PREMIÈRE | Afgelopen vrijdag ging in het Tuschinski Theater in Amsterdam FINITY CALLING in première: een korte stop-motion animatie van regisseur en beeldend kunstenaar Jasper Kuipers. Bram Roza ging kijken namens Schokkend Nieuws.
Een eindeloze leegte strekt zich uit achter de ramen van een grote ruimte. Alleen ramen, geen deuren. De kamer is leeg op vijf mensen na, gezeten aan een tafel voor zes. Hun verweerde lichamen zijn versierd met weelderige stoffen en juwelen. Zo leven zij in eeuwigheid, spelend met hun eten. Een geladen stilte vult de ruimte. Elke schending van de strikte sociale regels wordt onmiddellijk de kop in gedrukt door de anderen. Wanneer het fragiele evenwicht in de groep uiteindelijk wordt verbroken door het constante getreiter van het jongetje, loopt alles uit de hand. Zijn moeder doet haar uiterste best om hem te beschermen voor de gevolgen, maar het spelen van haar dubbelrol heeft een hoge prijs…
Het 15 minuten durende FINITY CALLING bevindt zich op het snijvlak van experimentele stop-motion animatie en conventionele film. Een symbolische wereld waarin een vijftal figuren zit te dineren. Hoewel, dineren? Repetitief geometrische kost herschikken, zou een betere beschrijving zijn. Het nadrukkelijk aanwezige sound design laat je de meest minieme bewegingen, texturen van materialen en objecten horen waarmee de personages zitten te rotzooien. Het doet denken aan de zogenaamde ASMR-video’s van geluidsfetisjisten. De stop-motion animatie ziet er in eerste instantie uit als iets van The Brothers Quay, maar dat is eigenlijk te makkelijk gedacht. Het moderne design is alles behalve Quay-ich.
Stop-motion is pure kunst en vereist een niveau van precisie en geduld waar je eng van wordt. Je hebt nauwelijks in de gaten dat de maker frame voor frame zijn acteurs en rekwisieten op de juiste plek heeft moeten zetten. De grote studio’s hebben daarvoor een heel team, maar in het geval van FINITY CALLING is het Kuipers zélf die alles animeerde. Monnikenwerk: ‘Aan het begin van dit project heb ik zó veel hooi op mijn vork genomen dat ik bij vlagen in paniek schoot en dacht dat ik het nooit zou gaan redden. Ik heb een paar keer op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien, maar ik ben heel blij dat ik dat niet gedaan heb. Na al die jaren werk is het fantastisch alle elementen op hun plek te zien vallen en een film te zien ontstaan zoals ik die helemaal in het begin al voor ogen had.’
De ontwerpen van de poppen zijn ook van Kuipers’ hand en zijn daarna gemaakt door Pedri Animation, die we nog kennen van het geweldige UNDER THE APPLETREE. De poppen zijn geboetseerd naar klassieke standbeelden uit het oude Griekenland, maar prachtig gekleed, getooid, en niet onbelangrijk, gesluierd in bijzondere, ook weer moderne designs van het Amsterdamse modeontwerpers-duo MaryMe-JimmyPaul. Een kruising tussen Victoriaanse rouwkledij en futuristische Lady Gaga-achtige couture, vervaardigd uit gitzwarte lovertjes, knoopjes en kraaltjes die continu bewegen en die je dus ook continu hoort. Heel fraai.
De tafelgasten in de film zijn archetypische volwassenen die hun jeugdige speelsheid en fantasie hebben verruild voor sleur en regeltjes. Ze doen hun sluiers alleen af als een van hun tafelgenoten iets doet ‘wat niet hoort’ en laten dan met grof geweld zien dat dit niet door de beugel kan. Een ‘naakt’ jongetje dat onder de tafel aan het spelen is moet er ook aan geloven wanneer de eindigheid aan de bel trekt in de vorm van een letterlijke waterval aan kraaien. Wat deze gevleugelde doodsbodes meebrengen voor het nog onverdorven kereltje moet je zelf maar gaan ervaren.
Daar moet je wel even de deur voor uit. Kuipers vertelde Schokkend Nieuws na de première namelijk dat zijn tijdloze audiovisuele juweeltje na de buitenlandse filmfestivals hoogstwaarschijnlijk nog wat vertoningen op eigen bodem zal krijgen, en daarna pas zal worden vereeuwigd op het wereldwijde web. Hou de Facebook-pagina dus in de gaten voor screenings en updates.
