TGIF | George Vermij moet iets bekennen. De tsunami aan linkjes in deze TGIF is natuurlijk de oogst van ijverige Schokkend Nieuws-redacteuren die het interweb voor je afspeuren. Een imposant gemeenschapsproject zoals de kathedraal van Reims of die Star Wars-film die door duizenden fans is nagemaakt.
Door al die linkjes die door collega’s gedeeld worden kom je soms iets verrassends tegen. Thierry Verhoeven kwam zo met een fascinerend video-essay over de ongerealiseerde potentie van READY PLAYER ONE. Een film die ik in Schokkend Nieuws beloond heb met twee skulls, maar die me blijft achtervolgen als een soort leeg maar veelzeggend product van de huidige tijdgeest.
In het essay van Just Write wordt aan het begin verwezen naar een andere bijzondere boekverfilming, namelijk Paul Verhoevens bewerking van Robert Heinleins STARSHIP TROOPERS. Alhoewel je het niet echt een letterlijke bewerking mag noemen. Verhoeven beweerde dat hij niet door het boek heen kwam en het allemaal maar rechtse onzin vond. De film die hij vervolgens maakte was een rake satire van de bijna fascistische toon van de oorspronkelijke tekst. Dat maakt de film nog steeds actueel, maar ook vermakelijk, zelfs voor een highbrow-publiek. In een interview dat ik met documentairemaker Adam Curtis had, gaf hij toe dat het zijn favoriete film is. Bijzonder als je bedenkt dat Curtis in zijn indrukwekkende docu’s onderzoekt waar het allemaal is misgegaan in de politiek en de media. Dat doet hij overigens door gebruik te maken van genre-elementen (de muziek van John Carpenter, fragmenten uit films zoals THE INNOCENTS en THE EVIL DEAD) of door een scherpe analyse van rampenfilms die uitkwamen net voor 9/11.
Maar terug naar het essay en READY PLAYER ONE. Voor Just Write is Verhoevens aanpak een sprinkplank naar de manier waarop Spielberg omging met het boek van Ernest Cline. Nu zijn ze niet echt te spreken over de film en het boek, wat naar mijn mening terecht is. READY PLAYER ONE is een oppervlakkig en lui verhaal, dat gaat over het zoveel mogelijk herkennen van referenties uit de popcultuur om daar vervolgens ‘cool’ mee te pronken. Zowel de film als het boek zijn een soort eindeloze parade van games, films, strips, popmuziek en speelgoed, verbonden aan een slap goed-versus-kwaad-plot. Interessante aspecten van het verhaal worden in beide versies niet echt uitgewerkt en daar ligt voor de makers van het essay ook het probleem. Waar Verhoeven nog op een subversieve manier iets wilde zeggen over de achterliggende ideeën van het boek, doet Spielberg dat niet. Het resultaat is een soort natte droom voor geeks. Het blijft mij verbazen dat de film zo succesvol was en kritisch niet meer is neergesabeld. Naast het verloren potentieel van een kritische en subversieve revisie is de film gewoon heel slecht, met zijn vreemde boodschap die voelt als een laf compromis: uiteindelijk wordt het virtuele OASIS een paar dagen per week gesloten zodat mensen tijd hebben voor ‘echt’ contact.
Die kritiekloze houding tegenover de film zegt voor mijn gevoel iets over de steeds ongezondere relatie die we met popcultuur beginnen te krijgen. Iets dat ook naar voren komt in UNDER THE SILVER LAKE, wat voor mij een companion piece is voor READY PLAYER ONE. In die film wordt een persoon net zo gegrepen door de verlokkingen van popmuziek, videogames, stripboeken en oude film noirs. Regisseur David Robert Mitchell laat in tegenstelling tot Spielberg wel zien dat die verslaving niet goed kan aflopen. De realiteit haalt hem in. In READY PLAYER ONE blijft diezelfde werkelijkheid buiten beeld.
Maar goed, dat was weer even mijn rant voor deze week. En is het dan niet ironisch dat ik je hier weer voed met hapklare brokjes popcultuur? Wel kritisch blijven hè? Maar hee, het is vrijdag…
Laten we gewoon lekker oppervlakkig beginnen met mode. Gucci wil zijn collectie wat meer giallo-cred geven door middel van een stijlvolle fotoshoot inclusief scherpe objecten (zie ook bovenaan deze pagina). Over scherpe objecten gesproken: ik vond dit wel een sterk stuk naar aanleiding van de matige HBO-serie SHARP OBJECTS. Over hoe vrouwelijke journalisten in films geportretteerd worden en hoe seks daar een constante rol in speelt. Maar imiteert kunst nu het leven of juist omgekeerd? Dit bericht zal je aan het denken zetten… of zou het een hoax zijn.
Sciencefictionklassiekers blijven nog steeds de heilige graal voor veel regisseurs, zoals wel blijkt uit Denis Villeneuves fascinatie voor Frank Herberts DUNE. Nu alleen maar niet hopen dat het eindigt zoals Alejandro Jodorowsky’s ambitieuze versie. In horrornieuws deze week gaat het vooral over cameo’s. De oude Michael Myers (Nick Castle) duikt op in de nieuwe HALLOWEEN die binnenkort uit zal komen. Een andere acteur uit een geliefde franchise zat blijkbaar verstopt in GHOSTBUSTERS. Ondertussen timmert Troma weer aan de weg en zal hun nieuwe film in première gaan op het MOTELX filmfestival in Lissabon. AMERICAN HORROR STORY is ook weer terug. En agent Scul… eh, Gillian Anderson gaat op zoek naar buitenaardse wezens in het toepasselijk genaamde UFO. Ik moest wel lachen om dit uit de hand gelopen twitterbericht dat de altijd oplettende Theodoor Steen met ons deelde en waarin clichés van verschillende horrorschrijvers op de hak worden genomen. Neem bijvoorbeeld deze pitch van Stephen King: ‘For the approval of the Midnight Society, I call this… The Tale of the Creepy Small Town with a Spooky Secret.’ En dan die van Clive Barker: ‘The Tale of the Horny Ghost who liked to Fuck.’
En dan nog wat diepgravende video-essays! Neem deze bijvoorbeeld, over THE LAST JEDI en hoe die film de verwachtingen van het publiek op zijn kop zet. Nog meer Star Wars in dit essay over de kunst van het verhalen vertellen in de sage. Jeugdsentiment blijk je nog steeds te kunnen uitmelken als je dit nieuwtje leest, maar ik moet toch stiekem wel bekennen dat ik erg nieuwsgierig ben naar het eindresultaat. En dan sluiten we af met iets kerstigs en met veel zang en dans! Ja, die feestdagen staan zo weer voor de deur!
Fijn weekend!
