FLASHBACK | Jons Klaessens (1999) schrijft voor Schokkend Nieuws regelmatig recensies en TGIF’s. Hij rondt momenteel zijn masteropleiding Filmstudies aan de Universiteit van Amsterdam af met een scriptie over cultregisseur Neil Breen.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Toen ik ongeveer acht jaar was, ging ik met mijn ouders op vakantie in Frankrijk. Ik weet nog goed dat ze een keer laat op de avond ALLES IS LIEFDE keken. Ik geloofde toen nog steeds in Sinterklaas en Sinterklaas zit in de film. Op een bepaald moment zit hij te klagen en te mopperen, zegt ‘klote’ en krijgt dan een hartinfarct. Vervolgens wordt er iemand anders op het paard gehesen die voor Sinterklaas moet doorgaan. Dit was voor mij echt een traumatische ervaring! Sinterklaas bestond toch? Mijn ouders speelden gelukkig handig in op de situatie. Ze vertelden me dat Sinterklaas maar deed alsof en gewoon nog leefde. Toen ik ‘mijn’ Sinterklaas later weer zag op het Sinterklaasjournaal was ik enorm opgelucht en was mijn geloof in Sinterklaas nog zeker een jaar hersteld. Ik heb ALLES IS LIEFDE bewust nooit meer bekeken – ik hoor dat het een slechte film is en ik wil niet dat de kwaliteit van de film mijn herinnering aan dat moment verpest.’
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Dat is THE HAUNTED PUMPKIN OF SLEEPY HOLLOW. Ik was een jaar of acht en samen met mijn beste vriend Ralf keek ik deze film steeds opnieuw. Het is een vrij matige animatiefilm, maar we waren er helemaal door geobsedeerd. We hadden een fascinatie voor griezelen, voor spoken en moordenaars. Het was een soort voorfase van horror, de kindervariant, zeg maar. Ik las in diezelfde periode ook veel van Het Griezelgenootschap, een samenwerkingsverband van een groep schrijvers die jaarlijks een bundel met horrorverhalen samenstelde, telkens met een ander thema. Paul van Loon was hier de voorzitter van. Oók een voorfase van ‘echte’ horror.’
Van welke film kon je niet slapen?
Toen ik een jaar of negen was, zag ik HOCUS POCUS op televisie. Mijn ouders zeiden dat het voor kinderen was, maar ik vond het doodeng. Er zat een zombie in en hoewel die een van de good guys was, zag ik dat heel anders. Het moment dat Bette Midler met haar heksennagels een raam kapot maakte, joeg me de stuipen op het lijf: alleen het idéé al dat zij ook opeens bij mijn huis binnen kon sluipen! Later zag ik in dat het komedie was en Bette Midler niets anders dan een drag queen.’
‘Als tiener heb ik overdag PARANORMAL ACTIVITY gezien. Ik was vijftien en deed er eigenlijk honend over. Totdat het tien uur ‘s avonds was en ik ging slapen. Het idee dat mijn slaapkamerdeur zomaar opeens open zou kunnen gaan… Ik kon mezelf wel vervloeken. Waarom deed ik eerder zo uit de hoogte door te zeggen dat het niet eng zou zijn?!’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Als klein jongetje was ik erg onder de indruk van Jessie in de animatieserie van Pokémon. Haar zelfvertrouwen vond ik aantrekkelijk, hoewel ze eigenlijk een van de schurken was. Echt een lekker hysterisch personage.’
Heb je ooit een fysieke reactie gekregen door een film?
‘Onlangs zag ik CLIMAX van Gaspar Noé. De film begint met mooie dansscènes maar op een gegeven moment maken de personages echt gruwelijke dingen mee. Op tweederde van de film kreeg ik een paniekaanval en overwoog ik weg te gaan uit de bioscoop. Ik had moeite met ademhalen, mijn hart bonkte in mijn keel, zó stressvol vond ik die film.’
‘De engste film die ik ooit heb gezien is ANTICHRIST van Lars von Trier. Voor mij is body horror het engste type horror. Von Trier weet een drukkende sfeer te creëren zonder dat er eigenlijk echt iets gebeurt. In de film zit een shot waarin ze het bos in rijden en door de cameravoering krijgt deze scène echt een Lovecraftiaanse sfeer. Ik kreeg een gevoel van hulpeloosheid en onheil. Ik moest net als bij CLIMAX de film even pauzeren om een luchtje te scheppen.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘MIDNIGHT IN PARIS vond ik tof toen ik hem voor ‘t eerst zag. M’n vader liet me deze film zien en omdat ik wist wie alle personages in de film waren, zoals Ernest Hemingway en Salvador Dalí, voelde ik mezelf vrij slim. Ik was een kind, maar deze film voor volwassenen begréép ik. Twee jaar geleden zag ik de film opnieuw. Omdat ik toen kennis had van wat Woody Allen op zijn kerfstok heeft, keek ik er met heel andere ogen naar. Ik zag toen pas wat een zelfingenomen film het is, die neerbuigend doet over de vrouwelijke personages. Het is de definitie van pseudo-intellectualisme.’
En is er een film die je als volwassene te gek vond maar als kind stom?
‘Toen ik zestien was, zag ik THE EXORCIST. Wat een meesterwerk. Daarna zag ik THE EXORCIST III en die vond ik heel erg matig in vergelijking met het origineel. Twee maanden geleden heb ik hem nog een keer gezien en eigenlijk realiseerde ik me dat ik ‘m net zo goed vond – heel anders. In plaats van een 6 zou ik de film nu een 10 geven. THE EXORCIST III is geregisseerd en geschreven door de schrijver van de eerste film: William Peter Blatty. Hij maakte hem omdat je kunt zeggen dat de duivel won aan het eind van het eerste deel, terwijl dat nooit Blatty’s intentie was. In het derde deel is het echt duidelijk dat het goede wint. Het is een smerige film, maar aan het einde zie je dat het slechte kan worden overwonnen. Er is hoop voor de mensheid!’
