Zo groot was de twijfel dat ik er een twitterpoll aan wijdde… en prompt de uitslag negeerde. Dus daar ging ik, midden op de dag op zaterdag (en dus zonder ook maar een druppel alcohol). Kijken naar hoe Matthew McConaughey geobsedeerd vist naar een tonijn die Gerechtigheid heet en twijfelt of hij voor tien miljoen bereid is de man van ‘schoolgenoot’ (ja, echt) en ex-vlam Anne Hathaway te vermoorden.
Als je weet dat er een twist is, zal het je niet heel moeite kosten om beetje bij beetje bij elkaar te puzzelen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Het is… tamelijk bizar, al is het nou ook weer niet zo onbegrijpelijk dat het de tientallen artikelen en video’s met de titel ‘SERENITY’s ending: Explained!’ verantwoordt. Tegelijkertijd: ik heb op een flink aantal geklikt, dus misschien is hun populariteit toch niet zo’n groot mysterie. Dit vond ik de leukste: de speculatie van Vikram Murthi voor Vulture, de alternatieve (misschien wel erg ruimhartige) interpretatie van Kristy Puchko voor Pajiba, en de vermakelijke (maar zeker niet onterechte) verontwaardiging van Inkoo Kang voor Slate.
Ondertussen is SERENITY keihard geflopt. Matthew McConaughey is boos over het gebrek aan publiciteit. Aan publiciteit ontbreekt het de film nu niet, maar het is een interessante vraag of het oorspronkelijke artikel van Slashfilm en het inspringen daarop door vrijwel elke andere filmwebsite – inclusief, nu, ook die van ons – de film niet heeft beschadigd. Hoeveel mensen zullen er, zoals ik, puur door de kop overtuigd zijn om de film te gaan zien? En hoeveel mensen zijn er die, toen ze eenmaal de twist wisten, geen enkele behoefte meer voelden om naar de bios te gaan?
Het blijft als filmjournalist een lastige afweging. Ik ben zelf niet bijzonder spoilerfoob, en schrijf vaak het liefst voor een publiek dat de film al heeft gezien: echte interessante analyse is moeilijk als je geen details wilt onthullen. Sommige analyse kan zelfs niet zonder spoilers, zoals deze analyse van de films van twistmeester M. Night Shyamalan en hoeveel hij leunt op clichés over mensen met een fysieke en/of mentale beperking; en dit artikel dat de eindes van een aantal recente horrorfilms vergelijkt. Veel films worden alleen maar rijker als je de onthulling weet: ETERNAL SUNSHINE is het voorbeeld dat als eerste bij me opkomt. En soms kunnen juist spoilers je nieuwsgierig maken: ik kan me haast niet voorstellen dat je deze lijst van RIVERDALE-spoilers kan lezen zonder zin te krijgen om de serie eens op te zetten.
Aan de andere kant zijn een aantal van mijn lievelingsfilmervaringen geweest bij films waarvan ik van te voren (vrijwel) niets wist – dat maakt ook festivals zo spannend. Ik ben heel blij dat ik niet van tevoren wist welke bizarre paden SORRY TO BOTHER YOU zou inslaan. Vanity Fair heeft ter ere van hun jaarlijkse “Hollywood Issue” een overzicht van wat ze de 25 meest invloedrijke scènes van de afgelopen 25 jaar noemden, met een opvallend goede vertegenwoordiging van genrefilms: zeker tien van de genoemde films zou je onder ‘genre’ kunnen scharen. Veel van de scènes danken hun invloed ten minste deels aan het verrassen van het publiek: de openingsscène van SCREAM, de eerste keer dat we Neo in bullet-time kogels zien ontwijken in THE MATRIX, de onthulling van de ‘sunken place’ van GET OUT.
Zonder de twist had SERENITY geen excuus gehad voor de bordkartonnen personages en de dialogen uit een noir-parodie. Met de twist is het nog steeds geen goede film, maar wel een interessantere – zelfs, denk ik, als je van tevoren al weet wat er onder het oppervlak ligt.
Enfin. Nu nog even meedoen met de publiciteits-mallemolen die het zo moeilijk maakt totaal onbevangen een film te bezoeken: wist je dat er een documentaire in de maak is over het maken van THE EXORCIST? Dat de reboot van THE TWILIGHT ZONE van Jordan Peele in de VS al op 1 april (geen grap – geloof ik) uit zal komen? Dat op Sundance een tof klinkende sciencefiction in première is gegaan, I AM MOTHER?
Voor wie nog verder in de toekomst wil kijken: er lijkt weer een Quatermass-film te komen. En een STARSHIP TROOPERS-serie, met misschien de originele cast. Er komt ook een miniserie van THE STAND van Stephen King – bij Nerdist hebben ze al een hele cast bedacht, maar zo ver zijn ze in het echt nog niet. Lakeith Stanfield – die zo goed was in SORRY TO BOTHER YOU – wordt misschien gecast in de remake van CANDYMAN, Oscar Isaac is net aangekondigd als de vader van de hoofdpersoon (gespeeld door it-boy Timothee Chalamet) in de nieuwe versie van DUNE, en Ben Affleck was wel Batman maar is niet THE BATMAN. En als we het toch over de vleermuisman hebben:
Wat betreft regisseurs: Zack Snyder gaat weer een zombiefilm maken, James Gunn weer een superheldenfilm (maar dan voor het andere team) en bij Universal zijn ze zo slim geweest om voor hun nieuwe INVISIBLE MAN Leigh Whannell in te huren, die het verrassend vermakelijke UPGRADE regisseerde – ik dacht dat na het fiasco van THE MUMMY het hele ‘Dark Universe’ vergeten was, maar wie weet wordt het zo nog wat.
UPGRADE keek ik op dezelfde avond als VENOM. Wist je dat er mensen zijn die Venom – dus niet Tom Hardy, maar de zwarte, slijmerige symbiont – sexy vinden? En dat die mensen het nu aan de stok hebben met de mensen die Ted Bundy sexy vinden? Soms word ik een beetje moe van het internet. Wie ook moe is van het internet: Katja Herbers in een net aangekondigde horrorfilm met de opvallende titel DE KUTHOER. Over een vrouw die (hopelijk bloederige) wraak neemt op reaguurders: eigenlijk raar dat daar nog niet eerder een film over is gemaakt. Benieuwd of er ook een internetcontingent is dat daar op zal geilen.
We eindigen deze vrijdag met een eerbetoon: de afgelopen tijd overleed niet alleen that guy Dick Miller (lees hier het I.M. van Jasper) maar ook make-up artiest Matt Rose, die onder andere de Gill Man uit THE MONSTER SQUAD en Hellboy uit HELLBOY ontwierp. Een mooi excuus om het weekend in te luiden met een creature feature, zou ik zeggen, en een biertje op zijn gezondheid te heffen. Proost!
