TGIF | In zijn allerlaatste TGIF mijmert Theodoor over zijn redenen om te stoppen met deze rubriek.
Dit is mijn allerlaatste reguliere Thank God It’s Friday. Ik heb vijf jaar lang, met enkele korte pauzes, elke zes of zeven weken een TGIF afgeleverd, en de rek is er uit. Ik merk dat het steeds moeilijker werd om nieuwe invalshoeken te vinden, en nadat ik een paar keer teruggreep naar de oude vertrouwde linkdump was het mooi geweest. Het is tijd voor mij om te focussen op andere stukken voor Schokkend Nieuws, en de TGIF over te laten aan zij die nog wel inspiratie hebben.
Ik had ook weer kunnen terugkeren naar een aantal oude vertrouwde thema’s: ik had kunnen schrijven over de ideeënarmoede in Hollywood, waarbij hele volksstammen zo bekend zijn geraakt met grote corporaties dat ze zichzelf, bijvoorbeeld, omschrijven als ‘Disney adults’. Ik had kunnen klagen over de niet aflatende stroom superheldenfilms, of een pleidooi kunnen maken voor meer originaliteit, aan de hand van bijvoorbeeld Francis Ford Coppola’s wens eindelijk zijn zelfverklaarde magnum opus MEGALOPOLIS te maken. Of ik had het kunnen hebben over de handvol projecten die nog wél vrolijk stemmen, zoals deze fantastische line-up aan regisseurs (Panos Cosmatos! Jennifer Kent! Any Lily Amirpour! David Prior!) van de nieuwe Guillermo Del Toro-serie CABINET OF CURIOSITIES.
Of ik had het kunnen hebben over een ander paradepaardje van me, waar ik nog steeds heilig in geloof: het belang van representatie. Dat zag ik deze week onder andere terug in twee essays over Nia DeCosta’s CANDYMAN, maar ook in een in memoriam van Michael K. Williams en een video-essay over Hollywood Montrose uit de MANNEQUIN-reeks. Als autist ben ik ook blij met dit artikel in de Washington Post, waar terecht wordt onderstreept hoe fijn het is dat steeds meer bekende mensen uit durven te komen voor hun diagnose.
Ik zou dan echter het gevoel hebben mezelf te herhalen. Het liefst focus ik op nieuwe stukken voor Schokkend Nieuws, zoals een gigantisch essay in het aankomende nummer. Als ik terugkijk naar waar ik trots op ben in mijn werk voor Schokkend Nieuws is het niet de reeks TGIF’s, maar artikelen zoals mijn interview met Paul Schrader (die deze week ook weer twee heerlijk smeuige interviews liet afnemen) en Vincent Ward, mijn queer-special en internet-special. Ik wil meer van dat soort dingen maken, of essays die in de lijn liggen van een aantal leuke video’s en artikelen die deze week mijn pad kruisden: dit essay over insecten in horrorfilms als een metafoor voor ecologische problemen, of dit fijne essay over kannibalisme in het werk van Eloy de la Iglesia. Of video-essays als deze over MAD MAX: FURY ROAD, de symmetrie in het werk van Almodovar, wat films ‘cinematic’ maakt, en waarom retorische vragen in films zo goed werken.
Ik merk dat mijn enthousiasme voor alle filmnieuwtjes en video-essays langzaam aan het verdwijnen is. Het is altijd Disney, of Nolan, of Tarantino. En toch: ik zou gezien de ideeënarmoede van Hollywood niet blij moeten worden van de nieuwe MATRIX RESURRECTIONS trailer. Maar mijn kille hart maakte een sprongetje bij het zien van de beelden in de nieuwe trailer. Want, ideeënarmoede of niet, het feit dat Lana Wachowski breekt met het vertrouwde groene kleurenpalet, de introductie van allerlei nieuwe elementen (afgaande op de trailer) en het spelen met júist de herhaling van bekende elementen in nieuwe vormen, maakte me vrolijk.
Ik realiseerde me dat het niet erg is soms terug te keren naar bekende formules, als er een goede reden voor is, en het plezier weer terug is. Lana Wachowski lijkt een reden gevonden te hebben om terug te keren naar THE MATRIX, en maakt er ogenschijnlijk geen luie haastklus van. Na vijftien jaar is het plezier teruggekeerd, terwijl voor Lilly Wachowski het tegenovergestelde lijkt te gelden. Afstand en tijd zorgt er soms voor dat het plezier weer terugkeert. Ik heb afstand nodig van de TGIF. Misschien ben ik over een paar jaar wel weer terug, met frisse moed. Hopelijk duurt het geen vijftien jaar. Maar voor nu, tabee. Het is mooi geweest. Ik ga jullie missen.
