Lachen met zombies!

VOORPRET | Vanaf 24 oktober kunnen we met LITTLE MONSTERS (Abe Forsythe) weer ongegeneerd grinniken om die kreunende, slenterende lijken. Want zombies zijn nog altijd goed voer voor een luchtige horrorkomedie. Een overzicht van hilarische films met wandelende stukken rottend vlees.

De zombiekomedie is nog lastiger dood te krijgen dan de ondode antagonisten zelf. Eerder dit jaar kwam Jim Jarmush met THE DEAD DON’T DIE en later dit jaar zijn Woody Harrelson en kameraden terug in ZOMBIELAND: DOUBLE TAP (Ruben Fleischer). Tussendoor krijgen we nog LITTLE MONSTERS en nee, dat is geen remake van die jeugdfilm uit 1989 met Fred Savage en Howie Mandel. In LITTLE MONSTERS zien we een schoolreisje van juf Lupita Nyong’o verstoord worden door een zombie-uitbraak. Aan het begin van de trailer somt een personage de gedachtes van de meeste kijkers treffend samen: “It’s zombies again.” Als daarna in de trailer wordt gevraagd of het trage óf snelle zombies zijn, weten we dat het weer een zombiefilm met een flinke knipoog is. De tijden van de enge wandelende doden uit NIGHT OF THE LIVING DEAD (George A. Romero, 1968) zijn wel voorbij. We pikken er even wat komische zombiefilms tussenuit:

MY BOYFRIEND’S BACK (Bob Balaban, 1993)
Iedereen kent BRAINDEAD (1992), die hilarische zombiefilm van Peter Jackson, waarin Paquita ziet hoe haar herdershond is opgegeten door Vera en roept: ‘Your mother ate my dog’. Lionel, de zoon van Vera, reageert droog: ‘Not all of it’. Een soortgelijke interactie vond een jaar later plaats in de eveneens komische zombiefilm MY BOYFRIEND’S BACK van acteur Bob Balaban en producent Sean S. Cunningham. Hier keert de jonge student Johnny (Andrew Lowery) terug uit de dood en wordt op school aangevallen door Chuck, gespeeld door een jonge Philip Seymour Hoffman. Als deze zichzelf per ongeluk neerslaat met een bijl, besluit Johnny aan Chuck te knagen. De twee worden aangetroffen door Missy en Eddie. ‘You ate Chuck’, reageert Missy verontwaardigd, waarna de ondode Johnny reageert: ‘Not all of him’.

NIGHT OF THE CREEPS (Fred Dekker, 1986)
Nu zijn zombiekomedies natuurlijk de perfecte plek voor memorabele one-liners. Eén van de leukste dialoogzinnen aller tijden komt uit NIGHT OF THE CREEPS van regisseur Fred Dekker. In deze film ontvoeren de hoofdpersonen een lijk om indruk te maken op een studentenvereniging. Maar het lijk komt tot leven en voor ze het weten zijn de veelal mannelijke studenten zombies geworden. Ze krijgen hulp van politieagent Cameron (Tom Atkins). In een huis vol studentes die wachten tot hun dates hen komen ophalen voor een schoolbal, ziet Cameron de horde zombies naderen. “I got good news and bad news, girls. The good news is your dates are here.” Op de vraag wat het slechte nieuws is, zegt Atkins: “They’re dead”. Geheel terecht kreeg deze schitterende dialoogzin een prominente plek op de filmposter.

IDLE HANDS (Rodman Flender, 1999)
Bij zomkoms denk je misschien niet meteen aan IDLE HANDS, maar toch verdient deze horrorkomedie uit 1999 veel meer aandacht, ook in dit subgenre. De film gaat in eerste plaats vooral over de luie Anton (Devon Sawa) en zijn bezeten hand, maar als hij zijn eveneens luie vrienden Mick en Pnub (Seth Green en Elden Henson) ombrengt, komen deze al snel terug uit de dood. De reden dat ze terugkeren? De weg naar de hemelpoort was te ver lopen. Dus blijven Mick – met een fles in zijn voorhoofd – en de onthoofde Pnub een beetje rondhangen. Hier en daar helpen ze Anton met zijn missie om zijn vriendinnetje Jessica Alba te redden van zijn afgehakte hand, maar heel behulpzaam zijn ze niet. Want zelfs voor zombies zijn mooie dames versieren, fastfood-eten en waterpijp roken belangrijke zaken.

JUAN DE LOS MUERTOS (Alejandro Brugués, 2011)
SHAUN OF THE DEAD (Edgar Wright, 2004) is zo’n beetje de perfecte zombiekomedie, met een titel die natuurlijk knipoogt naar DAWN OF THE DEAD (1978) van George A. Romero. In Cuba kan men ook knipogen, zo blijkt uit de zombiefilm met de hilarische titel JUAN OF THE DEAD. Hier ontdekt nietsnut Juan samen met zijn vriend Lázaro dat de wereld te maken heeft met een regelrechte zombieplaag. Jean besluit om hier een slaatje uit te slaan en er geld aan te verdienen. Als de telefoon gaat, neem hij op met: ‘Juan of the Dead, we kill your loved ones, how may I help you?’ Gewapend met een nunchaku en een peddel gaat hij de strijd aan met het leger aan gereanimeerde lijken.

FIDO (Andrew Currie, 2006)
In de meeste films waggelen zombies maar wat doelloos rond en vreten her en der wat mensen op, maar in FIDO van regisseur Andrew Currie worden de rottende wandelaars daadwerkelijk aan het werk gezet. In de vrolijke en zorgeloze jaren 50 worden zombies ingezet als butler, melkboer, klaar-over of postbode. Voor de kleine Timmy Robinson (Kesun Loder) is de huishoudzombie Fido (Billy Connelly) zelfs een echte vriend geworden. Fido is zo’n levenloze goedzak als Bub uit DAY OF THE DEAD (George A. Romero, 1985). En geheel in de stijl van die typische jeugdfilms waarin een kind zijn of haar ouders moet overtuigen een huisdier niet weg te doen, zo moet Timmy zijn ouders overtuigen dat Fido ongevaarlijk is. Ook al heeft ie weliswaar net de buurvrouw verorberd.