Het blijft raar. De weerwolf is toch een levensgevaarlijk wezen dat door de jaren heen heel wat slachtoffers heeft gemaakt in tientallen, zo niet honderden films. En iedereen die ’s nachts bij volle maan over straat loopt, moet onbewust toch altijd even denken aan de harige gedaanteverwisselaars. Desalniettemin sloeg de weerwolf in de film nooit zo aan als andere gruwelwezens. Vraag aan een willekeurige passant of hij even vijf bekende weerwolffilms opnoemt en krekelgeluiden weerklinken in plaats van het wolvengehuil der herkenning. Weerwolven zijn de underdogs en – oneerbiedig gezegd – misschien wel een beetje de sukkels van het horrorpandemonium. Het meest pijnlijke voorbeeld daarvan zagen we niet zo heel lang geleden nog in WHAT WE DO IN THE SHADOWS van Taika Waititi en Jemaine Clement: de ietwat sullige vampiers ontmoeten een groep weerwolven in mensengedaante. Het blijken lieve, beleefde knapen die een confrontatie met de bloedzuigers liever uit de weg gaan.
Maar toch houden we van de weerwolf, misschien omdat we automatisch altijd de kant kiezen van de underdog. Misschien verklaart het ook wel dat in het cinematische universum van DC niet de populaire Superman en Batman de bioscoopkassa’s deden rinkelen. Die eer viel te beurt aan underdogs Wonder Woman en Aquaman waarvan men vooraf smalend zei dat ze nooit een eigen film konden dragen. Laatstgenoemde blijkt zelfs prima in te zetten voor commerciële doeleinden. Of dat ook een beetje ligt aan de torso van Jason Momoa laten we maar even in het midden. En wat te denken van Mr. Spock? De Vulcan uit de Star Trek-reeks was altijd het buitenbeentje van de club ruimtevaarders, maar blijkt tegenwoordig van alle personages nog het meest tot de verbeelding te spreken. In ieder geval in Canada, waar men na het overlijden van Spock-vertolker Leonard Nimoy vorig jaar massaal biljetten van vijf dollar ging oppimpen met de beeltenis van de ultrarationele rechterhand van Captain Kirk.
Ook Marvel kwam er achter dat de underdogs uit hun superheldenstal populairder bleken dan verwacht. Deadpool en the Guardians of the Galaxy scoorden op het grote scherm, maar vooral op televisie waren de Netflix-series over o.a. Jessica Jones en the Punisher een hit. Heel vreemd dan ook dat aan de samenwerking tussen de comicgigant en de streamingdienst een einde komt. Dat Netflix wel door zal gaan met Stranger Things is logisch, want – duh – de serie gaat over underdogs. Dat zelfs de underdog-dingen die de kinderen in de serie doen opeens weer populair zijn, bewijst de revival van het rollenspel Dungeons and Dragons dat in STRANGER THINGS wordt gespeeld. Vorige week werd bekend dat het voor de serie verzonnen roleplay-avontuur in het echt wordt uitgebracht voor beginnende spelers. Hoera!
Ook altijd leuk om te kijken: de YouTube-serie van GQ waarin bekende acteurs praten over hun bekendste rollen. De nieuwste aflevering gaat over Willem (NIET William) Dafoe, ook een acteur die ik in de categorie underdogs zou zetten. Niet noodzakelijkerwijs vanwege de rollen die hij speelt, maar wie had in 1984 kunnen verwachten dat die enge kerel met die rare kop in Walter Hills STREETS OF FIRE en William Friedkins TO LIVE AND DIE IN L.A. een blijvertje zou zijn? Zijn carrière ging weliswaar meteen de goede kant op daarna met Oliver Stones PLATOON (1986) en de titelrol in Scorseses THE LAST TEMPTATION OF CHRIST (1988), maar toch koos hij vervolgens liever de gekkere weg door – memorabel – in zee te gaan met o.a. David Lynch (WILD AT HEART, 1990), John Waters (CRY-BABY, 1990) en David Cronenberg (EXISTENZ, 1999).
Een ander leuk kanaal op YouTube: legolambs! John en Al Kaplan mengen hier al acht jaar genrefilms met de underdog van de genrefilmwereld, de musical. Recentelijk gingen ze aan de haal met het bloedserieuze A QUIET PLACE en, toegegeven, de film wordt er een heeeel stuk luchtiger door. Hun meesterwerk Conan the Barbarian – the musical evenaren ze natuurlijk niet, die blijft zelfs na duizend keer kijken nog geweldig. Vooruit, nog één keertje dan: CROOOOOOM, WHERE IES DA WISAARD HOE KIELT MAAI MADAAAA!
Maar zal de weerwolf ooit het juk van de underdog af kunnen werpen? In AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON liet John Landis de arme David Naughton na een terugtransformatie poedelnaakt rondrennen in de London Zoo, dat helpt natuurlijk niet echt mee aan je street cred als monster. Toen ik net las dat Blumhouse nieuwe films wil gaan maken in de HELLRAISER en SCREAM franchises, dacht ik: die Pinhead en Ghostface zag je toch ook nooit in hun blote gat? Jason Voorhees in adamskostuum die met de machete losgaat op een nudistencamping? Daar kan alleen maar het BENNY HILL-thema onder. Misschien moet de PR-wolf van de lycantropenvakbond het voorbeeld van Game of Thrones gewoon volgen en een stoere weerwolfwhisky op de markt brengen. Dracula drinkt maar één ding en Het Monster van Frankenstein KAN niet eens behoorlijk drinken. Met een goeie borrel op zijn naam is de weerwolf pardoes de populairste van de horrorklas, wat ik je grom! Nu nog een goede merknaam. GlenMcHowley? Fanganagan? Ik sta open voor suggesties!
Fijn weekend allemaal!
