TGIF | Dokters haten Schokkend Nieuws! Je zult niet geloven dat het onderwerp van deze TGIF clickbait is!
Een van de problemen die ik ervaar bij het schrijven van de TGIF is dat ik het gevoel heb telkens dezelfde nieuwsberichtjes te zien. Het is mooi dat Kelly Marie Tran een scherpe brief heeft geschreven over giftige STAR WARS-fanboys, of dat William Shatner wil dat Carrie Fisher een Walk of Fame-ster krijgt. Maar ik ben eigenlijk klaar met het schrijven over STAR WARS, STAR TREK, superhelden, honest trailers, honest trailers over superheldenfilms, honest trailers over honest trailers, JAMES BOND, Blumhouse, Universals Dark Universe, revivals van televisieseries, et cetera. Het nieuws blijft zich herhalen, en ik denk dat het komt omdat (Amerikaanse) filmjournalistiek tegenwoordig enkel nog groot Hollywood-nieuws verslaat vanwege clicks. Geld heeft nu eenmaal invloed op de films die we zien (voorbeeld: KING ARTHUR of ROBIN HOOD-films krijgen we enkel omdat het personage letterlijk geen reet kost) maar minstens zoveel op welk filmnieuws we zien. En doordat veel filmnieuwssites nu eenmaal ook nieuws bij elkaar afkijken, of, zoals in het geval van Schokkend Nieuws, de nieuwtjes verzamelen in een rubriek genaamd Thank God It’s Friday, is het niet verbazingwekkend dat ook de nieuwsitems, net als de blockbusters, tot eenheidsworst zijn verworden.
Ik begrijp het ook wel, want zeker bij kleine films weet je nog niet of het iets wordt: de trailers en posters van films als FREAKS en EVER AFTERzien er interessant genoeg uit, en ook de nieuwe projecten van Lenny Abrahamson en Rob Zombie zijn veelbelovend. Maar echt veel clicks zullen deze projecten nog niet opleveren, laat staan extatische fanboys, ondanks de potentie. Alleen bij Park Chan-wooks John LeCarré-televisieserie THE LITTLE DRUMMER GIRL gaat mijn hart echt sneller kloppen, want die combinatie? Ja, graag!
Maar dat gaat over vooruitblikken. Ook als het gaat om terugkijken heb ik het gevoel dat we als filmjournalisten en filmfans soms te veel stoelen op de geijkte namen. Het is een prachtige website, deze verzameling van klassieke en iconische horrorbeelden, maar ze staan ook in ons geheugen gegrift, dus waarom herhalen? En zitten we te wachten op nog meer video-essays over uitgemolken auteurs als de Coen Brothers, Quentin Tarantino, Christopher Nolan en David Fincher? En hoe leuk en interessant ik deze artikelen over FREDDY VS. JASON en HELLRAISER ook vind, is het niet eens tijd dat er een nieuwe horroricoon toegevoegd wordt aan het pantheon der slashers?
Zelfs lijstjes met ‘obscure films’ zijn vaak pure clickbait, zoals dit video-essay betoogt waarin terecht wordt opgemerkt dat DONNIE DARKO en dergelijke niet obscuur zijn. Beetje jammer dat het video-essay gaat over BRICK, ook geen vergeten film. Ik blijf het waarderen als video-essayisten en filmbloggers echt op de proppen komen met een nieuwe insteek over vergeten, ondergewaardeerde of geflopte films. Zie deze artikelen en videos over 90s horror, onterecht afgeschreven films, de EWOK-films, BAY OF BLOOD, de flops van Keanu Reeves, vergeten sciencefictionfilms uit de 90s, SINGLE WHITE FEMALE 2 en WELT AM DRAHT. Meer van dit graag.
Toch ben ik bang dat mooie nieuwe films een beetje ondergesneeuwd raken in het immer uitdijende streaminglandschap. MANIAC en HOLD THE DARK zien er gaaf uit, maar zullen ze niet verloren gaan in de lawine van Netflix-series, tot geen Sint Bernard ze meer uit het Netflix-algoritme kan bevrijden?
Ik denk dat filmfestivals de uitgelezen plek zijn om dit soort nieuwe films te ontdekken. Ik zeg dit ook een beetje uit eigenbelang, als programmeur voor BUT en Camera Japan, waarvan de programma’s deze week online kwamen. Dat is een mooie aanleiding deze interviews en artikelen te delen over puike films die daar draaien: deze interviews met Barbara Crampton en Tate Steinsek over PUPPET MASTER: THE LITTLEST REICH, en dit interview met Bertrand Mandico van LES GARCONS SAUVAGE (beiden op BUT), en dit artikel over ONE CUT OF THE DEAD, een van de middernachtfilms op Camera Japan. Over BUT gesproken, de hoofdgast van vorig jaar, Richard Stanley, heeft zijn nieuwe film aangekondigd, en als ik zijn verhalen van vorige zomer moet geloven wordt dit een venijnige en zieke film, die het geenszins verdient geruisloos te verdwijnen. Maar ook collegafestivals als Imagine, Leids Film Festival, Cinemasia, Klik en Noordelijk Film Festival vertonen jaarlijks prachtige genrefilms die anders te weinig aandacht zouden krijgen. Festivals zijn de uitgelezen manier om het bos te onderscheiden door de bomen heen.
Ik word er ook vrolijk van als gerenommeerde regisseurs hun kennis gebruiken om vergeten films uit te lichten: in deze lijst van Martin Scorsese staan genoeg ongeziene titels voor zelfs de meest doorgewinterde cinefiel. Of neem het nieuwe project van Nicolas Winding Refn, waarbij hij om de zoveel maanden een drietal nagenoeg vergeten films gratis streamt, vergezeld van een shitload nieuwe content. Cinefilie als curatorschap: ik wil hier meer van. Dus laten we afspreken, als filmjournalisten én filmfans, dat we vaker filmkritiek maken én kijken over vergeten, ondergeschoven of onterecht bekritiseerde films. Hoe meer passie we zullen tonen voor het kleine en fijne, hoe vaker het zal opduiken in de algoritmes van Google, YouTube en Netflix. Misschien komt er dan een dag dat het rendabel en normaal is om te schrijven over de nieuwste horrorfilm van een debutant uit bijvoorbeeld Zuid-Amerika, die net in première is gegaan op een kleinschalig festival, in plaats van het 500ste video-essay te maken over de Coen Brothers.
Een ondergewaardeerd weekend gewenst!
