT OF HORROR begint in de middeleeuwen met de veroordeling van een beul die zich in zijn eigen kasteel schandalig misdraagt en met afschuwelijke folterpraktijken onschuldigen het hiernamaals injaagt. Hij wordt in een ijzeren maagd gepropt en het slot wordt verzegeld, opdat hij zijn daden nooit zal herhalen. Dan zitten we in de hippe jaren zestig. Een groepje modellen met aanhang arriveert bij hetzelfde kasteel om er materiaal te schieten voor een sexy fotoroman met horrorelementen. De in een vreselijke avondjas gestoken kasteelheer (Hargitay), die graag eenzaam bij een brandend haardvuur schaak speelt tegen zichzelf, heeft aanvankelijk zijn bedenkingen maar stemt toe. Hij laat het gezelschap in de oude folterkelder binnen, maar staat er op dat zijn bedienden – een stel strakke knapen in gestreepte t-shirts – een oogje in het zeil houden.
De dames variëren van het type oogverblindende schoonheid (Femi Benussi uit Mario Bava’s HATCHET FOR THE HONEYMOON) tot de ordinaire Rita Klein, een blondine die met de kreet ‘I’m not a dumb blonde, you know!’ van zich af probeert te bijten, maar na de repliek ‘Who said you were a blonde?’ weer in haar schulp kruipt. Een van de modellen duikt meteen met haar geile vriendje een kamertje in om van bil te gaan en verbreekt per ongeluk het zegel van de ijzeren maagd, en binnen de kortste keren sluipt de beul door de gangen. Het eerste slachtoffer lijkt door een ongeval om het leven te komen, maar na een tijdje komt de Scharlaken Beul in volle glorie tevoorschijn, om met overtuigend gekraak de rug van het bronstige baasje te breken, en zijn meisje in de ijzeren maagd te stoppen. Hierna ontspoort de tot dan toe wat sullige film volledig en neemt de vorm aan van een waar delirium. In een bizarre scène zien we hoe een van de dames vastzit in een spinnenweb met een enorme nepspin, waarbij de draden zijn vastgemaakt aan een honderdtal bogen. Iedere aanraking van het web zal honderd pijlen op de dame laten afvliegen! Vervolgens toont Pupillo het lot van een van de knapen die probeerde te ontsnappen: met een pijl door zijn hals zit hij morsdood achter het stuur van zijn Ferrari, eindeloos rondjes draaiend op het parkeerterrein. Dan komt het hoogtepunt. Kasteelheer Hargitay gooit zijn avondjas open en zie: hij draagt de superstrakke rode broek van de beul. Hij blijkt door liefdesverdriet krankzinnig geworden en begint voor de spiegel een monoloog, terwijl hij een enorme ketting omhangt, een masker opdoet en zijn gespierde torso invet met glimmende olie: ‘Mankind is made up of inferior creatures, spiritually and physically deformed, who would have corrupted the harmony of my perfect body!’ Nu is de beer los. De wereld zal boeten voor het leed dat de ongelukkige edelman werd aangedaan, en de methodes van de Scharlaken Beul lijken daarvoor geknipt. De schijnbaar gedrogeerde Hargitay raaskalt dat het een aard heeft, zwalkt van pure opwinding door zijn folterkelder, likt maniakaal zijn lippen af, uit de vreselijkste verwensingen en trekt af en toe een fikse sprint om iemand te verrassen. (Uiteraard verliezen de fotomodellen per minuut een kledingsstuk.)
De martelingen zijn bepaald niet mals: met allerlei vreemde werktuigen zet hij zijn geketende slachtoffers in brand, overgiet ze met kokende olie, bindt ze aan gloeiende ovens vast, of doorboort ze met spiesen. Toch is dit niet alles: ‘Your atonement has just begun!’ krijst hij. Een van de fotografen (Walter Brandi) heeft echter een aanval overleefd, gaat een gevecht met de maniak aan en verwondt hem met een giftige dolk. Woest met zijn ogen rollend geeft Hargitay zich uiteindelijk gewonnen. ‘My pure body has been contaminated!’ zijn zijn laatste woorden, waarna hij in elkaar zakt. De kijker zelf ligt dan ook bijkans plat voor het beeldscherm.
BLOODY PIT OF HORROR, dat met succes in Amerika werd uitgebracht, is – u begreep het al – een van de leukste Italiaanse exploitatiefilms van de jaren zestig. Het Ed Wood-niveau van de pakweg eerste vijftig minuten, waarin de non-acteurs de vreselijkste dialogen uitkramen, zorgt voor soepele lachspieren, waarna Hargitay’s furieuze climax de kaken van ongeloof doet verstijven: het waanzinnige overacteren van deze incompetente floeperd in een bespottelijke outfit is zonder meer legendarisch te noemen. De nadruk die op de fysieke capaciteiten van Hargitay, de Scharlaken Beul en de dienstknapen wordt gelegd, doet denken aan de Italiaanse peplums, de spierballenspektakels die het destijds in homokringen heel goed deden, al zal ueber-macho Hargitay zich daar hoogstwaarschijnlijk nooit bewust van zijn geweest. Volgens Pupillo stopte de Amerikaanse spierbundel tijdens de opnames zelfs een fikse bol katoen in zijn broek om nog meer indruk te maken.
Aan de andere kant moet worden gezegd dat de decors van BLOODY PIT OF HORROR, dat in vier weken werd opgenomen, in Cinecitta werden gefilmd, en met name de bijzonder ruime martelkelder ziet er pico bello uit. Ook bevat de film enkele geslaagde komische momenten, vooral tijdens het schieten van de reportage, als de fotograaf de oerdomme modellen in de meest wulpse poses probeert te wringen.
Trivia-fans opgelet: de special effects werden aanvankelijk ontwikkeld door een nog jonge Carlo Rambaldi, maar Pupillo was ontevreden en stuurde de knaap weg. Daar zal hij na Carlo’s imposante carrière en diens Oscar voor E.T. nog vaak aan hebben gedacht. Deze film geniet al jaren cultstatus in Amerika, dus wie weet verschijnt hij binnenkort op dvd. U en uw kaken zijn alvast gewaarschuwd.
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #49, februari/maart 2001.
