Horrorfan Jan Veering (1978) wilde wel eens schrijven voor zijn favoriete filmblad, en tot zijn verbazing stond Schokkend Nieuws daar ook voor open! Jan produceert muziek (o.a. samen met SN-collega Ype Driessen) en werkt als NT2 docent via zijn bedrijf Hollandse Meester.
Wat is je vroegste (genre)filmherinnering?
‘Dat zijn Disneyfilms, in de bioscoop. Zoals DE REDDERTJES, dat ging over – waren het muizen? Daarvan kan ik me alleen wat flarden herinneren. Maar de film die echt indruk op me maakte, was TARAN EN DE TOVERKETEL. Ik herinner me nog goed een scène met een leger van geraamtes dat uit die ketel komt. Ik vond het doodeng, maar ook fascinerend. Dat maakte wel iets in mij los, dat je denkt: ‘Oh, wat eng, help!’, maar dat je tegelijkertijd niet kunt wegkijken.’
‘Ik heb trouwens wel een jeugdtrauma opgelopen, maar dan door een boek in plaats van door een film. Mijn Oostenrijkse oma had een Duits kinderboek uit 1845: Der Struwwelpeter, met op de voorkant een soort Freddy Krueger. Dat dat ooit voor kinderen is geschreven is absurd, daar stonden echt gruwelijke dingen in! Zoals een jongen die niet wil stoppen met duimzuigen, en dat er dan een man komt met een grote schaar, die z’n duimen eraf knipt zodat het bloed eruit spuit! Ik weet nog dat ik het boek had weggegooid en mijn moeder omhelsde, en dat ik achter haar zag dat ze het weer uit de prullenbak had gehaald. Zo van: ‘Als Jan later trouwt, dan geef ik dat boek!’ (lacht) Nou, toen ik het later nog een keer vond heb ik het helemaal verscheurd, ik was er zó klaar mee!’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Heh, ik kon dus vooral niet slapen van Der Struwwelpeter, dat was echt next level. Maar ik herinner me ook nog dat ik GREMLINS zag, in een jeugdcentrum in Leiden, waar ik ben geboren en opgegroeid. Die scène op het einde, dat dan dat licht erbij komt en Stripe zo schreeuwt en doet… dat vond ik wel creepy, daar heb ik wel een aantal slapeloze nachten van gehad. JAWS is er ook eentje: toen ik voor de eerste keer met mijn ouders en broer in Amerika was, kwam JAWS op televisie en ik had er zoveel over gehoord; ik moest en zou die film zien. Ik was acht, en heb vervolgens een halve nacht in bed liggen gillen, bij mijn ouders op de kamer. Toen we later naar Bergen verhuisden, ging ik vaak naar het zeeaquarium; ik was gefascineerd door haaien. Ik zou een soort fictieve sequel van JAWS maken met twee vriendjes, waar ik ook al een prop voor had gemaakt. En ik maakte zelf stripverhalen, zoals over A NIGHTMARE ON ELM STREET, met best wel fucked up tekeningen. Daar was ik ook fan van; ik heb toen die hele reeks gehuurd met mijn NIGHTMARE-buddy Sebastiaan. Mijn moeder zei altijd: ‘Jan, wanneer stopt het?’. Ze heeft altijd gedacht dat ik er wel overheen zou groeien, dat het een fase was. Ha, maar nee, het stopt nooit.’
‘Toen ik een jaar of elf, twaalf was, nam ik samen met mijn broertje Klaas stiekem op VHS alle horrorfilms op die op zaterdagnacht werden uitgezonden op RTL Véronique. We keken die dan zondagochtend vroeg, terwijl mijn ouders nog sliepen. Ik denk dat ze niet precies wisten wat we opnamen. Ik kan me heel goed HELLBOUND: HELLRAISER 2 herinneren, en ook HALLOWEEN. Ik kon er helemaal niet tegen, maar ik moest het zien, de fascinatie was te groot. En Klaas moest dan meekijken, hij was als het ware mijn schild. Ik had hem echt nodig, het was eigenlijk toch iets te heftig voor mij. (lacht) Maar Klaas bleef altijd heel stoïcijns tijdens de film, haalde daarna zijn schouders op en ging weer voetballen.’
Wie was jouw eerste filmcrush?
‘Ik was als kind groot fan van Madonna. Vooral van haar muziek, maar ook van films als DESPERATELY SEEKING SUSAN en WHO’S THAT GIRL, die ik in de bioscoop zag met mijn ‘tweelingzus’ Nadine, die op dezelfde dag geboren is. Ik vond Madonna gewoon geweldig, dus ook als actrice, hoewel ze helemaal niet goed is. Het was denk ik wel meer een fan-liefde, en niet echt een crush.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, maar er zijn wel dingen waar ik niet goed tegen kan. Ik hou van die films van de New French Extremity, zoals MARTYRS, À L’INTÉRIEUR, FRONTIÈRE(S) en HAUTE TENSION. Ze zijn extreem bloederig, maar ook goed gemaakt en goed geschreven. Dus niet alleen maar trash en choquerend om choquerend te zijn, maar met een verhaal en betekenis. Ik krijg daar niet echt een fysieke reactie van, maar soms kijk ik zó vaak weg en toch weer door, dat ik het behoorlijk in m’n nek kan voelen.’
‘Waar ik wel een fysieke reactie van krijg, zijn dingen met ogen en nagels, daar kan ik helemaal onpasselijk van worden. Zoals die ene scène in THE FLY… Zo vies, zo goor – dat voel je gewoon zélf! Ik ben groot Cronenberg-fan en hou erg van bodyhorror, maar THE FLY is wel echt erg smerig. Maar ja, ik vind het ook lekker, dat vieze (lacht). Ik ben een dokterszoon, dus ik zou er allemaal tegen moeten kunnen, maar ogen zijn zo fragiel, zo kwetsbaar. Net als die scène in A CLOCKWORK ORANGE, dat zijn ogen worden opengehouden: heel naar, maar ook intrigerend.’
Zijn er films die je als kind helemaal geweldig vond, maar als volwassene teleurstellend?
‘Ja, die zijn er zeker. De oorspronkelijke IT vond ik als kind helemaal geweldig, maar toen ik later delen terugkeek op YouTube vond ik het zo slecht! Slechte special effects, dat einde met die spin – nee, gewoon stom. En vroeger, toen we movie boxes bij de videotheek huurden, heb ik de film CROCODILE gezien. Een film uit Thailand, uit 1980, wat gewoon een JAWS-ripoff is. Ik was zeven en vond het zo eng en spannend! Nou, laat ik je vertellen, het is echt een kutfilm. Ze gebruiken beelden uit een natuurdocumentaire, de krokodil is de ene keer heel klein en later weer extreem groot… Supernep allemaal. Waardeloos spul, had ik die maar nooit teruggekeken!’
