Schotse genrefilms staan vooral bekend om hun gebruik van het landschap. Die nevelige heuvels zijn fenomenale sfeermakers. Daarom is het zo bijzonder dat regisseur Ciaran Lyons zijn psychologische thriller van eigen bodem volledig binnenshuis laat afspelen. TUMMY MONSTER was te zien tijdens het Leiden International Film Festival.
Midden in de nacht wordt Tales in zijn tatoeagestudio gebeld met de vraag of hij nu een klant kan ontvangen. De persoon aan de telefoon vertelt hem dat hij een belangrijke cliënt vertegenwoordigt, een beroemde muzikant die onmiddellijk inkt moet ontvangen. Terwijl Tales zijn winkel open doet vraagt hij zich af wat voor soort lul midden in de nacht een tatoeage moet hebben. En zo verschijnt ‘Tummy’ ten tonele, een arrogante jonge rapper die Tales nauwelijks aankijkt, geflankeerd door zijn overbeschermende assistent Truth. Tummy en Truth zijn behoorlijk onbeleefd tegenover de schuwe Tales, al is Tummy uiteindelijk wel blij met zijn tatoeage. Trots op zijn werk vraagt Tales voor een snelle selfie voordat de rapper weer vertrekt, zijn nichtje is een fan. Maar Tummy weigert.
En zo begint een kat-en-muisspel tussen de twee mannen. Tales laat de rapper niet gaan totdat hij zijn foto krijgt, en Tummy wil de tatoeëerder leren hoe het is om constant stomme verzoeken te krijgen. Truth probeert in te grijpen, maar zijn jonge baas verzekert hem dat hij alles onder controle heeft, zelfs wanneer Tales het luik van de tatoeagestudio van binnen sluit. De hele film speelt zich af binnen deze kleine locatie, en langzaam bouwt de spanning zich op als Tales realiseert dat hij net zo goed zichzelf heeft opgesloten.Â
Truth noemt Tummy iemand die een hoger bewustzijn heeft verworven, een belachelijke zin als je naar de kleine etter kijkt. Zulke pretenties hoor je wel vaker bij Jared Leto-achtige types. Maar gaandeweg het verhaal vordert, begin je te twijfelen of er toch niet iets van waarheid in zit. Tummy twijfelt geen moment aan zijn grip op de situatie, en hij weet precies hoe hij Tales moet bespelen. Hij heeft iets van een kwelduivel, een plaaggeest die op je schouder zit en je nare dingen over jezelf toefluistert.Â
En Tales heeft meer dan genoeg om zichzelf kwalijk te nemen. Acteur Lorn Macdonald speelt de kunstenaar met een ogenschijnlijk ontwapende klungeligheid, maar onthult meer en meer lagen van pijn, woede en zelfhaat. Orlando Norman speelt Tummy juist als het tegenovergestelde, een enigma van een mens waar je steeds minder over leert. De twee hoofdrolspelers schreven het scenario samen met Lyons, en dit is precies het soort project waar een acteur lekker de tanden in kan zetten.
Het idee van TUMMY MONSTER klinkt als het soort korte verhaal dat het heel goed zou doen in een anthologie. Daarom is het indrukwekkend hoe Ciaran Lyons het scenario uitrekt tot anderhalf uur zonder dat het ooit dun uitgesmeerd voelt. Iedere nieuwe plotontwikkeling is verdiend en houdt je wakker, al moet Tales zelf bakken met koffie binnen gieten om zijn tegenstander bij te blijven. Een erg sterk debuut voor Lyons, hopelijk krijgen we meer van dit soort pareltjes van Schotse komaf te zien.
