TGIF| In deze Thank God It’s Friday vragen over de liefde, film en filmliefde: versterken ze elkaar of kunnen ze elkaar verpesten?
Afgelopen weekend werden de Golden Globes uitgereikt, waarbij een aantal Schokkend Nieuws-waardige titels en crewleden als THE HANDMAID’S TALE, Guillermo Del Toro en Elisabeth Moss in de prijzen vielen. Toch ging het erg weinig over de winnaars en de films, maar vooral over de vele vrouwen en mannen die in het zwart gekleed een statement maakten (of juist stilzwegen) over seksueel misbruik op de werkvloer, ook in Hollywood. Ik heb er eerder uitgebreid over geschreven voor TGIF, waarna sommige mensen zich afvroegen of ik me niet te veel liet deprimeren door de gehele situatie. Om eerlijk te zijn keek ik twee weken na het schandaal rond Kevin Spacey alweer een keer naar BABY DRIVER, en ook de schandalen rond James Franco en Stan Lee zullen er niet voor zorgen dat ik hun filmrollen en cameo’s volledig ga vermijden.
Maker en werk scheiden gaat soms wel erg makkelijk, want zelfs mijn interne morele kompas zal er niet voor zorgen dat ik nooit meer kijk naar een meesterwerk als REPULSION, Roman Polanski be damned. Om nog even één recent schandaal kort aan te stippen: Dan Harmon (RICK & MORTY) geeft zijn machtsmisbruik en seksuele intimidatie ook toe, maar met een duidelijk verschil met betrekking tot andere recente verontschuldigingen. Zijn verontschuldiging lijkt in de eerste plaats gericht op het erkennen van de pijn van zijn slachtoffer, Megan Ganz, niet op het vergoeilijken van zijn eigen daden. Een oprecht excuus dus, en die lijken zeldzaam.
Maar al die schandelen zijn voor ondergetekende dus niet genoeg om mijn plezier in bepaalde films permanent te vergallen. Ook word ik niet warm of koud van irritante fanboys, zoals in het geval van het eerder genoemde RICK & MORTY. Of STAR WARS, wiens giftige fancultuur ironisch genoeg een reflectie lijkt van thema’s in de oude trilogie (zie hieronder) en THE LAST JEDI (zie hier), rondom giftige mannelijkheid en koppig fanboyisme. Ook zal de aanwezigheid van Donald Trump in een film of serie er echt niet voor zorgen dat ik afhaak. HOME ALONE 2, here I come.
Toch zou het oneerlijk zijn te zeggen dat ik bepaalde films of series nooit afzweer. Ik was niet één van de miljoenen mensen die naar de DR. WHO-kerstspecial keken. Na een pijnlijke break-up in november had ik geen behoefte de serie die ik met mijn ex aan het bingen was, omdat hij zo’n grote fan was, in mijn eentje op te zoeken. Te veel herinneringen. Ook zijn bepaalde films dermate verbonden met moeilijke periodes in mijn leven, dat het kijken ervan een beproefde methode is voor het openen van oude wonden. Ik heb geen behoefte aan een herkijk van DUMBO, een film die voor mij altijd gekoppeld zal zijn aan het telefoontje dat ik tijdens het kijken kreeg, met de boodschap dat een dierbaar familielid was overleden.
Film is persoonlijk. Niemand beschreef dat ooit mooier dan Matt Soller Seitz, in een ode aan zijn overleden vrouw die hij zich herinnert door de films en series die ze samen deelden. De films als een verbindmiddel tussen hun beider referentiekaders: als een gezamenlijk ijkpunt, een methode om elkaar af te tasten op basis van elkanders smaak. En als één van de twee verdwijnt, voelt de gezamenlijk gedeelde voorliefde opeens leeg, onaf. Een ander prachtig artikel waar ik deze week aan dacht, toen ik besefte hoe persoonlijk film kan zijn, is een artikel van Maureen Ryan over (het briljante) THE LEFTOVERS. Daarin beseft ze dat ze haar persoonlijke rouwproces rond haar moeder en de angst om haar erfelijke ziekte, gereflecteerd ziet in de popcultuur die ze tot zich neemt. Het is een open deur, maar voor veel filmliefhebbers is film een dermate groot onderdeel van hun leven dat films soms al snel kunnen voelen als een persoonlijke aangelegenheid. Ook gewaardeerde collega’s als George Vermij en Karina Meerman hebben mooie stukken geschreven over de persoonlijke binding met een bepaalde film.
Het artikel van Karina, over hoe MAD MAX: FURY ROAD onderdeel werd van het gezamenlijk geheugen van haar en haar vriend, spookte de afgelopen dagen door mijn hoofd. Ik heb Tinder weer geïnstalleerd, met enige vrees, want nieuwe mensen leren kennen vergt altijd een sprong in het diepe (ik ben dus weer single, gay filmnerds. Voel je vrij me een berichtje of mailtje te sturen. Niet allemaal tegelijk, graag.). En als film persoonlijk is, zoals ik meerdere malen beweer, wat communiceert mijn filmsmaak dan over mij naar anderen? Is het echt waar wat dit Vice-artikel beweert, dat een David Lynch- of Wes Anderson-fan dermate vaak voldoet aan een bepaald stereotype dat er een standaardprofiel geschetst kan worden waar de gemiddelde fan aan voldoet? Wat is het profiel dat opdoemt in het hoofd van mijn Tinder-matches als ik ze vertel dat ik schrijf voor een horror-, sciencefiction- en fantasymagazine? Welk Lovecraftiaans schrikbeeld nestelt zich in hun geest? Voldoe ik aan de stigma’s over (horror)nerds? Is mijn filmsmaak onthullen ook onbewust een daad waarmee ik meer over mezelf onthul?
Een andere vraag die me bezighoudt is hoeveel gewicht ik moet geven aan een gezamenlijke filmliefde met een toekomstige partner. Sommige films zijn zo puur persoonlijk voor mij, zo intrinsiek verbonden met hoe ik de wereld zie, MAGNOLIA of DER HIMMEL ÃœBER BERLIN bijvoorbeeld, dat ik wel even zou moeten slikken als mijn toekomstige partner het een kutfilm zou vinden. Een vriend stuurde me een fragment uit HOW I MET YOUR MOTHER, waarin het tonen van STAR WARS de ultieme relatietest is voor hoofdpersoon Ted. Ik, toevalligerwijs ook een Ted, heb mijn onaantastbare favorieten, maar toch moet ik misschien niet verwachten dat ik daarin een gelijkgestemde vind. Ik blijf immers het mikpunt van spot in de Schokkend Nieuws-redactie vanwege mijn onverklaarbare liefde voor SOUTHLAND TALES. Dus als gedeelde liefde voor die film een voorwaarde zou zijn voor een relatie kan ik lang blijven zoeken. Maar ach, deze FRIDAY THE 13th-fans hebben elkaar ook gevonden.
Veel (film)liefde gewenst!
