Het woord ‘zombie’ wordt nooit genoemd, maar zodra we die bleke, schuifelende man zien, weten we genoeg. Het scheelt dat we op een begraafplaats zijn en de titel NIGHT OF THE LIVING DEAD een vette spoiler is. Johnny en Barbara hebben echter geen idee – zelfs niet als ze door die man worden aangevallen. Hij ziet er gezonder uit dan de zombies die we gewend zijn en hij is slimmer, dus gevaarlijker. Gelukkig is-ie wel vertrouwd traag, zodat Barbara zich in een huis kan verschansen met de koene held Ben.
Na die eerste griezelscène neemt de film gas terug, zodat wij – net als de personages – tijd hebben uit te vogelen wat er aan de hand is en de spanning langzaam kan stijgen. Het is een kwestie van tijd tot de volgende confrontatie; met de vleesetende bende buiten en tussen de mensen onderling. Die spanning werkt beter dan de achterhaalde special effects, die baat hebben bij het verdoezelende gebrek aan kleur.
Hoewel NIGHT OF THE LIVING DEAD niet de eerste zombiefilm was (zie WHITE ZOMBIE), is het wel degene waardoor we de smaak te pakken kregen. George A. Romero, die hiermee debuteerde als regisseur, editor, cameraman en scenarioschrijver, was zo slim er meer dan de zoveelste horrorfilm van te maken. Zijn debuutfilm zegt iets over de sociale verhoudingen van toen, het gevaar van kernwapens, leuterende politici, ja-knikkende ambtenaren en nog veel meer.
Het was ook vernieuwend om de hoofdrol aan een zwarte acteur te geven. Niet eens expres, maar gewoon omdat Duane Jones bij de audities de beste was. Hij is zelfs binnen de cast de beste. De film doet meer voor de emancipatie van Afro-Amerikanen dan die van vrouwen, want zowel de actrices als hun personages zijn ondergeschikt aan de mannen. Laat dat de pret niet drukken, want deze film is met recht een cultklassieker geworden. Ondanks de vele vervolgen en remakes blijft dit degene die je gezien moet hebben.
