IFFR | LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES ging op 10 januari uit in België, was deze week te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam en gaat in de zomer ook in Amerika draaien. Schokkend Nieuws sprak met regisseurs Hélène Cattet en Bruno Forzani.
De recensie van LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES plaatsten we een tijdje geleden al. Kort samengevat: een lange, hallucinante shoot-out waar de liefhebber van Italiaanse spaghettiwesterns en Franse polars de vingers bij aflikt. We hadden niet anders verwacht van de makers van AMER (2009) en L’ÉTRANGE COULEUR DES LARMES DE TON CORPS (2013). ‘De reacties zijn ook een beetje hetzelfde, vertelt Hélène Cattet. ‘De mensen die ervan houden vinden de film fantastisch. De mensen die er niet van houden vinden het verschrikkelijk.’
Bruno Forzani: ‘We horen vaak dat mensen LAISSEZ BRONZER LES CADAVRES wat toegankelijker vinden. En dat ze het fijn vinden dat het een ander genre is, meer richting western. Dertig zalen in de VS aankomende zomer: we mogen absoluut niet klagen.’
De hele film speelt zich af op één locatie, een soort piratennest aan de Middellandse zee.
Hélène: ‘We zaten helemaal geïsoleerd in een uithoek van Corsica. Er was geen elektriciteit, geen water, niks! Het was ingewikkeld. Al het materieel moest per helikopter worden aangesleept. We moesten iedere ochtend en avond een kleine klimtocht maken van een half uur. Het was zwaar. Je moet alles goed plannen, want je wilt niets vergeten in de helikopter. Het was ook lastig omdat de ruïnes vervallen waren en dreigden in te zakken. We hebben heel veel ongelukken gehad op de set. Een vijftiental verzwikte enkels en ook een auto-ongeluk.’
‘Iedereen is er gelukkig goed van afgekomen, maar het gaf wel een vreemde sfeer op de set. Een afvalrace. Elke dag iedereen tellen. Zijn we nog compleet? (lacht) Maar het was ook leuk, net een zomerkamp. Iedereen was voortdurend samen. Je dompelt je er helemaal in onder. Die natuur in Corsica is zo krachtig. Zelfs als iedereen moe is: het feit dat je permanent in de natuur zit, in dat decor, geeft een enorme energie. Iedereen werd er in meegevoerd. We leefden in een westerndecor. C’est génial!’
Voor genrefilmliefhebbers is er veel te genieten. De muziek alleen al: FACCIA A FACCIA (Sergio Sollima, 1967), ¡MÁTALO! (Cesare Canevari, 1970), ZOMBIE HOLOCAUST (Marino Girolami, 1980)… Wat waren jullie visuele bronnen?
Hélène: ‘Heel veel verschillende films. Ik denk toch vooral aan ROAD TO SALINA (Georges Lautner, 1970). Dat is helemaal geen western, maar het is wel die wereld.’
Bruno: ‘Precies. Onze film speelt zich af op een eiland, net als ROAD TO SALINA. Shin’ya Tuskamoto’s BULLET BALLET (1998) was ook belangrijk. Manchette was heel erg fetisjistisch wat betreft vuurwapens. Wij houden daar helemaal niet van, maar we maken wel fetisjistische cinema en we wilden proberen zijn obsessie te benaderen. BULLET BALLET was daarvoor, niet zozeer een invloed, als een goed beginpunt van de discussie.’
Bruno: ‘We dachten ook aan CANI ARRABBIATI / RABID DOGS (1974) van Mario Bava. In feite ligt het begin van onze film daar heel dichtbij. QUELLI CHE CONTANO / CRY OF A PROSTITUTE (Andrea Bianchi, 1974) was ook van invloed. Dat is een een poliziotteschi die zich voor een keer niet in de stad afspeelt maar op Sicilië, een mix van Italiaanse politiefilm en western.’
Hélène: ‘Maar weet je, uiteindelijk zijn onze films geen hommages. Die films waren steeds een startpunt, maar het is ons eigen, droomachtige universum.’
Het gehele interview met Hélène Cattet en Bruno Forzani, waarin ze onder meer vertellen over de roman van Jean-Patrick Manchette en Jean Pierre Bastid waarop de film gebaseerd is en hun nieuwe filmplannen, lees je begin april in Schokkend Nieuws #131.
