TGIF | Het werd weer tijd voor een negatief stukje, maar zal dat dit keer gaan over #metoo, toxic fandom, of gewoon de mensheid in het algemeen?
Nu READY PLAYER ONE is uitgekomen zou ik weer kunnen gaan schrijven over mijn desinteresse in die film. Of ik zou nogmaals kunnen gaan schrijven over ’toxic fandom’, nu in het licht van die film, maar dat deed Cracked al. Daarnaast, soms kan ik erg genieten van fans die doorslaan in het nitpicken van hun favoriete films, series en comics, zoals hieronder. En soms doen fans gewoon heel gave dingen met hun vrije tijd, zoals het traceren van de route van het monster uit IT FOLLOWS.
Ik zou wat kunnen schrijven over seksuele intimidatie en misogynie op de werkvloer, naar aanleiding van de treurige ontwikkelingen rondom de website Channel Awesome, maar ook dat deed ik al eerder. Ik zou wat kunnen zeggen over hoe lastig het is om de artiest en zijn kunst te scheiden, maar dat kunnen anderen beter en erudieter. Nee, ik wil wat schrijven naar aanleiding van een uitspraak van komediant Scott Thompson, die in één fantastische soundbite mijn gedachten over ’toxic fandom’, het onderscheid tussen maker en object, #metoo en alle andere morele kwesties samenvat: ‘Human beings are very complicated creatures, and everybody’s bound to have something you don’t agree with. That’s the beauty of life.’ Het klinkt als een open deur, maar vaak lijken we het niet te beseffen: filmmakers, het zijn gewoon mensen. Fans ook. En mensen zijn niet altijd lieverds of tonen niet altijd moreel gedrag.
En godzijdank zagen we deze week als reminder daarvan heel veel gedoe achter de schermen, ter illustratie van mijn betoog. Denk aan het officiële ontslaan van Gillian Anderson (die poëtisch genoeg Media speelt) bij AMERICAN GODS. We zagen het in het heerlijk kinderachtige gedrag van Uwe Boll, die er van overtuigd is dat RAMPAGE een dergelijk unieke titel is dat hij alleenrecht erop heeft. Ook de rechtzaak rond STRANGER THINGS en het vermeende plagiaat van de Duffer Brothers word in de volle openbaarheid gevoerd. Simon Pegg tenslotte gaf ons een kijkje achter de schermen van Tarantino’s STAR TREK en STAR WARS: THE LAST JEDI, en beiden waren zeer rommelig. Dat is het mooie van de aanwezigheid van sterren en studios op social media: we krijgen steeds meer door hoe geïmproviseerd het filmmaakproces is, dat het bijna een wonder wordt dat er nog goede films op tijd afgeleverd worden.
Maar hoop nooit te vroeg op een wonder: ondanks het feit dat er nu eindelijk een trailer is van Terry Gilliams THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE, is het nog maar de vraag of de rechtenkwestie een beetje verholpen gaat worden. Want als we spreken over gedoe op de set, haast van Bijbelse proporties, dan mogen we Gilliams film wel in het rijtje klassieke rampgevallen plaatsen. En de ramp is nog niet over…
Dat gedoe op de set soms in het voordeel werkt van een film zien we ook in deze lijsten van ruzieënde filmmakers en veranderingen op de valreep, die beiden resulteerden in betere films. En soms levert al dat harde werken mooie dingen op, zoals het letterlijk stinkende werk dat Stanley Kubrick deed als onderzoek voor 2001: A SPACE ODYSSEY, of de documentaire BURDEN OF DREAMS, waarin achter-de-schermen-beelden bij Werner Herzogs FITZCARRALDO een documentaire opleveren die bijna even goed is als de film zelf. Zie hieronder een klassiek fragment.
En ik word ook vrolijk van deze twee uitstekende video-essays over waar het misging met THE HOBBIT-films, dit klassieke artikel over Troy Duffy van THE BOONDOCK SAINTS, en de suggestie dat DEATH PROOF Tarantino’s mea culpa was voor zijn gedrag op de set van KILL BILL VOL. 2. Het is een mooi idee dat uit totale chaos en menselijk falen goede andere werken voort kunnen komen. Want mensen zijn in staat tot veel groots. Zie ook dit gesprek met Steven Spielberg door Edgar Wright: twee helden, twee (cult)-iconen, maar in het gesprek met elkaar blijken de behoeftes, strubbelingen en ontberingen op de set van bijvoorbeeld DUEL bovenal erg menselijk.
Maar zelfs een onaantastbaar lijkende studio is slechts een groepje mensen. En daardoor kan het dat we deze week ons extra hard beseften dat filmdistributie mensenwerk is: want de manier waarop Disney in Nederland omging met het annuleren van de release van A WRINKLE IN TIME, en de nasleep van een petitie, was onsamenhangend, een beetje geïrriteerd en ontoegeeflijk. Een mooie analyse. Ook bij BLACK PANTHER blijkt er achter het marketen en filmen (in Amerika) vooral mensenwerk te zitten, en zien we dat het beeld dat naar buiten wordt gebracht niet altijd strookt met de werkelijkheid. In tegenstelling tot het gepropageerde altruïstisch gedrag van het stimuleren van de economie in economisch zwakke plekken blijkt de waarheid weerbarstiger. Want dat is misschien wel het belangrijkste om te beseffen over films: een regisseur is maar één radartje in het geheel van een studio van duizenden mensen. Om terug te keren naar mijn misantropie aangaande #metoo, enge makers en ’toxic fandom’: in wezen klaag ik niet alleen over de filmindustrie maar over de mensheid in het algemeen. Want als de filmindustrie en haar fandom een afspiegeling is van een maatschappij — een hiërarchie bestaande uit een gigantische groep mensen — dan is het logisch dat enkele van de rottige kanten van de maatschappij en de mens ook daar tot wasdom komen. Conclusie: ik haat fandoms niet. Ik haat alle Roman Polanski’s en Harvey Weinsteins niet. Ik haat de studios niet. Ik haat de mensheid in het algemeen.
Fijne vrijdag gewenst!
