Het Festival de Cannes is bijna afgelopen. Met alle schijnwerpers gericht op de rode loper en de officiële competitiefilms, zou je haast vergeten dat Cannes ook ’s werelds grootste filmmarkt is. Dagelijks hengelen honderden films in achterafzaaltjes naar internationale belangstelling. Schokkend Nieuws’ Wim Castermans haalde voor ons de krenten uit de pap. Aflevering 1: Pijn aan het filmminnend hart.
Als marché-bezoeker krijg je een catalogus waarin alle titels worden opgesomd. Met wat geluk staat er een synopsis van drie zinnen bij. Het is dus kwestie van er head first induiken en hopen dat je de juiste keuze maakt uit het gigantische aanbod, want meer dan vijf films krijg je onmogelijk in een dag gewurmd.
Terwijl voor de trappen van het Palais des Festivals een rij van duizend mensen staat voor DE ROUILLE ET D’OS, beland je elders in zaaltjes met anderhalve man en een paardenkop, waarbij die anderhalve man er na een kwartiertje al genoeg van krijgt en opstapt en je dus alleen met de paardenkop de aftiteling haalt. Van sommige films hoor je nooit meer iets na Cannes. Als ze hier die ene kans op een distributiedeal mislopen, verdwijnen ze spoorloos. Vaak terecht – bestaat er een internationaal publiek voor klungelige Litouwse nazi-zombiefilms? – maar af en toe doet het gebrek aan belangstelling pijn aan het filmminnend hart.
Tijdens THE BULLET COLLECTOR (Alexander Vartanov, 2011) bijvoorbeeld, telde ik acht mensen in de zaal. Toch is dit een absolute ontdekking: een grimmige, stijlvolle maar ook poëtische Russische productie waarop moeilijk een label te plakken valt. Over een jongeman die in zijn persoonlijke fantasieën verklaringen tracht te vinden voor de agressieve wereld die hem omringt. Een duister sprookje. De mooie zwart-wit fotografie wordt gestuwd door een soundtrack die breekbare momenten afwisselt met beukende razernij.
Naast zulke ontdekkingen is er op de filmmarkt ook plaats voor premières van films als SADAKO 3D (Tsutomu Hanabusa, 2012) – het late nakomertje van de doodgebloede RING-cyclus en zo’n film die je tegen beter weten in toch wilt zien. Het 3D-effect zorgt ervoor dat Sadako’s zwartgerande nagels bijna je gezicht aan flarden rijten, maar je voelt je er vooral door bij de neus genomen. In de lachwekkende finale wordt het hoofdpersonage belaagd door honderden grommende Sadako-creaturen op sprinkhaanachtige poten.
Over sprinkhanen gesproken: de wereldpremière van Dario Argento’s DRACULA 3D vond plaats in de grootste zaal van het festival. Ondanks de slechte buzz waren de tweeduizend zitjes in een mum van tijd gereserveerd. Jammer genoeg beantwoordt deze miskleun aan de laaggespannen verwachtingen. Wanneer Rutger Hauers Van Helsing een verlossende staak door de eeuwenoude vampier drijft, lijkt dat haast een metafoor voor wat dit gedrocht met Argento’s carrière doet. De enige verdienste die ik zo snel weet te verzinnen, is dat deze film de ouwe Italiaan van de straat hield. Voor tuinieren lijkt hij me niet het type.
Zelfs de 3D-badscène van Asia Argento (foto bovenaan) is zielig. Terwijl haar billen angstvallig uit beeld worden gehouden en een stevige onderarm haar borstpartij moet stutten, amuseert Claudio Simonetti zich met een pas op zolder ontdekte theremin. Oh, en er is een sprinkhaan. De sprinkhaanscène bezorgde sommige bioscoopbezoekers de slappe lach – toch nog enkelen die zich amuseerden, want het is een trieste bedoening.
Morgen aflevering 2: ‘Must bring your own weapons’.
