FLASHBACK | De eerste liefdes van Hedwig van Driel (1985) waren sciencefiction- en fantasyboeken. Na een gedegen proces van desensibilisatie – beginnend bij de jaren zeventig – leerde zij horrorfilms kennen en waarderen. Hedwig is redactielid van Schokkend Nieuws. Overdag werkt zij als octrooigemachtigde.
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
‘Dat zijn echt heel moeilijke vragen want ik was als kind een boekenlezer en geen filmkijker. Dat kwam ook omdat ik van mijn zesde tot tiende in Frankrijk woonde en daarna nog drie jaar in Marokko. Wij gingen alleen naar Disneyfilms, maar ik heb geen idee welke de eerste was. Mijn eerste grotemensenfilm zonder animatie was TITANIC. Franstalige televisie keek ik eigenlijk niet. Opa nam in Nederland SESAMSTRAAT en KINDEREN VOOR KINDEREN voor ons op en verscheepte de VHS-banden naar Frankrijk. Vrienden van mijn ouders namen Lemniscaat-boeken voor me mee. Thea Beckman en Tonke Dragt, de sciencefictionverhalen waren favoriet. Beckmans Kinderen van Moeder Aarde is een postapocalyptische trilogie die allang in het Engels vertaald had moeten worden. Franse kinderboeken zijn trouwens ongelofelijk moralistisch, die las ik niet. In Marokko haalde ik stapels Agatha Christies uit de bibliotheek. Tot ik de dader kon voorspellen, toen ben ik met haar gestopt. In Marokko had ik ook vrienden met een videospeler thuis. NTSC-banden in een PAL-speler, geloof ik? Mijn eerste genrefilm was daarom STAR WARS in zwart-wit en van matige kwaliteit. Het maakte toch indruk. Eenmaal terug in Nederland kreeg ik een pas van Videoland en ben ik losgegaan. In plaats van drie boeken per week, verslond ik drie films per week. Na RESERVOIR DOGS was ik verkocht. Daarvoor had ik alleen films gezien die het verhaal vertelden van A naar B. Ik wist niet dat je met films hetzelfde kon doen als in boeken: een onbetrouwbare verteller introduceren, heen en weer springen in de tijd.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Toen ik een keer uit logeren was heb ik de helft gezien van SE7EN. Een van de slachtoffers werd op bed gevonden, weet je nog? Nou, direct na die scène moesten wij naar bed. Dat sliep niet heel lekker! Het hielp wel om de dag erna de film af te kijken, maar ik heb hem nooit meer opnieuw gezien. Niet omdat ik denk dat hij eng zal zijn, maar omdat ik die scène zo goor vond. Rond die tijd zag ik ook ROBOCOP. Wij hadden nogal onverantwoordelijke oppassers, bedenk ik achteraf: twee jongens van 21 voor vijf jonge kinderen. Voor de scène met zuur hadden ze mij gewaarschuwd, maar niet mijn broertje van acht die stiekem achter de deur stond te kijken. Zelf vond ik ROBOCOP prima. Ik was nooit van de horror, maar ‘over the top’-geweld vond ik toen al leuk. Paul Verhoeven, Quentin Tarantino, als er heel veel bloed vloeit? Ja, hoor. Maar SE7EN was naar, dat kon ik voelen. Ik vind nog steeds monsterfilms makkelijker dan films over seriemoordenaars. Die kunnen namelijk echt bestaan.’
Wie was je eerste film-crush?
‘Ik kan nu heel tof Han Solo zeggen, maar ik weet niet of dat echt een crush was. Ik weet wel dat ik Pacey Witter uit DAWSON’S CREEK helemaal fantastisch vond. Hij speelde later ook in FRINGE en dat was wel genre. Op mijn zeventiende was ik wel heel erg ‘into’ DONNIE DARKO… Iedereen die ik kende moest die film zien en dat had zeker ook te maken met Jake Gyllenhaal.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, ik word ook niet zo snel misselijk van films, alhoewel de haarscene uit RAW me weeïg maakte. Ik ben wel uiterst gevoelig voor ‘jump scares’, ik kom dan ook echt los van de grond. Ik gil niet, maar ik spring wel op. Mijn vriend vindt het heel grappig. Vroeger schaamde ik me ervoor. Misschien heb ik daarom horror zo lang vermeden.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Omdat ik zo weinig films heb gezien als kind kan ik daar eigenlijk geen antwoord op geven. Ik zie tegenwoordig wel de minder goede kanten aan de films van Tarantino, maar hij was een van de redenen dat ik filmfan werd en ik heb veel door hem ontdekt, dus ik heb er nog steeds wel affectie voor. DONNIE DARKO is nog steeds goed, maar staat niet meer in de top 10. Daarin staan verrassend veel oudere films, zoals POINT BLANK uit 1967. Door oudere films te kijken is mijn achting gedaald voor veel recente films. Toen ik ze zag vond ik ze fris en vernieuwend, maar nu ik meer weet over filmgeschiedenis, weet ik ook waar de trucs vandaan kwamen. Natuurlijk worden er nog steeds leuke dingen gemaakt. REVENGE vond ik goed, zo heerlijk ‘over the top’. En YOU WERE NEVER REALLY HERE vond ik ook goed. Ik hoop wel op meer goede sciencefictionfilms, zoals ARRIVAL en UNDER THE SKIN. Superheldenfilms zijn ook een soort sciencefiction, maar niet echt. Ik mis de ‘wat als’-films.”
