FLASHBACK | Erik van ‘t Holt (1972) werkte bij een opleidingsinstituut, maar wilde meer doen met zijn studie Film- en Televisiewetenschappen. In 2013 ontmoette hij toenmalig hoofdredacteur Barend de Voogd, kreeg hij prompt de inlogcodes van de website, en na diverse dvd-recensies volgde al snel een muziekspecial in het blad. Erik is redactielid en verzorgt een vaste soundtrackcolumn in de SN-podcast.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Dat was denk ik SNEEUWWITJE, toen ik zes of zeven was. Om de zoveel jaar werden oudere Disneyfilms gereleased, die ik allemaal met mijn moeder in de bioscoop zag. En daar had ik eigenlijk altijd nachtmerries van. Ja, ook van SNEEUWWITJE; dat ik in dat kasteel van de koningin rondliep en in mijn droom was mijn oma de heks – hoewel ik een heel aardige oma had, hoor! (lacht) Maar het is ook echt een enge film, met die transformatie van de koningin. Volgens mijn moeder juichten alle kinderen heel hard toen de dwergen de heks in een afgrond donderden en er een steen op gooiden, maar dat herinner ik me niet meer.’
En wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Ik was acht of negen jaar en zag FRANKENSTEIN op televisie. Met mijn broertje was ik op bezoek bij diezelfde oma, en ik vond het eng maar ook fascinerend. Ik liep de hele tijd heen en weer tussen de televisie en de keuken, waar mijn oma stond te bakken. Wilde ik niet meer verder kijken, dan ging ik naar de keuken, maar ik liep wel steeds weer terug. Mijn broertje keek gewoon door. Ik herinner me een scène dat het monster al heeft rondgelopen maar hij is weer gevangen en ligt op de brancard. Er staat een dokter met zijn rug naar hem toe – en het monster begint weer te bewegen! Dat vond ik echt dóódeng. Ik kan me voorstellen dat FRANKENSTEIN voor kinderen nu nog steeds eng is. Hoewel je tegenwoordig misschien wel sneller aan bepaalde dingen gewend bent, als kind. Als ik zie wat mijn neefjes allemaal verstouwen…’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Nou ja, van die twee dus. Maar ik kon ook niet slapen van JAWS, die ik een paar jaar later zag op een kinderfeestje. Die vond ik zó eng, ik durfde eigenlijk niet verder te kijken. Terwijl de film toen geloof ik voor alle leeftijden werd genoemd. Later tijdens mijn studie kwam ik via andere Spielberg-films toch weer op JAWS en kwam ik erachter dat het eigenlijk een hele goeie film is. Ik heb hem helemaal doodgeanalyseerd, shot voor shot bekeken, en elke keer vergat ik weer dat ik de film aan het analyseren was, dan moest ik hem weer terugspoelen. Nu staat JAWS in mijn top vijf aller tijden.’
Wie was je eerste film-crush?
‘Ik had geen duidelijke crushes. Het heeft bij mij sowieso lang geduurd voordat ik er uit was op welk geslacht ik nou viel. Ik denk omdat ik vroeger ook een paar keer verliefd ben geweest op meisjes; op jongens kwam later pas. Maar ik was wel helemaal onder de indruk van Margaret Lockwood in THE WICKED LADY. En ik speelde het allemaal na met Playmobil; dan deed ik het haar van een vrouwenpoppetje op een mannenlijfje en zette ik dat op een paardje en speelde de film na. Ik heb eigenlijk altijd een voorkeur voor vrouwelijke actiehelden en schurken, ik denk dat toen dat zaadje is geplant. Ook al kon je het nog niet zo benoemen, je besefte dat het iets heel bijzonders was, dat je als vrouw zo’n rol kon spelen. Ook was ik onder de indruk van Atreyu in THE NEVERENDING STORY. Ik kon me meer identificeren met dat jongetje dat het boek las, en dan is het heel spannend om zo’n ander, stoerder iemand tegen te komen. Maar dat was meer bewondering, denk ik.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, natuurlijk niet. Niemand, denk ik. Maar ik heb wel dingen waar ik de kriebels van krijg. Polsen doorsnijden, daar kan ik helemáál niet tegen. Je kunt mensen doormidden hakken, ingewanden eruit – maar als mensen hun polsen doorsnijden voel ik het door m’n hele lijf. Bij GERALD’S GAME bijvoorbeeld, als ze zich snijdt om los te komen, heb ik echt geschreeuwd en weggekeken. Toen ik dat boek ooit in de trein las, heb ik het bij die scène een paar keer dichtgeslagen en weer open gedaan, om toch weer verder te lezen. Met martelen heb ik dat ook een beetje: ik keek HOSTEL 2 op een computer met een koptelefoon op, en kwam bij de scène dat iemand op de kop boven een bad hangt. Zijn keel wordt doorgesneden zodat iemand anders kan baden in het bloed. Ik heb schreeuwend de koptelefoon van m’n hoofd getrokken! Mijn vriend riep: ‘Waar zit je nou in godsnaam naar te kijken?’ Ik: ‘Nee, niks,’ – en dan tóch weer verder kijken.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Dat gebeurt wel, maar het kan ook zijn dat als ik later de film nóg een keer kijk, dat het dan weer meevalt. Bij SILVER BULLET bijvoorbeeld, een Stephen King-verfilming uit de jaren 80 over een jongetje in een rolstoel dat met zijn oom vecht tegen weerwolven. Ik herinner me dat het een hele gave film was, maar toen ik hem terugzag, waren de weerwolven niet zo best en het was af en toe ook onbedoeld grappig. Maar weer wat jaren later, want ik wilde hem nog een kans geven, vond ik het eigenlijk toch wel een leuke film. Misschien dat het dan juist meevalt, omdat je je instelt op een teleurstelling? (lacht) Ook vond ik de Ewok-films van halverwege de jaren 80 hartstikke gaaf, dat waren televisiefilms die in Nederland in de bioscoop draaiden. Voor mij is STAR WARS een soort bakermat van alle filminteresses, en ook van filmmuziek. Het waren de eerste soundtracks die ik had, en ik wilde alles van die films weten. Ik weet nog toen ik er achter kwam dat Darth Vader eigenlijk door twee, of misschien wel drie acteurs gespeeld werd – ik was enorm geshockeerd, dat was echt een teleurstelling! Ik voelde me genept. Een paar jaar geleden heb ik CARAVAN OF COURAGE: AN EWOK ADVENTURE voor mijn neefjes gekocht, maar we hebben hem na twintig minuten uitgezet, het was zó saai! Dus zijn we JURASSIC PARK maar gaan kijken. (lacht) Toch weer Spielberg.’
