David Carradine werd op woensdag 3 juni dood aangetroffen in zijn hotelkamer in Bangkok, hangend in een klerenkast. De Thaise politie ging in eerste instantie uit van zelfmoord. Inmiddels zijn er aanwijzingen dat wurgseks de doodsoorzaak is. Schokkend Nieuws blikt terug op die ene ontmoeting met de toen nog levende legende.
In 2005 ontmoetten collega Roel Haanen en ik David Carradine in, of all places, Berkel-Enschot, Noord Brabant. Carradine was er als gast van New Star Con, een beurs voor liefhebbers van oude SF-films en tv-series uit de jaren zeventig, waar je acteurs uit The A-Team kunt tegenkomen of iemand die wel eens voor Ewok heeft gespeeld. Onze held was van een andere orde: hoofdrolspeler uit de legendarische tv-serie Kung Fu en de films DEATHRACE 2000, BOUND FOR GLORY, THE LONG RIDERS, LONE WOLF MCQUADE en natuurlijk KILL BILL.
Waarom Carradine zich, met het wereldwijde succes van die laatste film nog vers in het geheugen, naar deze uithoek had laten lokken, was raadselachtig. Dat wil zeggen: het léék raadselachtig. Want na het interview begrepen we het al beter: de acteur deed een leven lang wat zijn instinct en nieuwsgierigheid hem ingaven. Van carrièreplanning was geen sprake; alles wat hij deed, deed hij impulsief. Vandaar dat het ultieme toonbeeld van cool zomaar op een lullig terrasje in Nederland kon verschijnen, ver weg van agenten en producenten.
Toen hij in 1990 voor de grote Hollywoodproductie BIRD ON A WIRE werd gevraagd, hapte Carradine toe om met Mel Gibson te kunnen werken. Dat viel tegen omdat het tweetal nauwelijks scènes samen had. ‘Tijdens de opnamen had ik drie weken vrij, dus nam ik het aanbod aan om aan de andere kant van het continent een film te draaien, getiteld FUTURE ZONE, dat een vervolg is op FUTURE FORCE. En eerlijk gezegd had ik meer plezier in die drie weken FUTURE ZONE dan tijdens de hele opnameperiode van BIRD ON A WIRE.’ Het tekent Carradine’s onverschilligheid ten aanzien van reputatie en status. Als hij maar een beetje lol kon trappen. Wel gaf hij aan na KILL BILL kieskeuriger te zijn geworden. Hóe kieskeurig valt te constateren aan hand van de slordige dertig films waaraan hij ná Tarantino’s tweeluik zijn medewerking verleende. Alleen al de titels waaronder dit dvd-voer op de markt werd gegooid, stemden moedeloos: TREASURE RAIDERS, BAD COP, ROAD OF NO RETURN en ABSOLUTE EVIL. Maar wat anders te verwachten van de man die regisseur Ingmar Bergman (met wie hij THE SERPENT’S EGG maakte) in één adem noemde met collega Fred ‘The Hammer’ Williamson, om vervolgens alleen die laatste te bewieroken? Het waren niet alleen zijn eigen status en reputatie waar Carradine zich weinig aan gelegen liet liggen.
Wij troffen, daar op dat terras in Berkel-Enschot, zo’n beetje de meest ontspannen mens ter wereld aan. Een levensgenieter pur sang. En nu is hij dood. De gedachte dat Carradine op een hoogtepunt is gestorven – ook al was dat dan van seksuele in plaats van artistieke aard – biedt daarbij een klein beetje troost.
Phil van Tongeren
