Wat als je in een maatschappij leeft waarin het verboden is elkaar aan te raken? SKINHEARTS is een korte, oogstrelend mooi gefilmde dystopische film van Sally Fenaux Baleycorn… en vrijwel geheel geschoten in het hedendaagse Amsterdam.
‘Het idee ontstond na een paar jaar in Nederland geleefd te hebben,’ lacht Sally Fenaux Baleycorn aan de telefoon. ‘ Mijn vader is Vlaams, mijn moeder is van Equatorial Guinea en ik ben geboren en opgevoed in Madrid. Een beetje in een cultureel limbo. Na twee jaar in Nederland voelde ik me raar, ongemakkelijk, en ik wist niet wat het was. Op den duur realiseerde ik me dat het misschien te maken heeft met hoe mensen hier elkaar nauwelijks aanraken. Elkaar een hand geven in plaats van kussen, bijvoorbeeld. Aanraking is echt een taal. Hoe meer westers we worden, hoe verder weg we raken van die eerste, instinctieve vorm van communicatie. Het is hier heel anders dan in de cultuur waaruit ik kom. Het is een moeilijk te definiëren gevoel dat echt op je drukt. Dat is het idee achter SKINHEARTS: iemand die iets zoekt en ze weet niet wat het is, maar ze mist het vreselijk.’
Sally Fenaux Baleycorn woont en werkt de helft van de tijd in Amsterdam, en de andere helft in Mallorca. ‘Niemand weet dat, maar in Mallorca worden heel veel grote producties gedraaid.´ Ze werkte voor een groot productiebedrijf en belandde zo op de styling- en kledingafdelingen van Amerikaanse en Duitse films, series, commercials enzovoort. ‘CLOUD ATLAS is wel de bekendste, maar eenmaal in Amsterdam werkte ik voor dat bedrijf ook mee aan LUCIA DE B. en BELLICHER.’ Gezien al die ervaringen is het niet zo vreemd dat haar debuut als regisseur vooral opvalt door een prachtige, met relatief eenvoudige middelen gecreëerde retrofuture-achtige vormgeving.
‘Ik zie mezelf niet als een sciencefiction-filmmaker van enorme speciale effecten of gadgets. Daar gaat SKINHEARTS ook niet over. Ik wilde iets doen met de toekomst in relatie tot menselijke gedrag. De filmstijl, de kostuums en de production design wilde ik allemaal daarop concentreren. Bovendien: met het piepkleine budget dat ik had, wilde ik me focussen op één ding en dat dan zo goed mogeliijk doen.’
Welk budget had je?
‘8500 euro. 5000 euro kwam van het Amsterdam Fonds voor de Kunst en rest werd gesponsord. Camalot leende me bijvoorbeeld een Red Epic Monochrome voor een nacht. We draaiend drie dagen en daarna nog een paar halve dagen.’
De kille sfeer en zwart-witvormgeving doen me denken aan de eerste films van Cronenberg: STEREO, CRIMES OF THE FUTURE. Was hij een invloed?
´Nee, ik heb die films nooit gezien. Het komt van fotografie. Ik heb fotografie gestudeerd. CONTROL van Anton Corbijn zat wel in mijn achterhoofd. Zijn fotografie is prachtig, maar ook de manier waarop hij emotie overbrengt zonder tekst of dialoog vind ik verbazingwekkend. Ik heb er niet naar gekeken als een directe inspiratiebron, maar die film zat wel in mijn achterhoofd.’
Architectuur speelt een heel belangrijke rol.
‘Eigenlijk wilde ik de hele film op treinstations filmen, om te symboliseren dat het een wereld is die voortdurend in transitie is. Ik was wat te enthousiast. De NS zei geen nee, maar dat kostte dan wel zo’n 3.000 euro per dag. Onmogelijk. Ik moest mijn plan dus bijstellen. Amsterdam heeft fantastische architectuur. Meestal let je er niet zo op, maar als je echt goed kijkt… We onderzochten alle bruggen, alle bijzondere plekken. Alles is in Amsterdam gefilmd, op die spoortunnel na; die is in Hilversum.’
De muziek werkt ook heel goed.
‘De muziek is van Jonathan Price. Die zit in LA. Ik vond hem via een Amerikaanse website voor filmmakers, creativedistrict.com. Ik ben een heel visueel mens. Muziek en geluid vind ik lastig. Ik had echt hulp nodig. En hij was fantastisch. Ik heb hem nooit in persoon kunnen ontmoeten, maar hij begreep heel goed wat ik wilde. Gelukkig is mijn editor ook heel gepassioneerd over muziek. Hij maakte een playlist met nummers die goed zouden passen bij de sfeer die ik zocht. Er was een nummer van het begin van DRIVE dat er heel dicht bij kwam. Daarmee hebben we de eerste edit gedaan en John heeft op basis daarvan zijn eigen muziek gecomponeerd.’
Sally Fenaux Baleycorn hoopt in maart een nieuwe korte film op te kunnen nemen in Mallorca. ‘De postproductie doe ik in Nederland. Het wordt ook weer heel visueel en het gaat ook weer over een sociaal ding: het verschil in de manier waarop we in Europa en in West-Afrika tegen de natuur aankijken. Het is weer heel erg een sfeerstuk. Mallorca heeft prachtige locaties: bergen, zee…’
Tot die tijd doet SKINHEARTS het festivalcircuit. ‘We willen natuurlijk op zoveel mogelijk festivals draaien, maar ik wilde niet een jaar wachten met ‘m online zetten. Het is mijn eerste film en ik wil hem zoveel mogelijk delen. De reacties van de festivals op SKINHEART zijn ook raar. Ik krijg veel afwijzingen, maar dan wel met hele mooie complimenten. ‘Dit past niet in ons festival, maar Mijn god, hoe heb je dit gemaakt?’ Het geeft niet. Ik was echt gefocust op de film: ook als is hij niet honderd procent correct en een beetje weird, dit is echt de film zoals ik ‘m wilde maken.’
