TGIF | Genoeg GAME OF THRONES! Na weken linkjes en nabeschouwingen – en met een hoofdrolspeler die vlucht naar een kliniek – tijd voor wat anders. Een Chinese sciencefiction-blockbuster, bijvoorbeeld.
Echt adverteren doet Netflix vaak niet. Dat THE WANDERING EARTH, de film die in Februari in China werd uitgebracht en zo’n 700 miljoen dollar opbracht, op Netflix stond, en de moeite waard was? Ik kwam erachter door een paar tweets die me nieuwsgierig maken. Dus nu maak ik zelf maar even reclame, want THE WANDERING EARTH is een volstrekt belachelijk, her en der mierzoet, en verschrikkelijk vermakelijk sci-fi-spektakel.
Een waarschuwing vooraf: THE WANDERING EARTH is zo’n film waar je s Neil deGrasse Tyson ver van moet houden, want natuurkundige plausibiliteit was duidelijk geen doel van de makers. In de toekomst gaat het mis met de zon: hij dijt uit, zodanig dat het hele zonnestelsel wordt opgeslokt. Dus de mensheid heeft tienduizenden “earth engines” gebouwd om de planeet als geheel te laten afreizen naar een nieuwe zon. Rond Jupiter gaat het spectaculair mis.
Ik vond het allemaal heerlijk. Verfrissend, ook. Ja, de film speelt leentjebuur bij een boel klassiekers (er is o.a. een computer, die wel erg aan HAL doet denken) en is gebaseerd op een kort verhaal. Toch voelt hij in deze tijd vol sequels, reboots en prequels (die soms zo op elkaar lijken dat er reshoots nodig zijn) best origineel. Het is geen wonder dat ze daar in Hollywood aarzelend over zijn: bij blockbusters worden nieuwe initiatieven lang niet altijd beloond. Maar misschien moeten we als publiek ook gewoon avontuurlijker zijn en vaker buiten Hollywood op zoek naar allerlei soorten genrefilms. En dan daarna napraten over of het propaganda is, of dat de beschuldiging daarvan juist duidt op oriëntalisme. Of een van deze vijf andere Chinese sciencefictionfilms opzoeken.
Je kan ook gewoon blijven hangen op Netflix, natuurlijk. Ik heb THE PERFECTION nog niet gekeken, dus deze interviews link ik zonder ze gelezen te hebben, maar het klinkt goed. Allison Williams heeft met haar rol in GET OUT gezorgd dat ik sowieso al nieuwsgierig was: ze is niet bang om haar klassiek mooie uiterlijk in te zetten om personages te spelen die lang niet zo onschuldig zijn als ze eruit zien. Dit soort reclametactieken mogen ze van mij bij de promotie alleen wel achterwege laten – ik geloof echt niet dat er zoveel mensen zijn die van films moeten kotsen dat het minstens twee keer per jaar tot een nieuwsbericht leidt.
Helemaal niks over GAME OF THRONES, dan? Nou ja, zijdelings toch eentje. Context: ik was fan, maar ik vond seizoen zeven al zo slecht dat ik van dit seizoen maar één aflevering heb gezien (de vijfde) en de rest via Twitter en de geïrriteerde reacties van mijn vriend vanuit de studeerkamer heb gevolgd. Kortom: ik zal het einde niet verdedigen, en ik vind kritiek legitiem. Maar petities, om het opnieuw te laten maken? Dat gaat me (net als deze schrijver) veel te ver. Een serie is natuurlijk óók een commercieel product, maar dat betekent niet dat de makers zich hoeven te schikken naar de wensen van hun ‘klanten’. Zou het daardoor komen dat steeds meer creatievelingen zich zo lichtgevoelig tonen, ook ten opzichte van kritiek van … critici? Misschien daarom dat er een nieuwe horrorpodcast is waarbij de vragen worden gesteld door Elijah Wood: wie weet is hij als collega minder intimiderend dan een filmjournalist zou zijn.
Laten we eindigen met de traditionele paragraaf terug- en vooruitblikken. Wat betreft het verleden: een interview met Sir Ridley Scott over ALIEN; een ranglijst BATMAN-films; een ode aan STAR TREK: THE NEXT GENERATION 25 jaar na het einde van de serie (en in aanloop naar de nieuwe serie PICARD); en een ode aan DRAG ME TO HELL 10 jaar na release. En de toekomst: de nieuwe van Peter Strickland, IN FABRIC, heeft een intrigerende trailer; veel genrefilms uit Cannes komen hopelijk binnenkort onze kant uit; en gelukkig hoef je als dit online gezet wordt niet meer te wachten en is GOOD OMENS te kijken op Amazon Prime!
Fijn weekend!
