OVERZICHT | Voor genrefilmliefhebbers was het 72ste festival van Cannes een editie om van te smullen. Er waren dit jaar veel films met spoken, zombies, aliens, droomwerelden en natuurlijk lekker veel actie en bloed. Zo veel zelfs dat uw reporter twee weekjes moest bijkomen, maar geloof me: er is genoeg om naar uit te kijken aankomend filmjaar!
Er waren natuurlijk al eerder films met fantastische elementen te vinden in de officiële selectie, maar dit jaar werd het festival van Cannes over de gehele linie overheerst door de genrefilm. Het lijkt eindelijk tot de gevestigde orde te zijn doorgedrongen dat fantasy-, cult-, horror- en sci-fi-elementen prachtige gereedschappen zijn om verhalen mee te vertellen. Deze verslaggever kan alleen maar wensen dat het geen uitzondering zal zijn en dat de trend zich in de volgende jaren voort zal zetten! Een overzicht:
In de Officiële Selectie mocht Jim Jarmusch het festival openen met zijn zombiekomedie THE DEAD DON’T DIE met een sterrencast om u tegen te zeggen: Tilda Swinton, Danny Glover, Bill Murray, Adam Driver, Tom Waits, Selena Gomez, Chloé Sevigny, Iggy Pop en Steve Buscemi. Het is een vermakelijke film met een flinke dosis filmindustrie- en maatschappijkritiek, die uiteindelijk de 3 skulls net haalt, maar wel ruim anderhalf uur genieten is. Jessica Hausner leverde met LITTLE JOE een ietwat ondermaatse psychologische sci-fi-horrorfilm af over onder andere moederschap, depressie en de moderne samenleving. Hoofdrolspeler Emily Beecham won wel de prijs voor beste actrice. ATLANTIQUE van Mati Diop begint als sociaal drama over armoede en corruptie, vrouwen en vrijheid in Senegal, maar verandert al snel van toon als een aantal mysterieuze branden misstanden en tragedies aan het licht brengen. De film won geheel terecht de Grote Prijs.
BACURAU van regieduo Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles deelde de Juryprijs met LES MISÉRABLES van Ladj Ly. De film begint rustig genoeg met de begrafenis van een matriarch in een haast vergeten dorpje in Brazilië en ontspoort geleidelijk in een bloederige drugstrip. Met grote acteerhelden Sonia Braga en Udo Kier in fijne bijrollen, is BACURAU een aanrader van jewelste. Eind september is de release voorzien in Nederland en België. THE WILD GOOSE LAKE zit vol met heerlijke gestileerde gevechtsscènes, bloederige achtervolgingen en fijne shoot-outs. Dit kat-en-muisspel van Yinan Diao zet je steeds op het verkeerde been om vervolgens tot een zeer bevredigend einde te komen. Wie jaagt er nou op wie? Cornelio Porumboiu schetst in THE WHISTLERS de ingewikkelde verweven wereld van politie, internationale drugshandel en een eeuwenoude fluittaal. Eerst komt overleven, dan pas het leven. Gaspar Noé gebruikt in LUX ÆTERNA heksenverbrandingen als niet al te subtiele metafoor met neonkleurige climax voor de positie van vrouwen in de filmindustrie. Béatrice Dalle en Charlotte Gainsbourg worden dit keer niet fysiek verkracht, maar uiteraard wel behoorlijk verneukt. De middernachtvoorstelling, die uiteindelijk pas om 1 uur ’s nachts begon, viel bij deze Schokkend Nieuws-verslaggever in ieder geval in goede aarde. Gouden Palm-winnaar PARASITE lijkt in het begin slechts een humoristische film met een zwarte boodschap over de verhoudingen tussen de armen en de rijken in Zuid-Korea, maar regisseur Bong Joon-ho (SNOWPIERCER, THE HOST) weet ons met een paar verrassende wendingen tot een bizar en bloederig einde te leiden.
De allergrootste buzz hing natuurlijk rondom Quentin Tarantinos negende film ONCE UPON A TIME IN … HOLLYWOOD, die overigens alleen de Palm Dog won. Tarantino nam onverwacht de prijs zelf in ontvangst namens de hond die een memorabele rol in zijn film speelt, al weet niemand of het beeldje ook daadwerkelijk bij Pitbull Brandy terecht zal komen. Voor de twee voorstellingen die deze film kreeg, stonden veel festivalbezoekers ruim vier uur in de rij om vervolgens nog niet binnen te komen. Tarantino zien we wel gewoon vanaf 15 augustus in de Nederlandse bioscoop. Die anders verloren gegane acht uur zijn ingevuld met geweldige films zoals NINA WU van Midi Z, die was geselecteerd voor Un Certain Regard. Realiteit, dromen, chronologie en hallucinaties lopen door elkaar. De allerlaatste scène heeft de schijn de sleutel te geven om deze puzzel op te kunnen lossen, maar de film blijft tot lang na de aftiteling ongrijpbaar. Hoe het kan dat NINA WU zonder prijs is blijven zitten is een raadsel, zeker gezien het een van de weinige films was die Tarantino zelf is gaan kijken.
Een ander onoplosbaar raadsel is dat LIBERTÉ van Albert Serra in Un Certain Regard de speciale Juryprijs ontving… In deze saaiste pornofilm ooit zoekt een groep verbannen Franse Libertijnen aan het einde van de 18de eeuw ergens in een Pruisisch bos een veilige plek om hun onvervulde verlangens te botvieren. Pas op: plasseks. De twee animatiefilms in Un Certain Regard wonnen weliswaar geen prijzen, maar THE BEARS’ FAMOUS INVASION OF SICILY van gevierd striptekenaar Lorenzo Mattotti bewijst wel dat er altijd ruimte is voor mooie nieuwe sprookjes die hun jongste kijkers serieus nemen. THE SWALLOWS OF KABUL van Zabou Breitman en Eléa Gobbé-Mévellec hebben we helaas gemist, maar de trailer ziet er veelbelovend uit. Meer gemiste titels van de officiële selectie om naar uit te kijken zijn: THE GANGSTER, THE COP, THE DEVIL van Won-Tae Lee en de nieuwe serie van Nicolas Winding Refn: TOO OLD TO DIE YOUNG.
In zijn eerste jaar als artistiek directeur van de Quinzaine des Réalisateurs, het belangrijkste zijprogramma van het festival, overheerste in de programmering van Paolo Moretti en zijn selectiecommissie naar eigen zeggen het ‘fantasy-genre’. Van de 25 films waren er maar liefst elf die in de omschrijving een duidelijk genre-element hebben. De Nederlandse coproductie SICK, SICK, SICK van Alice Furtado is een dromerige film met weinig dialoog waarin bloed, jeugdliefde en Haïtiaanse Voodoo een belangrijke rol spelen. Ook in ZOMBI CHILD van Bertrand Bonello staan deze laatste twee onderwerpen centraal, maar op een geheel andere wijze. Beide films zijn met stip aanraders! Meesterfilmmaker Lav Diaz is terug met THE HALT, zijn eerste uitstapje naar genrefilm. Een heerlijke 4,5 uur durende post-apocalyptische sci-fi film die zich afspeelt in de net iets te nabije toekomst van Zuid-Oost Azië. En als lichtvoetige afsluiter hebben we nog (ALL ABOUT) YVES van Benoit Forgeard. Een rapper sluit vriendschap met zijn nieuwe AI-koelkast, probeert een nieuw album te produceren en raakt verliefd op een gevatte medewerker statistiek (v). Pas op: trioseks.
In de Quinzaine hing de grootste buzz rond THE LIGHTHOUSE van Robert Eggers. Na twee keer tevergeefs twee uur in de rij te hebben gestaan, kunnen we alleen maar melden dat collega’s ‘m zeer aanraden! De internationale federatie van filmcritici FIPRESCI bekroonde THE LIGHTHOUSE ook nog eens met een prijs. Gemiste genretitels om desondanks in de gaten te houden: WOUNDS (Babak Anvari) – NETFLIX, releasedatum nog onbekend -, RED 11 (Robert Rodriguez), PARTICLES (Blaise Harrison), DEERSKIN (Quentin Dupieux), TO LIVE TO SING (Johnny Ma) en FIRST LOVE (Takashi Miike).
In de Semaine de la Critique selectie tot slot vielen vier van de zeven titels in het straatje van Schokkend Nieuws. De Nespresso Grand Prix ging naar de animatiefilm I LOST MY BODY van Jérémy Clapin. Los van een paar aanmerkingen in de categorie #MeToo, is het een prachtig gemaakte film over een hand die op zoek gaat naar zijn lichaam. De distributeur van VIVARIUM van Lorcan Finnegan won de Gan Foundation Award for Distribution, maar de film zelf stijgt niet boven het gemiddelde niveau van een help-ik-zit-vast-in-suburban-hell-en-er-zijn-aliens-film. In ABOU LEILA van Amin Sidi-Boumédiène volgen twee jeugdvrienden in het Algiers van 1994 een onbetrouwbare tip over een terrorist tot diep in de Sahara. Al gauw wordt duidelijk dat een van hen de realiteit niet zo scherp voor ogen heeft. Helaas duurt het daarna veel te lang voordat de film tot een einde wordt gebracht. LAND OF ASHES van SofÃa Quirós Ubeda hebben we niet gehaald, maar de omschrijving belooft een fijne duik in de schaduwwereld.
