EVENT | Zoals altijd draaien er op Camera Japan, hét filmfestival voor Japanse film, een groot aantal genretitels. Dit jaar zelfs nog meer dan gewoonlijk vanwege het thema: “Superstitious?”. Verwacht films over yokai, geesten en andere Japanse folklore. Camera Japan-programmeur en Schokkend Nieuws-schrijver Theodoor Steen geeft tien tips.
Nakagawa Nobuo-retrospectief
Elk jaar vertoont Camera Japan naast nieuwe films een aantal classics passend bij het thema van dat jaar. Dit jaar werkt Camera Japan voor het eerst samen met het EYE Filmmuseum in Amsterdam voor een retrospectief van vier films van Nakagawa Nobuo, in fonkelnieuwe, mooi opgepoetste prints. Nobuo, wiens klassieke horrorfilms geïnspireerd werden door Japanse volksverhalen, geldt als een van de belangrijkste Japanse horrorregisseurs. Camera Japan draait in zowel EYE als het Rotterdamse LantarenVenster THE ADVENTURE OF TOBISUKE, BLACK CAT MANSION, THE GHOST OF YOTSUYA en natuurlijk zijn bekendste film JIGOKU, een prachtig vormgegeven hellevaart.
BRAVE STORM
Dat Kaiju en Mecha nu ook in Hollywood erg populair zijn bewijzen films als GODZILLA, PACIFIC RIM, TRANSFORMERS en series als VOLTRON. Toch zijn het de Japanners die het nog steeds het best doen, getuige BRAVE STORM, die met een fractie van het budget een aanstekelijke ode aan oude tokusatsu-films (Japanse special effects-spektakels) weet neer te zetten. BRAVE STORM is een remake van de oude series SILVER MASK en SUPER ROBOT RED BARON en vertelt over tijdreizende robots en aliens die de aarde proberen over te nemen. De special effects zijn een ambitieuze mix tussen CGI en praktische effecten, wat de film een soms knullige charme geeft.
DESTINY: THE TAKE OF KAMAKURA
Regisseur Yamakazi Takashi maakte de nostalgische succesreeks ALWAYS SUNSET ON THIRD STREET én de peperdure franchisefilm SPACE BATTLESHIP YAMATO, en die twee stijlen combineert hij voor DESTINY: THE TALE OF KAMAKURA. In een tijdloos Japan, dat het midden houdt tussen de jaren vijftig en het heden, verhuist een pasgetrouwd stel naar Kamakura, waar yokai, Japanse monstertjes, onder de mensen leven. Het bijzondere aan DESTINY: THE TALE OF KAMAKURA is dat de Del Toro-achtige setting vol creatief vormgegeven creaturen slechts een kapstok is voor kleine, romantische verhaaltjes, die pas op het eind echt in elkaar grijpen. Het is een soort bijzondere mix tussen de films van Noah Baumbach en de fantasyfilms van Jim Henson.
FOREBODING
Vorig jaar draaide Kiyoshi Kurosawa’s BEFORE WE VANISH op het festival. De film was gebaseerd op een toneelstuk van Maekawa Tomohiro, en was een komische en filosofische variatie op een INVASION OF THE BODY SNATCHERS-achtig plot. Kurosawa was zo geïnspireerd door het toneelstuk dat hij het wederom als inspiratiebron gebruikte voor een drie uur durende miniserie voor Japanse televisiezender Wowow. FOREBODING is de met één uur ingekorte versie van die televisieserie. Hoewel het basisgegeven hetzelfde is als bij BEFORE WE VANISH volgen we andere hoofdpersonages en is de toon beduidend duisterder. Daarmee is FOREBODING een uitstekende aanvulling op dit universum, waar Kurosawa naar verluidt nog niet klaar mee is.
INUYASHIKI
Van de regisseur van grote Japanse filmhits als GANTZ, I AM A HERO, THE PRINCESS BLADE, BLEACH en DEATH NOTE: LIGHT UP THE NEW WORLD komt een nieuwe superheldenfilm, die net als veel van de andere films van Shinsuke Sato gebaseerd is op een populaire mangareeks. Sato’s films kenmerken zich door strak gechoreografeerde actie en overtuigende CGI, maar ze hebben altijd een surrealistisch rafelrandje. Zo ook in dit verhaal waarin een bejaarde man met cyborg-krachten het op moet nemen tegen een piepjonge rivaal die op het slechte pad dreigt te raken.
LIVERLEAF
Naito Eisuke werkt al jaren aan een eigenzinnig, grimmig oeuvre, waarin zijn nihilistische wereldbeeld samengaat met bakken sadistisch geweld en duister psychologisch drama. Na films als PUZZLE en LITCHI HIKARI CLUB komt hij nu met de slasher/wraakthriller-combo LIVERLEAF. Bijzonder is dat we het geweld bekijken vanuit het oogpunt van de dader, een getormenteerde jonge vrouw die haar familie verliest en op school flink gepest wordt, totdat ze het niet meer trekt.
MARY AND THE WITCH’S FLOWER
Omdat Hayao Miyazaki van mening verandert als een blad in de wind is Ghibli nu weer bezig met een nieuwe film. Maar toen het er een aantal jaar geleden op leek dat Ghibli voorgoed haar deuren zou sluiten, richtten verschillende oud-animators en regisseurs Studio Ponoc op. De eerste film van Studio Ponoc is het extreem Ghibli-esque MARY AND THE WITCH’S FLOWER, geregisseerd door Yoshiaki Nishimura (WHEN MARNIE WAS THERE, ARIETTY), en gebaseerd op de Britse jeugdklassieker THE LITTLE BROOMSTICK van Mary Stewart. De setting doet, net als veel Ghibli-films, semi-Europees aan, en ook veel van de vaste stijlkenmerken van Ghibli komen langs. Wie echter meer voor het echte werk te porren is kan ook naar Ghibli’s POM POKO, van de dit jaar overleden Ghibli-co-oprichter Isao Takahata.
ONE CUT OF THE DEAD
ONE CUT OF THE DEAD is een groot succes op internationale festivals, en het is niet moeilijk te zien waarom. De film is deels een “zo-fout-dat-het-goed-wordt” zombie-horrorfilm, bestaande uit een ambitieuze one-take van 45 minuten, en deels een Altman-esque “achter-de-schermen”-komedie, waarin duidelijk wordt hoeveel kopzorgen er gingen zitten in die éne one-take. ONE CUT OF THE DEAD is een onvervalste ode aan het lowbudgetfilmmaken, waarin de filmmakers meer bloed, zweet en tranen vergieten dan het zombievoer uit de film die ze maken. De ambitie van de personages én de filmmakers van ONE CUT OF THE DEAD werkt aanstekelijk.
ROKUROKU: THE PROMISE OF THE WITCH
Yamaguchi Yudai maakte ooit de cult classic MEATBALL MACHINE (waarvan vorig jaar het vervolg op Camera Japan draaide), en ook in ROKUROKU zijn de special effects ambitieus en bijzonder. In ROKUROKU krijgen we verschillende korte verhalen te zien over yokai, heksen en geesten die op bloederige wijze slachtoffers maken. De monsters zijn bizar en over the top, en worden tot leven gewekt met praktische effects die in hun rubberige platheid en schokkerige stop-motionbewegingen enkel nog vervreemdender overkomen. Voor de liefhebbers van uitzinnige creaturen, Japanse volksverhalen, Mario Bava-esque belichting en huis-tuin-en-keukeneffecten.
TOKYO VAMPIRE HOTEL
TOKYO VAMPIRE HOTEL is de tweede film van een gerenommeerde regisseur op het festival die een ingekorte versie is van een televisieserie. Net als Kiyoshi Kurosawa’s FOREBODING is Sion Sono’s TOKYO VAMPIRE HOTEL met ongeveer een kwart ingekort, wat de snelheid ten goede komt, maar de verhaallogica niet altijd. Maar dat is bij TOKYO VAMPIRE HOTEL juist gedeeltelijk de charme, want de krankzinnigheden volgen elkaar in rap tempo op. Sion Sono wisselt vaak tussen surrealistisch arthousedrama en over-the-top actiespektakels, en TOKYO VAMPIRE HOTEL is zondermeer het laatste. Vampierenclans die eeuwenlange ruzies uitvechten in een hotel dat gebouwd is in de vagina van een vampier? Why the hell not?
Camera Japan Festival
26-30 september, WORM en LantarenVenster, Rotterdam
4-7 October, Kriterion en Eye Filmmuseum, Amsterdam
