Na maanden van anticipatie en speculatie scheurt Edgar Wrights BABY DRIVER vandaag eindelijk de bioscopen in. Terechte voorpret? Yeah, baby!
Baby (een voortreffelijke Ansel Elgort) bestuurt vluchtauto’s bij bankovervallen. Hij werkt voor crime boss Doc (Kevin Spacey) die regelmatig aan zijn crew uit moet leggen dat deze zwijgzame jongen met zijn babyface en eeuwige koptelefoon in toch echt ‘the best of the best’ is. Dat blijkt trouwens ook al in de eerste vijf minuten van de film, wanneer Baby er na een overval vandoor slipt, slingert en scheurt terwijl de John Spencer Blues Explosion uit de speakers knalt. Baby heeft een permanente piep in zijn oren overgehouden aan een auto-ongeluk en om die te overstemmen heeft hij altijd muziek aan. Eigenlijk wil hij de criminele wereld uit, vooral wanneer er steeds meer geweld bij komt kijken. Hij wil voor zijn doofstomme pleegvader zorgen en de wereld in trekken met serveerster Debora (Lily James) ‘in a car we can’t afford, with a plan we don’t have’. Baby staat echter in het krijt bij Doc, en moet zijn schuld afwerken. Nog één laatste klus en hij is vrij… is er ooit een film geweest waarin dat goed afliep?
Toegegeven, het scenario is niet bijster origineel. Het verhaal van de crimineel die zijn leven wil beteren maar nog één laatste klus moet doen hebben we al honderd keer eerder gezien. Maar in het geval van Edgar Wrights BABY DRIVER, een ode aan zo ongeveer elke heist- en car chase-film ooit gemaakt, is een flinterdun verhaaltje geen enkel probleem. Niet voor niets heeft de film een enorme hype op weten te bouwen sinds de première op het Amerikaanse SXSW-festival in maart en had hij tot voor kort nog een 100% fresh score op Rotten Tomatoes. In BABY DRIVER staat het verhaal niet centraal. Zelfs de sterrencast moet genoegen nemen met second billing. BABY DRIVER gaat om spectaculaire achtervolgingen, maar bovenal om muziek.
Edgar Wright, vooral bekend van zijn ‘Cornetto Trilogy’ met Simon Pegg en Nick Frost, noemt zijn film zelf ‘a car film driven by music’. Collega-regisseur Guillermo del Toro vond het ‘AN AMERICAN IN PARIS on wheels and crack smoke’. Baby’s naam mag dan in de titel staan, de echte ster van de film is de soundtrack. BABY DRIVER is een musical waarin niemand zingt, een perfect gemonteerde filmversie van een mixtape. Alles is ondergeschikt aan de muziek en elke scène is door choreograaf Ryan Heffington tot in de puntjes verzorgd. Van Baby die met zijn koptelefoon in over straat danst, tot subtielere scènes, zoals een flirt in een wasserette waar de camera om Baby en Debora heen lijkt te dansen. Deuren die opengegooid worden, stoelen die aangeschoven worden, zelfs een hele schietpartij, alles gaat precies op de beat van een soundtrack die van Barry White naar The Damned slingert en alles ertussenin meeneemt. Elke bankoverval wordt precies getimed op het begin van Baby’s voor de gelegenheid gekozen nummer, en de camera blijft bij hem. De overval doet er niet toe, alleen de auto, de chauffeur, zijn iPod en de aankomende ontsnapping zijn belangrijk. Eén wilde achtervolging wordt zelfs begeleid door ‘onze eigen’ Focus (Hocus Pocus) en ook Radar Love van Golden Earring komt langs.
Het doet denken aan die andere film over een zwijgende vluchtautochauffeur met een coole soundtrack, DRIVE (Nicholas Refn, 2011), maar Wright plantte het eerste zaadje voor voor BABY DRIVER al in 2003, toen hij Noel Fielding regisseerde in een muziekvideo voor Mint Royale. De troosteloosheid van DRIVE is hier ook vervangen door een flinke portie humor. Spacey krijgt zoals gewoonlijk de beste sarcastische dialogen, maar ook Jon Hamm en Jamie Foxx hebben duidelijk plezier in hun rollen als over-the-top criminelen. Een grappige kleine rol is er voor Flea van de Red Hot Chili Peppers als Eddie No-Nose (‘formerly Eddie the Nose’). Let ook even op het neefje van Doc, een verontrustend klein gangstertje in de dop.
Er zijn veel goede heistfilms, veel spetterende car chase-films en veel films die hun soundtrack goed gebruiken. Maar zelden worden die drie zo geniaal gecombineerd als in BABY DRIVER. Edgar Wright bewijst weer eens één van de interessantste regisseurs van het moment te zijn en ook Ansel Elgort zal hierna vermoedelijk de rollen voor het oprapen hebben. De energie en liefde voor film spat van het doek, en dat werkt aanstekelijk. Een film om in een volle zaal te zien, omringd door popcornlucht en openploppende flesjes bier. Drive, Baby, drive!
Distributie: Sony Pictures (NL: 29 juni / BE: 2 augustus). Copyright Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 juni 2017.
