FLASHBACK | Lieuwe van Albada (1982) is recensent en vaste schrijver van de rubriek De Verzamelde Werken van… in ons magazine. Als kind vond hij de slechteriken interessanter dan de held en dat is zo gebleven. Karina Meerman stelde hem vijf vragen over zijn jeugdfilmherinneringen en –trauma’s en een zesde over fandom.
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
‘Ik heb een hele vage herinnering aan BAMBI in de bioscoop. Ik vond het heel eng met die brand. Disney-films hadden in die tijd wel meer enge dingen. Mijn eerste bewuste bioscoopbezoek was met mijn ouders: een film met de Marx Brothers in Tuschinksi. Ik vond ze zo grappig! Ik heb toen heel hard gelachen, maar daarna heb ik de film nooit meer gezien. In 1991 zag ik THE ADDAMS FAMILY en dat vond ik echt te gek. Nog steeds, trouwens, ik heb hem laatst op Blu-ray gekocht. Het verhaal was heel tof en spannend en er zaten kinderen in van mijn eigen leeftijd, daar kon ik me een beetje mee identificeren. En het had ook griezelelementen. Dat griezelige vond ik altijd al fijn. In tekenfilms uit mijn jeugd vond ik de slechteriken altijd veel interessanter dan de held. HE-MAN was gewoon een brave Hendrik, ja toch?’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Christina Ricci in THE ADDAMS FAMILY. Als Wednesday Addams is ze een griezelig en raar meisje en dat maakte haar interessant. Ik was negen en wist niet goed wat er gebeurde, maar ik vond haar wel leuk. Ik was nooit zo van de celebrity crushes, ik viel sowieso niet op de standaard types. Nog niet, eigenlijk.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Ook dat was THE ADDAMS FAMILY. Die hand die zonder lichaam rondloopt… Thing? Die hand heeft in heel wat nachtmerries rondgerend. De monsterhond in GHOSTBUSTERS heeft me ook slapeloze nachten bezorgd. Ik vond de film heel gaaf, maar die gloeiende rode ogen en grote klauwen hebben me echt wakker gehouden.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, maar er zijn wel films die ik weiger te zien. Een van de grote klassiekers is CANNIBAL HOLOCAUST. Ik wil dat niet zien, want er zit echt dierenleed in. Er zijn in die tijd een heleboel kannibalenfilms gemaakt met dierenleed en ik heb het hele subgenre daarom overgeslagen. Zodra het echt is wordt voor mij een grens overschreden. Ik kan ook niet tegen operaties op tv. Maar als het fictief is kan ik alles zien. Afgehakte hoofden en uitgerukte darmen, allemaal leuk.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Voor ik horror ontdekte hield ik van jaren tachtig actiehelden. Mannen als Jean-Claude van Damme en Arnold Schwarzenegger vond ik als twaalfjarige helemaal te gek. Eén van die films was CYBORG, die vond ik toen erg cool, echt fantastisch. Jaren later zag ik hem terug op tv en hij was bijna niet om uit te kijken. Ik heb er weinig van onthouden. THE EXORCIST 2 vond ik ook gaaf. Ik dacht als puber dat hij misschien wel beter was dan THE EXORCIST. Hoe heb ik dat ooit kunnen denken? Nu vind ik hem hilarisch, maar niet op een heel goede manier.’
Is horror altijd jouw lievelingsgenre geweest?
‘Horror is mijn grote liefde. Ik hou ook van sciencefiction en goede fantasy, maar ben nooit heel erg fan van STAR WARS geweest. Ik zag die films pas toen ik 20 of 21 was en ik vond het wel leuk, maar niet meer dan dat. Dat hele fanatieke van het Star Wars-fandom heb ik dus nooit zo goed begrepen. Ik heb een periode heel veel van Stephen King gelezen. Ik heb al zijn boeken in de kast staan en was ook een tijdje lid van de fanclub. Ik ben naar Londen gereisd om door hem een boek te laten signeren en verzamel nog steeds speciale edities. Maar ik hoef geen tatoeage van Stephen King op mijn borst. Ik ben van de mildere fandom-variant.’
