QUARANTAINE | Corona – we zijn er wel op uitgekeken. Voor iedereen die zich thuis te pletter verveelt brengt Schokkend Nieuws enkele prachtige genreklassiekers over het voetlicht. In het publieke domein, dus gratis en legaal online te kijken. Vandaag: Joan Collins versus reuzemieren.
Het nature run amok-genre – en in het bijzonder het animal attack-subgenre – is een van mijn favorieten. Ook ten tijde van deze zeer reële nature strikes back-crisis kan ik er geen genoeg van krijgen. Mijn teleurstelling was dan ook erg groot toen bleek dat filmfestival Imagine dit jaar niet door kon gaan, want ik keek enorm uit naar hun Nature Strikes Back-programma.
Het zaadje is geplant tijdens een kinderpartijtje in 1983. Ik was elf. De jarige job had bedacht dat het leuk was om met zijn vriendjes JAWS te kijken. Het was een behoorlijk indrukwekkende en enigszins traumatische kijkervaring. Ik had nog nooit zoiets gezien. Afschuwelijk en fascinerend tegelijk. Ik wilde mijn ogen en oren dicht doen maar ook blijven kijken.
Jaren later heb ik de film tijdens mijn studie Film- en Televisiewetenschap tot op het bot geanalyseerd. Dit was aanleiding andere genreklassiekers als THEM! (1954), THE BIRDS (1963), PIRANHA (1978) en CUJO (1983) te kijken en het thema mens versus natuur nader te bestuderen. Tijdens de research voor een paper over angst voor dieren in horrorfilms kwam ik echter ook in aanraking met films van een beduidend mindere kwaliteit. Films waarin het thema nauwelijks serieus te nemen is en de dieren allesbehalve angst oproepen bij de kijker. PIRANHA II: THE SPAWNING (1981), SLUGS (1988), NIGHT OF THE LEPUS (1972), en EMPIRE OF THE ANTS (1977) zijn daar voorbeelden van. Aanvankelijk was ik teleurgesteld omdat ze niet dezelfde angstkick gaven als de klassiekers, maar algauw veranderde dit in een nieuwe fascinatie voor met name de creativiteit en het enthousiasme waarmee deze films gemaakt zijn. En ik had er een nieuwe verzamelwoede bij. Ik moest ze allemaal hebben; niet iedere film maar wel elk dier.
EMPIRE OF THE ANTS heb ik pas recent aangeschaft. Mieren had ik al en in mijn herinnering was dit toch een van de minder leuke goede slechte animal attack-films. De film bleek bij nader inzien hilarisch te zijn. Losjes gebaseerd op een verhaal van H.G. Wells (hij draait zich om in zijn graf), geregisseerd door B-filmveteraan Bert I. Gordon, met surrealistisch slechte en hallucinatie opwekkende ‘speciale’ effecten en met Joan Collins. Joan fucking Collins versus papier-maché en superimposed reuzenmieren! Nuff said. Veel kijkplezier.
Copyright: Erik van ’t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 april 2020.
