Haar eerste solo-avontuur plempte Diana Prince (Gal Gadot) midden in de Eerste Wereldoorlog neer, in een wereld waar de term ‘superheld’ nog bestemd was voor iemand als Baron von Richthofen. Het zou the war to end all wars zijn, maar wij weten wel beter. Genoeg te doen dus de komende jaren, voor een opperwezen als Wonder Woman – die we echter bijna zeventig jaar later pas weer terug zien.
Het is 1984, de piek van het Reagan-tijdperk. Niemand buiten Moskou heeft nog van Gorbatsjov gehoord en de ontdooiïng van de Koude Oorlog lijkt een onhaalbare utopie. Prince heeft zich ondertussen gevestigd in Washington DC en werkt overdag in het Smithsonian Instituut. In haar vrije uurtjes knijpt ze er tussenuit om anoniem misdaad te bestrijden, zoals in de openingsscène waarin ze een overval op een juwelier weet te verijdelen. In vol ornaat werkt ze op speelse wijze een stel gewapende overvallers tegen de grond, terwijl omstanders verbijsterd staan te kijken.
Hiermee lijkt de kous af, maar het blijkt dat de dieven specifiek op zoek waren naar een mysterieus antiek beeldje: de Droomsteen. Deze steen zou wensen kunnen vervullen. Een museumcollega grapt dat hij dan nu wel een koffie zou wensen, en pardoes komt een stagaire terug van een koffie-run met een beker over. Kantoorgelach alom, zo ook door de muizige archeoloog Barbara Minerva (Kristen Wiig). Zij onderzoekt de steen in opdracht van de FBI, en als daarna gesjeesde zakenman Maxwell Lorenzo (Pedro Pascal) ook interesse toont kan ze het niet laten toch te gaan geloven in de authenticiteit van het vreemde object. Ook Prince zelf lijkt vatbaar voor de mogelijkheden van de Droomsteen. Zelfs driekwart eeuw na de gebeurtenissen in WONDER WOMAN (Patty Jenkins, 2017) is zij nog steeds niet over het verlies heen van haar geliefde Steve Trevor (Chris Pine), en ze zou niets liever willen dan dat hij weer terug is. Pas als ze er achter komt dat de Griekse god der misleiding Dolos achter het beeldje zit, ziet ze het mogelijke gevaar in. Maar dan is de Droomsteen al nergens meer te vinden en gebeuren er opeens allerhande wildvreemde dingen. Zoals een Steve die opeens op de stoep staat…
Het is bij Disney al een tijdje een trend om voor de huidige Marvel en Star Wars publiekstrekkers ”kleine” regisseurs in te huren in plaats van de standaard blockbuster-namen, teneinde wat menselijkheid of een eigen draai toe te voegen aan het obligate visuele spektakel. Warner Brothers sloot hierbij aan met het inhuren van Patty Jenkins voor WONDER WOMAN. Helaas strookt deze taktiek regelmatig niet helemaal met de schaal en doorlopende continuïteit van deze films, want door die schaalvergoting worden ook de tekortkomingen van dit soort filmmakers blootgelegd, vooral op het gebied van actiescènes en worldbuilding. En dat lijkt helaas ook bij Jenkins het geval.
Het succes van WONDER WOMAN en de charme van de titelheld verdoezelden namelijk dat de film zelf niet bijster veel afweek van wat we al kenden. De ommekeer van rollenpatronen was verfrissend, maar had vrijwel geen gevolgen voor het type verhaal en de uitwerking daarvan. De film zelf is opvallend ambachtelijk, en daarnaast zijn ‘sterke vrouwen’ juist binnen het superheldengenre allang geen zeldzaamheid meer. Wat miste, was een gedegen originele kijk op vooral de visualisering van Diana’s specifieke superkrachten, iets wat de film zou onderscheiden van de rest. Het is dus de vraag of Jenkins en haar team met dit tweede deel ondertussen een originele insteek hebben gevonden.
In het kort: nee. Erger nog, WONDER WOMAN 1984 is een onevenwichtig en bij vlagen gemakzuchtig rommeltje. Ten eerste is de film veel te lang, en raakt net uit de startblokken al kostbare speeltijd kwijt aan een overdadige maar volstrekt onnodige proloog op Themyscira. We weten tenslotte al dat Diana Prince een uitzonderlijke Amazone is, daar hebben we geen flashback voor nodig. Jenkins voorzag voor Wonder Womans solofilms een episodische aanpak á la James Bond of Indiana Jones, dus zij en mede-schrijvers Geoff Johns en David Callahan hoefden zich niet druk te maken over inpassing in het DC Extended Universe. Ze hadden een hele rogue’s gallery aan potentiele tegenstanders om uit te kiezen. Na al het buitenaardse en subaquatische geboefte van de afgelopen DC films, is hun keuze voor klassieke Wonder Woman-rivaal Cheetah (het boevenpseudoniem van Barbara Minerva) een welkome afwisseling. De twee beginnen als vrienden, maar komen door persoonlijke keuzes tegenover elkaar te staan. De schrijvers vertillen zich vervolgens helaas door de eendimensionale Maxwell Lorenzo als hoofdschurk neer te zetten en Cheetah min of meer te delegeren tot handlanger. Eeuwig zonde, als je multitalent Wiig inhuurt. Pedro Pascal doet zijn best als ”Max Lord”, maar hij krijgt zo weinig om mee te werken dat zijn manische maniertjes al snel op de zenuwen gaan werken.
Dit alles zou nog niet eens echt uitmaken als de basis maar in orde was. Bij dit soort serials hoeft niet elke aflevering tot dezelfde hoogtes te reiken, als de karakterisering en uitwerking maar gedegen is. En daaraan schort het hier nou net. Jenkins heeft nog steeds geen manier gevonden om Wonder Womans krachten en acties geloofwaardig te verbeelden, om ze tastbaar te maken. De superhero physics lijken niet aan consistente regels te hoeven voldoen. Als ze supersnel rent, is het net alsof ze glijdt, en zwaartekracht lijkt pas weer te gelden op het moment dat het CGI-moment voorbij is. Jenkins heeft daarnaast moeite met dosering. De film vertraagt waar het wat vlotter moet, en is te overdadig en hectisch waar het wat minder kan. Twee schurken én een gerecycled romantisch subplot is simpelweg teveel.
Ook is het onduidelijk waarom de film nou precies in 1984 speelt. De specifieke setting is volkomen inwisselbaar. Na wat anachronistische grappen in de eerste akte, over de kleding en moderne kunst van toen, heeft het jaar totaal geen invloed meer op het verhaal. Er wordt vrijwel niks gedaan met de Koude Oorlog als achtergrond of motivatie, en ook wat betreft invulling laten de makers een hele hoop kansen liggen. In plaats van iconische 80’s muziek krijgen we karakterloze lopendebandbombast van Hans Zimmer, en áls we dan DCEU’s versie van Wonder Womans onzichtbare straaljager te zien krijgen, is dit niet een F-14 Tomcat of een ander kenmerkend model, maar gewoon een off-brand bedenksel.
Los van elkaar gezien zijn het vergeeflijke euvels, maar al deze kleine vergrijpen en misstappen stapelen zich gedurende tweeëneenhalf uur gestaag op, tot een punt waarop het moeilijk wordt er omheen te kijken. Hierdoor is het voor de kijker slechts geduldig aftellen tot de onvermijdelijke goede afloop, zonder dat je je echt betrokken voelt bij de sores van Diana Prince, haar tegenstanders en, ja, het lot van de wereld.
Distributie: Warner Brothers. Release NL/BE: 7 april 2021. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 april 2021.
