R.I.P. | Afgelopen zondag overleed de Uruguayaanse acteur George Hilton op 85-jarige leeftijd. Hij laat een oeuvre na dat zich laat lezen als een staalkaart van de hoogtijdagen van de Italiaanse exploitatiefilm in het algemeen en de giallo in het bijzonder.
George Hilton werd als Jorge Hill Acosta y Lara geboren op 16 juli 1934 in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Na in een aantal Argentijnse producties te hebben gespeeld (onder de naam Jorge Hill) maakte hij in 1964 de oversteek naar Europa om met L’UOMO MASCHERATO CONTRO I PIRATI zijn eerste Italiaanse film te maken. Het bleek wederzijdse liefde op het eerste gezicht: Hill, die meteen het pseudoniem George Hilton ging gebruiken, zou er tot aan zijn dood (28 juli in Lazio, Rome) blijven wonen en werken. Hij laat een oeuvre van een kleine zestig Italiaanse speelfilms na.
Na een aantal niet bijster opmerkelijke spionagefilms en spaghettiwesterns (met als uitzondering Lucio Fulci’s MASSACRE TIME, 1966) speelde George Hilton in de bijzonder invloedrijke en succesvolle giallo THE SWEET BODY OF DEBORAH/IL DOLCE CORPO DI DEBORAH (1968), geregisseerd door Romolo Guerrieri (de nogal onderschatte oom van Enzo G. Castellari). Het ontging gehaaide producenten als Mino Loy en Luciano Martino niet dat Hilton voor Italiaanse begrippen erg lang was, het uiterlijk van een echte internationale playboy had en zelfs heel aardig kon acteren: hij kon overtuigend een personage neerzetten dat een uiterst sympathieke indruk maakte, maar diep van binnen een duistere ziel had. Hilton maakte het tot zijn handelsmerk.
Luciano Martino had dat talent als eerste door en strikte Hilton voor een memorabele hoofdrol in THE STRANGE VICE OF MRS. WARDH/LO STRANO VIZIO DELLA SIGNORA WARDH (1970), een blauwdruk van het genre, een van de beste gialli ooit gemaakt en tegelijk de doorbraak van de beeldschone actrice Edwige Fenech. Hilton en Fenech vormden een prachtig en zeer fotogeniek koppel en deden hun kunstje uit Sergio Martino’s stijlvolle thriller na in andere krakers als ALL THE COLOURS OF THE DARK/TUTTI I COLORI DEL BUIO (Sergio Martino, 1972) en het lekker sleazy THE CASE OF THE BLOODY IRIS/PERCE QUELLE STRANE GOCCE DI SANGUE SUL CORPO DI JENNIFER? (Guiliano Carnimeo, 1972).
Gedurende de jaren zeventig bleef Hilton een gewild acteur en speelde in zo’n vier Italiaanse genrefilms per jaar. Lang niet allen daarvan zijn hier het vermelden waard. Maar graag noem ik nog de gialli THE DEVIL WITH SEVEN FACES/IL DIAVOLO A SETTE FACCE (Osvaldo Civirani, 1971), waarin Hilton als ‘the impossibly handsome’ Tony Shane rondstruint op fraaie locaties in Amsterdam en Zaandam en aanpapt met niemand minder dan Carroll Baker, en mijn persoonlijke favoriet MY DEAR KILLER/MIO CARO ASSASSINO (1972). Een door Tonino Valerii (MY NAME IS NOBODY) retestrak geregisseerd kat-en-muis spel, ondersteund door een van Ennio Morricone’s sterkste scores, waarin inspecteur Hilton (in misschien wel zijn beste acteerprestatie) jacht maakt op een kindermoordenaar. En in THE CASE OF THE SCORPION’S TAIL/LA CODA DELLO SCORPIONE (Sergio Martino, 1971) weet hij zelfs verstokte giallokijkers op het verkeerde been te zetten met een aangenaam verknipte rol.
Hilton bleef nog tot zo’n tien jaar geleden acteren, maar zijn beste tijden en interessantste films lagen toen al lang in het verre verleden. Toch bleef zijn diverse oeuvre tot de verbeelding spreken, zoals bij cultschrijver Brendan Connell. Connell baseerde zijn fantastische roman CLARK, over een fictieve acteur die decennialang met alle grote namen uit de Italiaanse kunst- en exploitatiefilm werkt, overduidelijk op George Hilton. En de cover van dit obscure pareltje, dat Italofielen onder geen beding mogen missen, bevat ook nog eens een still uit GRIJPSTRA EN DE GIER, met daarop onze eigen betreurde Rutger Hauer. Zulke dingen verzin je niet, die gebeuren gewoon. Net zoals de curieuze carrière van George Hilton.
