Thierry Verhoeven (1986) kreeg in 2015 na veelvuldig aandringen van een redactielid een dvd en een deadline in handen geduwd. Geen excuses, schrijven zou hij! Sinds kort is Thierry eindredacteur, en in het dagelijks leven schrijft hij ook voor FilmTotaal.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Begin jaren negentig verslond ik alle Disneyfilms op video: THE JUNGLE BOOK, ALADDIN, THE BEAUTY & THE BEAST en later ook THE LION KING. Als een videoband was afgelopen, spoelde ik ‘m terug en bekeek ik hem opnieuw en opnieuw…’
En wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Mijn vroegste genrefilmherinnering is tevens mijn eerste bioscoopervaring. Ik ben opgegroeid in het Brabantse Oosterhout en aangezien daar geen bioscoop was – een groot gemis in mijn jeugd – ging ons gezin voor bioscoopbezoek naar de voor die tijd ‘state of the art’ bioscoop Metropolis – inmiddels Kinepolis – in Antwerpen. Mijn ouders gingen samen naar JURASSIC PARK, maar vlak voor het einde stopte de film er plots mee. De kaartjes die ze kregen voor een nieuwe vertoning werden bij hun tweede bezoek niet afgescheurd, dus een week later nam mijn vader mij mee om samen opnieuw het dinospektakel te kijken. Mijn kennismaking was dus toevallig, als mijn vader me niet had meegevraagd zou ik nooit zo vroeg hebben kennisgemaakt met een genrefilm.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Ik heb er weliswaar niet van wakker gelegen, maar ook hier moet ik JURASSIC PARK op antwoorden. Voor mijn verjaardag wilde ik de videoband hebben, maar het duurde nog zeker een jaar voordat ik hem daadwerkelijk durfde te kijken! Net als vele andere genreliefhebbers voelde ik aan de ene kant een enorme aantrekkingskracht, maar aan de andere kant ook een angst voor alles wat ik zag.’
Heb je ooit een fysieke reactie gekregen door een film?
‘Onlangs heb ik MARTYRS gezien en daar heb ik met afgrijzen naar gekeken. Dat ik op mijn leeftijd nog geschokt kon zijn door een film, had ik niet verwacht. De klinische aanpak, de extreem rationele en doelmatige aanpak van de gruwelen dééd me gruwelen. Voor mij vergelijkbaar met een documentaire die ik zag over een concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog. Die enorme efficiëntie bij het uitmoorden van mensen vind ik een beangstigend gegeven. De SAW-films bijvoorbeeld, heb ik allemaal gezien, maar deden me niet gruwelen. Dat is voor mij meer een pretpark waarbij de attracties me niet interesseren, maar de infrastructuur wel.. De gore neem ik op de koop toe.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Ik heb ongeveer tien jaar geleden voor het eerst de volledige SUPERMAN-reeks met Christopher Reeve gezien. Van tevoren wist ik dat de eerste twee delen vrij goed waren en delen drie en vier respectievelijk slecht en abominabel. Als tienjarige had ik ooit een SUPERMAN-film gezien, maar ik wist niet welke. Ik ging ervan uit dat het deel een of twee moest zijn, omdat hij behoorlijk wat indruk op me had gemaakt. Uiteindelijk bleek het SUPERMAN 4 te zijn geweest, maar was hij net zo slecht als gedacht en lang niet zo indrukwekkend als ik me herinnerde.’
En is er een film die je als volwassene te gek vond maar als kind juist niets?
‘In de zomer van 2001 heb ik STARSHIP TROOPERS gezien, die ik toen al tof vond maar destijds zag als een actiefilm waarvan er zoveel zijn gemaakt in de jaren negentig. Ik had toen nauwelijks door dat de film van Paul Verhoeven een volbloed satire is op fascisme. Door de gebeurtenissen van 9/11 en de Irakoorlog onder Bush werd veel bewaarheid waar in verkapte vormen al naar werd gehint in STARSHIP TROOPERS. Het jingoïstische sfeertje in de film herkende ik bij mezelf en mijn klasgenoten toen onze docent tijdens een schoolreisje in de bus vertelde over de aanvallen op de Twin Towers. Juichend moedigden we de Amerikanen aan de bad guys te grazen te nemen.’
