OVERZICHT | Vandaag is de slotdag van Pride Amsterdam 2019, het jaarlijkse evenement om onder meer te vieren dat je trots bent LGBT+ te zijn. Daarom kozen we een aantal favoriete queer personages uit genrefilms dat zich prima zouden hebben vermaakt in Amsterdam.
Dat er ook op filmgebied nog een lange weg te gaan is op het gebied van homo-emancipatie, wordt al snel duidelijk als je een willekeurige mainstreamfilm uit Hollywood prikt met een LGBT+-personage in de gelederen. Vrijwel altijd valt die in te delen in een van twee categorieën: Karikatuur of Stereotype. In de genrefilm is het misschien nog wel lastiger om een queer personage te vinden dat niet in de film is gestopt voor exploitatieve doeleinden: kijk een gemiddelde vrouwengevangenisfilm uit de jaren 70 en al snel duikt de eerste oversekste lesbiënne op. Dat HELLBENT (Paul Etheredge-Ouzts, 2004) in de markt werd gezet als ‘de eerste gay slasher’ zegt eigenlijk al genoeg. Toch is er hoop als je goed genoeg zoekt. We selecteerden vijf genrefilms met hoofdrollen voor LGBT+-personages die trots zijn op hun sexuele geaardheid zonder dat ze karikaturen worden.
5. WALLACE WELLS (SCOTT PILGRIM VS THE WORLD, EDGAR WRIGHT, 2010)
De huisgenoot (én niet-sexuele bedgenoot) van Scott Pilgrim is op alle fronten zijn tegenpool: zelfverzekerd, cool en besluitvaardig. Dat hij toevallig gay is doet er eigenlijk niet zoveel toe, ook al zou je zijn bijna bovennnatuurlijke talent om ultrasnel op de hoogte te zijn van alle roddels in de stereotype hoek kunnen indelen. Het is hoe dan ook een geweldige rol van Kieran Culkin die zijn naam ‘de meer getalenteerde broer van’ hier ruimschoots waar maakt. Elke scène met Wallace is goud waard, met voorop de momenten dat hij (en zijn sexuele bedpartner) voor de zoveelste keer ’s nachts gewekt worden door een jammerende Scott.
4. CORKY & VIOLET (BOUND, LANA & LILY WACHOWSKI, 1996)
Het regiedebuut van de gezusters Wachowski was een overduidelijk voorteken dat we nog veel moois van het duo konden gaan verwachten. BOUND heeft in feite een standaard film noir-plot, maar de keus om de ‘sukkel’ die voor het karretje van een femme fatale wordt gespannen dit keer een vrouw te maken, pakt enorm goed uit. Als Gina Gershons lesbische Corky door verleidelijke buurvrouw Violet (Jennifer Tilly) in een crimineel plan wordt betrokken hoor je haar bijna in voice-over zeggen ‘I knew she meant trouble, but I needed the money.’ De chemie tussen Gershon en Tilly knalt van het scherm en niet alleen in de sex-scènes die werden gechoreografeerd door schrijfster Susie Bright (te zien in een piepklein rolletje).
3. DIVINE (PINK FLAMINGOS, JOHN WATERS , 1972)
Je mag vinden wat je wil van het filmuniversum van John Waters, maar dat zijn films baanbrekend zijn geweest op het gebied van LGBT+-emancipatie valt door niemand te ontkennen. Meest memorabele en belangrijkste spil in zijn zwarte komedies is met afstand de performer Divine, die met haar rol in PINK FLAMINGOS in één klap wereldfaam kreeg… in elk geval in het cult- en LGBT-circuit van die tijd. De plot van de film (Divine strijdt met een jaloers koppel om de eretitel ‘filthiest person alive’) is eigenlijk slechts een excuus voor een serie steeds extremer wordende shock-scènes. Uiteindelijk wint Divine natuurlijk, met dank aan de inmiddels notoire hondendrol.
2. CYNTHIA & EVELYN (THE DUKE OF BURGUNDY , PETER STRICKLAND, 2014)
Dat wij Peter Strickland een van de meest interessante genrefilmers van dit moment vinden, weet iedereen die Schokkend Nieuws leest. THE DUKE OF BURGUNDY was zijn briljante hommage aan het werk van eurotrash-filmers als Jess Franco, maar Stricklands film ontsteeg met gemak de sleaze van het bronmateriaal. Hij creëerde een wereld bevolkt door louter vrouwen, met als epicentrum het duo Cynthia en Evelyn dat een merkwaardige relatie onderhoudt in een groot landhuis. Gaandeweg worden de ins en outs van hun sexuele affaire duidelijk, dankzij het subtiele spel van actrices Sidse Babett Knudsen en Chiara D’Anna. Saai? Nee hoor. Twee woorden: Menselijk Toilet.
1. DR. FRANK-N-FURTER (THE ROCKY HORROR PICTURE SHOW, JIM SHARMAN, 1975)
Het krediet van Tim Curry zal zelfs na dertig flutrollen vanaf nu over dertig jaar nog steeds oneindig zijn, en dat vanwege maar twee eerdere filmpersonages. Clown Pennywise in IT en Dr. Frank-n-Furter in de ROCKY HORROR PICTURE SHOW. Als de krankzinnige wetenschapper van de planeet Transsexual gaat Curry vanaf de eerste seconde dat hij in beeld komt vol op het orgel met een energie waar elke musicalartiest jaloers op mag zijn. Zijn ‘sweet transvestite’ loopt over van het zelfvertrouwen, blaast iedereen omver en domineert de film van het extravagante begin tot het dramatische eind. Want hou het maar eens droog bij zijn emotionele slotsolo I’m Going Home… kippenvel!
