Achter de kleurrijke pseudoniemen die je hierboven in de credits van deze uiterst vreemde pornofilms aantreft gaat een groep filmmakers schuil die inmiddels de overstap naar het horrorgenre heeft gemaakt met de surrealistische remake van DAS KABINET DES DR. CALIGARI.
[gezamenlijke bespreking van CAFE FLESH en NIGHT DREAMS]
Rinse Dream heet in werkelijkheid Stephen Sayadian en is lange tijd in de reclamewereld werkzaam geweest, hetgeen duidelijk een grote invloed heeft gehad op zijn stijl. Zowel NIGHT DREAMS als CAFE FLESH ziet er voor het pornogenre ongewoon goed uit. De fotografie van beide films is prachtig en het kleurgebruik doet aan Dario Argento’s INFERNO en SUSPIRIA denken. Vreemde machinale geluiden op de soundtrack versterken het allesoverheersende gevoel van vervreemding dat beide films kenmerkt. Bovendien is het een gouden greep van de makers om in de plots voyeurisme centraal te stellen. De kijker is immers per defenitie een voyeur en wordt zo met zichzelf geconfronteerd.
In NIGHTDREAMS wordt een continu masturberende vrouw in een kliniek geobserveerd door twee artsen. In flashbacks en hallucinaties worden de fantasieën van de patiënt uitgebeeld. Rechttoe-rechtaan porno wordt afgewisseld met ongelooflijk vreemde beelden, die bij het Jumbo video-publiek waarschijnlijk tot ongewenst nadenken zullen leiden. Wie daarentegen niet naar harde porno kan kijken, kan beter voor CAFE FLESH kiezen, daar die alleen als Engelse -dus softcore- import verkrijgbaar is. Cafe Flesh is een nachtclub die in een postnucleaire toekomst door zogenaamde sex-negatives bezocht wordt. Zij vormen 99 procent van de bevolking en kunnen geen sex bedrijven zonder daarbij doodziek te worden. In Cafe Flesh treden de sex-positives op, daartoe gedwongen door de overheid om de gefrustreerde massa te vermaken. In deze film ligt de nadruk veel meer op dialogen, plot en acteerwerk dan bij NIGHTDREAMS. Alle sexscènes zijn essentieel voor het verhaal, wat hoogst ongebruikelijk is voor een pornofilm. De film is te oud om als AIDS-allegorie te kunnen zijn bedoeld, maar werkt als zodanig wel verbazingwekkend goed. Mijn enige bezwaar is de enigszins krampachtige manier waarop de film zo avantgardistisch en kunstzinnig mogelijk probeert te zijn. De rechtgeaarde liefhebber van vreemde, surrealistische films zal dat echter ongetwijfeld door de vingers kunnen zien.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #3, oktober 1992.
