Een psychedelische western-polar: zo laat LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES zich nog het beste omschrijven. De film ging in januari uit in België, maar is een van de blikvangers van het Imagine Film Festival (11 t/m 21 april) in Amsterdam. We spraken met regisseurs Hélène Cattet en Bruno Forzani.
In een vervallen vesting aan de Middellandse Zee brengt de excentrieke kunstenares Luce (Elina Löwensohn) haar dagen door. Ze woont er met de gesjeesde schrijver Max en krijgt op een dag bezoek van vier zware jongens: Rhino (Stéphane Ferrara), ‘de bruut’, ‘het jonkie’ en advocaat Bisorgueil. Op 16 juli, 12 uur 30 precies, overvallen zij een politietransport en maken 250 kilo goud buit. Ze trekken zich terug in Luce’s vervallen burcht – maar de onverwachte komst van Max’ vrouw en kind, twee motoragenten én het onderlinge wantrouwen doen de zorgvuldig geplande overval volkomen ontsporen.
LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES is één lange, hallucinante schietpartij waar de liefhebber van spaghettiwesterns, Franse politiefilms (‘polars’) en prachtig camerawerk de vingers bij aflikt. We hadden ook niet anders verwacht van de makers van AMER (2009) en L’ÉTRANGE COULEUR DES LARMES DE TON CORPS (2013). Hélène Cattet en Bruno Forzani lieten zich, zo vertelden ze in het eerste deel van dit interview dat we al op onze website publiceerden, inspireren door o.a. ROAD TO SALINA (Georges Lautner, 1970), BULLET BALLET (Shin’ya Tsukamoto, 1998), RABID DOGS / CANI ARRABBIATi (Mario Bava, 1974) en CRY OF A PROSTITUTE / QUELLI CHE CONTANO (Andrea Bianchi, 1974). Ze gebruikten muziek uit ¡MÁTALO! (Cesare Canevari, 1970) en ZOMBIE HOLOCAUST (Marino Girolami, 1980). Barend de Voogd sprak het duo in januari tijdens het International Film Festival Rotterdam.
LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES is gebaseerd op een roman van Jean-Patrick Manchette, die in Frankrijk veel bekender is dan in Nederland.
Hélène: ‘Het was zijn eerste roman, die hij samen met Jean-Pierre Bastid schreef. Dat boek is aan de ene kant hyper-filmisch: alles is heel precies beschreven, alle personages worden gedefinieerd door actie. Dat was fantastisch. Wat ons ook erg aantrok was de subversieve toon. Het waren echte anarchisten.’
Bruno: ‘Net zoals Italiaanse westerns ook veel anarchistischer zijn dan die gezagsgetrouwe Amerikaanse westerns. Recht en orde staan in Laissez bronzer les cadavres op hetzelfde niveau als de onderwereld. Manchette is in de jaren tachtig heel veel verfilmd, vaak met Alain Delon, maar daarin verdween dat. Delon was niet zo links.’
Jullie zijn bekend geworden met neo-giallo. Waarom nu een western?
Hélène: ‘Omdat het boek ons daaraan deed denken. We zijn dol op spaghettiwesterns omdat het – net zoals de giallo – echt een filmgenre is van pure mise-en-scene. Sergio Leone is een meester van de mise-en-scene.’
Bruno: ‘Zoals Dario Argento dat is voor de giallo. We hebben ook voor een ander genre gekozen omdat AMER en L’ÉTRANGE COULEUR erg persoonlijke films waren. We werken al sinds 2000 samen en na L’ÉTRANGE COULEUR hadden we een breuk. We konden elkaar bijna niet meer uitstaan. Als we samen wilden blijven werken, moesten we iets nieuws proberen. Dat boek als uitgangspunt nemen gaf ons de kans om…’
Hélène: ‘…weer samen te werken.’
Bruno: ‘Bij onze korte films maakten we de decoupage altijd samen, maar bij amer en l’étrange couleur hadden we een werkverdeling. Hélène deed een deel van de decoupage en ik het andere deel. We werden het nooit eens. Voor LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES hebben we alles weer helemaal samen gedaan. Persoonlijk maakte ik me wel een beetje zorgen over de film, omdat de vertelwijze zo totaal anders is dan die van AMER en L’ÉTRANGE COULEUR. Dat waren labyrintische films. Dit is veel meer straight forward. Hélène was ervan overtuigd dat we er ons ei wel in kwijt zouden kunnen, en ze had gelijk.’
Zaten die droomachtige elementen met die goud beschilderde, urinerende vrouw ook in het boek?
Bruno: ‘Nee, we hebben het raamwerk gehouden – een politieverhaal met een goudroof en politieagenten die op boeven schieten – maar surreëler gemaakt. Hetzelfde verhaal, een ander prisma.’
Hélène: ‘Je betreedt de innerlijke wereld van Luce: zij was een kunstenares die in haar jeugd performances deed. De harde, concrete wereld van de boeven vervloeit met de waanzin en de fantasiewereld van de artiest.’
Bruno: ‘Daarom breken we halverwege ook met alle logica van tijd en plaats. Zo beland je als kijker in een soort vortex. We wilden het duel in de finale ook niet doen zoals Sergio Leone, maar meer orgastisch. Een beetje zoals we het deden in THE ABCS OF DEATH met ons segment O IS FOR ORGASM.’
De hele film speelt zich af op één locatie.
Hélène: ‘We zaten geïsoleerd in een uithoek van Corsica. Er was geen elektriciteit, geen water, niks! Al het materieel moest per helikopter worden aangesleept. We moesten iedere ochtend en avond een klimtocht maken van een half uur. Het was zwaar. Het was ook lastig omdat de ruïnes vervallen waren en dreigden in te storten. We hebben heel veel ongelukken gehad op de set. Een vijftiental verzwikte enkels en ook een auto-ongeluk. Iedereen is er gelukkig goed vanaf gekomen, maar het gaf wel een vreemde sfeer. Een afvalrace. Elke dag iedereen tellen. Zijn we nog compleet?’ (lacht)
Konden jullie geen toegankelijkere filmlocatie vinden?
Bruno: ‘Dat decor, daar kijk je in de film wel anderhalf uur lang tegenaan. De meeste dorpen die we zagen waren grijs steen tegen grijze bergen. Dat is niet interessant. Hier had je dat groene struikgewas, die okerkleurige stenen en, vooral, de helderblauwe zee. Dat hadden we nog nooit gezien: een verlaten westerndorp in een blauwe woestijn. Dat maakte het alle moeite waard.’
Hélène: ‘We zeiden: als het decor niet goed is wordt het niks. Dat heeft ons anderhalf jaar gekost.’
Bruno: ‘We hebben gezocht in Sicilië, Italië, Frankrijk, Spanje, Portugal… Dat was wel een beetje flippen, want de financiering ging redelijk soepel. Ai ai ai, alles gaat goed, de productie loopt op rolletjes, maar wij slagen er maar niet in om een goede plek te vinden!’
Er zitten een paar prachtige tronies in de film, acteurs en actrices die ik nog niet kende. Elina Löwensohn, bijvoorbeeld.
Hélène: ‘Zij speelde ook in MON ANGE (Harry Cleven, 2016) en SOMBRE (Philippe Grandieux, 1998). Een enorm charisma! Dat past bij het sterke karakter van Luce die het zowel tegen de smeris als tegen de bandieten opneemt. Bernie Bonvoisin is in Frankrijk wel bekend omdat hij de zanger is van de hardrockband Trust. En dan Stéphane Ferrara. We kenden zijn filmografie van tevoren eigenlijk niet, maar hij heeft met de groten gewerkt: Tinto Brass, Godard, Stelvio Massi… Pas later realiseerden we ons: Oh, is hij dat?!’
Bruno: ‘Er zijn ook acteurs die wat minder bekend zijn, zoals Marine Sainsily die ‘la nounou’ speelt en Marilyn Jess, een van de veteranen van de Franse porno van de jaren tachtig. Zij speelt die blonde motoragente.’
En nu? Wat zijn de plannen voor de toekomst?
Bruno: ‘Ze hebben ons een superinteressant project aangeboden van J.J. Abrams en Jordan Peele voor HBO [dat moet haast wel LOVECRAFT COUNTRY zijn – BdV], maar we vonden er niet genoeg plek in voor ons universum, dus we hebben bedankt. Verder veel found footage, blockbuster scifi… Aanbiedingen genoeg, maar niets dat bij ons past. Toen ontmoetten we een Noord-Amerikaanse producent die de rechten gekocht heeft van een erotisch boek van Iris Owen. Dat sprak ons veel meer aan.’
Hélène: ‘We hebben dus gezegd: prima, maar dan wel als animatiefilm. BELLA DONNA OF SADNESS (Eiichi Yamamoto, 1973) is een van onze favoriete anime aller tijden. De producent was verbaasd, maar stond er voor open. We zoeken nu een goede animatiestudio.’
Bruno: ‘We zijn bijvoorbeeld in de studio geweest van Satoshi Kon (PERFECT BLUE, PAPRIKA). Dat was fantastisch. We zullen zien bij welke studio we uitkomen. Animatie kost tijd dus we werken ondertussen ook aan het derde deel na AMER en L’ÉTRANGE COULEUR.’
Vertel.
Bruno: ‘Haha! Nee, dat is nog geheim!’
In elk geval dus terug naar de giallo.
Hélène: ‘Precies, die ligt altijd verscholen onder een steen…’
Bruno: ‘…of in een leren handschoen.’
Copyright: Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Dit interview verscheen ook in SN#131 (april/mei2018).
LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES (Hélène Cattet en Bruno Forzani, 2017)
Zaterdag 14 april om 15:50, EYE1 (met Q&A)
Dinsdag 17 april om 13:25, EYE2
Imagine Film Festival, EYE Amsterdam
Tickets
