QUARANTAINE | Een rijzig en bebaard silhouet rijst op uit een donkere, kolkende zee. Krassende raven begeleiden de mysterieuze figuur naar een desolaat stadje. De nihilistische score van Kevin Murphy voorspelt weinig goeds.
Er is nog iemand op weg naar Inverie. In volle vaart. Een verwilderde jonge chauffeur, die al rijdend een fles sterke drank achterover slaat, stuurt zijn Ford Escort plankgas het dorp in en … rijdt pardoes onze uit zee ontsproten mystiekeling overhoop.
Rachel is op net weg naar het politiebureau. Het zal haar eerste werkdag worden als diender in het verlaten gat. Ze is getuige van het ongeval en rent erheen, maar het slachtoffer blijkt in rook te zijn opgegaan. Het blijkt overigens meteen een van de laatste exterieurshots te zijn, want zodra Rachel voet over de drempel van het politiebureau zet had een groot deel van de film evengoed een toneelstuk kunnen zijn.
Rachel maakt kennis met haar baas en met twee collega’s. Hoewel ze zelf een uiterst getroebleerd verleden heeft, en daardoor geestelijk flink wat averij heeft opgelopen, blijken de overige agenten pas echt verknipt. En daar blijft het niet bij. De cellen in de kelder van het bureau vullen zich in recordtempo met snoodaards, die – zoals snoodaards eigen is – allemaal iets op hun kerfstok hebben. En om de dooie donder geen lullige vergrijpen, zo ontdekken we later. Ook de mysterieuze man, voortreffelijk neergezet door Liam Cunningham (Davos Seaworth uit GAME OF THRONES) wordt gevonden en opgesloten. Maar niet nadat zijn vingerafdrukken zijn afgenomen, waaruit blijkt dat hij eigenlijk al decennia dood had moeten zijn. De man blijkt bovendien alles te weten van zowel zijn celgenoten als van de agenten. Dat hij Six heet, van hitte houdt en tegen Rachel zegt dat ook hij de hel kent en verstoten is, zou daar wellicht iets mee te maken kunnen hebben.
Daarna escaleert alles. Alles? Ja, alles. Zet je schrap voor een lading onversneden gore, overgoten met religieuze elementen, waarbij de gebroken-glas-onthoofding, in tegenstelling tot het hoofd, goed zal blijven hangen.
Saillant detail: In tegenstelling tot wat IMDb en veel recensies ons doen geloven is LET US PREY niet in Schotland gefilmd maar in Ierland! Mogelijk ontstaat die verwarring omdat de lange intro van O’Malley’s derde ons beelden van een woeste kustlijn toont, afgewisseld met impressies van een triest ogend plaatsje dat makkelijk voor een Glaswegian voorstadje als East Kilbride kan doorgaan.
Ter info: Na LET US PREY (2014) maakte O’Malley de horrorfilm THE LODGERS (2017).
Kijk LET US PREY hier!
Te laat? Geen nood. Hier kan je hem nog zien.
Copyright: Hester Aalberts. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 mei 2020.
