FLASHBACK | Schokkend Nieuws begon voor Guus Schulting (1982) met een gebroken fietsketting. Hij liep zo Barend de Voogd tegen het lijf vlak voordat hij naar Curaçao ging voor een Preview-reportage vanaf de set van DUBBELSPEL. ‘Leuk voor een special’, zei Barend, en in SN #120 stond Guus’ eerste bijdrage. Guus interviewt graag en schrijft in het magazine de semi-regelmatige rubriek Oud Hollands.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘De eerste keer dat ik naar de bioscoop ging werden alle kids uit de straat opgetrommeld. We liepen in een rij naar de bioscoop, maar de film bleek een documentaire over Walt Disney, met oude Disney-filmpjes door de jaren heen. Ik was vijf of zes en weet niet zeker of ik het nou zelf zo tegen vond vallen of dat de ouders dat vonden, maar het was een hele expeditie die uiteindelijk toch een beetje een teleurstelling was voor iedereen. De eerste keer dat een film echt indruk op me maakte, was iets later. Mijn ouders waren al naar bed en ik was naar beneden gesneaked om televisie te kijken. Ik zapte wat en viel midden in die scène uit STAR WARS met de persmachine en ik wist echt niet wat ik meemaakte. Met heel zacht geluid heb ik de rest van de film afgekeken, met m’n vinger op de uitknop zodat ik de TV snel uit kon zetten als mijn ouders binnenkwamen – ja, ik weet eigenlijk niet precies wat het plan was. Ik weet in elk geval nog wel dat die film toen heel veel indruk maakte.’
En wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Toen ik een jaar of twaalf was, gingen we elke woensdag spelen bij een vriendje. Hij was dan helemaal alleen thuis was omdat zijn ouders allebei werkten. En dan lag er vijf gulden op tafel om drie videos te huren bij de videotheek vlakbij. Dus het was elke woensdag feest! Op een of andere manier waren mensen toen nog niet zo strikt, dus zagen we ROBOCOP, TERMINATOR, AMERICAN NINJA en nog zoveel meer. Het was elke week raak, dat was een soort magische woensdag.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Nou ja, PREDATOR 2 keken we ook met dat groepje, en die was best wel heftig. Er is zo’n scène waarin lichamen aan van die vleeshaken hangen en helemaal zijn opengereten en toen was het: oké, genoeg, ik hou ermee op! (lacht) Ik weet niet of ik er nachtmerries van had, maar ik heb die film daarna lang niet durven kijken. En er kwam een keer THE SILENCE OF THE LAMBS op televisie toen mijn ouders weg waren en die mocht ik niet zien. Dat wilde ik zelf ook niet, geloof ik. Dus ik heb die film niet gekeken, maar daarna kwam POLTERGEIST 2 en die heb ik wél gezien. Daar zit een scène in waarin iemand tequila drinkt met zo’n worm erin, waarna er een soort zombies komen. Dat vond ik vrij scary. Ik had ‘s nachts ook fantasieën van zombies die rond het huis aan het zwermen waren. Dus ik had THE SILENCE OF THE LAMBS niet gezien, maar was toch in de val getrapt met POLTERGEIST 2!’
Wie was je eerste film-crush?
‘Dat weet ik echt niet. Ik heb het gevoel dat jongens niet zo snel een crush hebben. Ik merk ook om me heen dat jongens juist vooral worden aangetrokken door al die mannelijkheidsverhalen – ik dacht dat we daar wel een beetje voorbij waren, maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Zelf had ik ook niet echt een filmcrush, maar de film TALES FROM THE DARKSIDE bestaat uit een paar korte verhalen van onder meer George A. Romero, Stephen King en Arthur Conan Doyle, en één verhaal heet Lover’s Vow. Daarin speelt James Remar een schilder die een vrouw ontmoet, gespeeld door Rae Dawn Chong. Ik was helemaal gegrepen door de romantische setting van die film, zo’n tragisch liefdesverhaal waarbij het helemaal fout gaat. Zij blijkt een soort gargoyle te zijn en verandert in een standbeeld door een fout van hém. Ik weet nog dat ik dacht: “Oh, zó kan het zijn, een tragische, heimelijke liefde!”’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Ha, dat is dé vraag, hè! Nee, niet echt, maar van shaky cam kan ik wel erg misselijk worden. Zoals in films van de Dardenne broers, waarin ze echt extreem dicht op de huid zitten en de camera zo ongeveer elke beweging mee maakt. Ook de eerste keer dat ik FRANKENSTEIN’S ARMY zag wist ik niet of ik het vol zou houden – ondanks dat ik die film waardeer, vond ik het door sommige camerabewegingen wel erg lastig kijken. En wat ik ook gewoon nasty vond was THE FLY, die had ik geloof ik per ongeluk op videoband opgenomen. Daar komen een paar scènes in voor waarbij ik dacht: “Ai, dit moet ik niet teveel kijken.”’
‘Verder hou ik niet van ratten in films. Ik weet dat er een film uit de jaren tachtig bestaat, met Peter Weller, die ik gewoon niet durf te kijken. OF UNKNOWN ORIGIN heet-ie, en het gaat alleen maar over ratten. Sinds ik weet dat het liedje Ben van Michael Jackson ook over ratten gaat, heb ik ook minder behoefte om die te luisteren. (lacht) Ook kan ik heel claustrofobisch worden van films als BURIED en natuurlijk SPOORLOOS. Ik durf het wel aan, maar van mij hoeft het niet per se. Misschien is dat letterlijk om het begraven worden, in een kist. En dan is INDIANA JONES AND THE LAST CRUSADE misschien wel de ultieme film waarin die twee angsten samenkomen – dan gaan ze door een riool en moeten in een doodskist schuilen, maar het zit vol met ratten! Misschien heb ik die film gewoon te vroeg gezien.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Er zijn wel een aantal films die niet per se slecht zijn, maar die ik toen ik ze terugkeek heel erg ‘setterig’ vond. Zoals TOTAL RECALL, daarbij viel het me echt op dat het sets waren. En misschien ben ik bang dat al dat soort films nu heel setterig gaan aanvoelen. Misschien valt het ook gewoon op omdat de films waarmee ik opgroeide veel gebruik maakten van sets met miniaturen, en dat type film bestaat eigenlijk niet meer. Ik kan me ook MAXIMUM OVERDRIVE nog herinneren, van Stephen King. Niet dat ik die toen heel geweldig vond, maar ik vond hem wel héél slecht toen ik ‘m later weer keek. In mijn hoofd was het een heel mooi uitgewerkte, grootse wereld, waar op een grote vlakte van alles gebeurde. En tja, terugkijkend waren het toch maar een paar auto’s die een beetje rondreden op een veldje.’
