Deze week gaat zijn eerste Amerikaanse film uit: THE POSSESSION OF HANNAH GRACE. Occulte horror van een Nederlandse regisseur, die op dit moment alweer aan een internationale vampierserie werkt. Tijd voor een interview met Schokkend Nieuws.
Wie Diederik van Rooijen zegt, denkt aan PENOZA. De misdaadserie met Monic Hendrickx eindigde vorig jaar na vijf succesvolle televisieseizoenen. Van Rooijen, die in 2001 afstudeerde aan de Nederlandse Filmacademie, was een van de bedenkers. Hij heeft er op zijn 43ste al een lange carrière als televisie- en commercial-regisseur opzitten, maar trok ook publiek naar de bioscoop met STELLA’S OORLOG (2009), BOLLYWOOD HERO (2009), DAGLICHT (2013) en TAPED (2012). Vooral die laatste film – een thriller met Barry Atsma en Susan Visser als vakantiegangers die in Argentinië per ongeluk de ongewenste getuigen zijn van een moord – bleek een goed visitekaartje voor Hollywood. THE POSSESSION OF HANNAH GRACE is zijn eerste Amerikaanse studiofilm. Megan Reed (Shay Mitchell) heeft nachtdienst in het mortuarium. In je eentje in het donker tussen de lijken staan is al behoorlijk griezelig, maar het bezeten kadaver van Hannah Grace zet de boel helemaal op stelten.
Schokkend Nieuws volgt Van Rooijens carrière met enige regelmaat in de Nieuws & Agenda-rubriek. Zo schreven we eerder over CADAVER – zoals THE POSSESSION OF HANNAH GRACE aanvankelijk heette – en zijn plannen voor een remake van THE BIRDS. ‘Ik ben drie, vier jaar geleden naar Amerika gegaan,’ vertelt de regisseur aan de telefoon. Hij is in Letland voor opnames, waarover later meer. ‘Na TAPED kreeg ik een Amerikaanse agent en allerlei scripts te lezen. Toen heb ik een pitchfilmpje gemaakt voor THE BIRDS. Ik ben nog steeds bezig met die film, maar dat is zo’n gedoe, dat duurt nog wel even. Toen ze met het script van THE POSSESSION OF HANNAH GRACE kwamen dacht ik: leuk! Ik heb nog nooit horror gedaan. Allemaal gesprekken gehad en dat ging eigenlijk heel goed. Enige tijd daarna moest ik in Nederland zijn om een commercial te draaien. Ik dacht: weet je wat, ik maak weer zo’n pitchfilmpje! Dus ik heb al mijn vrienden gebeld om een dagje te komen draaien. Een testfilmpje, ook voor mezelf om te zien of ik het leuk vond om horror te doen. Sigrid ten Napel en Jamie Grant hebben me geholpen. We hebben in een echt mortuarium hier in Nederland gedraaid. Dat filmpje van een paar minuten heb ik toen laten zien aan de studio en ze vonden dat hartstikke goed. Toen is het eigenlijk echt begonnen. Dat was twee jaar geleden.’
In de openingsscène meteen niet één, maar meerdere duiveluitdsrijvers! Hoe oud was je toen je THE EXORCIST zag?
‘Te jong! Veel te jong! Ik denk dat mijn eerst film PIRANHA was. Die heb ik over de schouders van mijn ouders meegekeken. Ik denk dat ik een jaar of elf, twaalf was toen ik THE EXORCIST zag. En ALIEN, kan ik me ook nog herinneren. Er is in Nederland nooit een kans geweest om er iets mee te doen, maar ik heb zeker iets met het genre. Ik ben echt fan van JAWS, als eerste, maar ook THE SHINING, HELLRAISER, HALLOWEEN… Ik heb al die films gezien toen ik veertien, vijftien was en ik ga er nog steeds graag naar toe. Dit was een uniek moment om zelf met het genre aan de haal te gaan en mijn eerste Amerikaanse studiofilmervaring op te doen.’
In een van de exorcisten herkennen we Gijs Scholten van Aschat, in zijn tweede horrorrol na DE POEL. Een bewuste knipoog naar je Nederlandse roots?
‘Zeker! Het kwam het beste uit om die scène in Nederland te draaien, dus we hebben onze Amerikaanse actrice overgehaald om hierheen te komen. Vond ik ook leuk, want we hadden die teaser natuurlijk ook in Nederland gemaakt. Zo kon ik iedereen die daaraan meegeholpen had, bedanken door ze hierbij te betrekken. Dat was een mooie afronding. De Amerikanen zaten achter de monitor, maar wij Nederlanders hebben dat helemaal gedaan. Gijs, het stuntteam De Beukelaer: lekker, helemaal op z’n Hollands! Je merkt dan dat het enthousiasme voor dit soort genres ook in Nederland wel heel erg leeft. In Amerika is het een gigantische industrie; horror is daar een soort monster. In Europa is dat nog minder, maar je merkt tijdens het draaien dat iedereen weer helemaal enthousiast is. Het is écht film. Echt make believe. Dat is waar film voor bedacht is; dat je ook echt buiten de realiteit kunt gaan.’
Een hoofdrol in THE POSSESSION OF HANNAH GRACE is weggelegd voor het griezelige mortuarium.
‘Ik ben dol op dat soort Brutalistische architectuur. We hebben een deel opgenomen in het stadhuis van Boston. Veel Bostonaren vinden het een lelijk gebouw, maar ik vind het heel mooi. De interieurs hebben we in een studio in Massachusetts nagebouwd, maar we hebben ons wel heel erg laten beïnvloeden door de City Hall.’
De echte hoofdrol is natuurlijk voor Shay Mitchell, die ex-agente Megan Reed speelt. Hoe krijg je haar zover in een houten decor te rennen, schrikken, gillen? Heb je Stanley Kubrick-achtige tricks?
‘Ik denk niet dat je daar nog mee wegkomt, zoals hij Shelley Duvall behandelde! Nee, ik práát iedereen er doorheen. Als je de rushes bekijkt, dan hoor mijn stem voortdurend. Ze er doorheen praten, meerennen, mee ademen, en dan opeens heel hard AAAH schreeuwen. Ik ga daar 100% voor. Dat heeft zij ook meegemaakt. En verder: ze heeft PRETTY LITTLE LIARS gedaan: acht of negen jaar ervaring. Ze is heel professioneel en komt goed voorbereid binnen, luistert goed, geeft volledig vertrouwen. Het is wel heel anders dan drama. Bij horror is er eigenlijk maar zo weinig op de set. Het zijn gewoon houten wandjes aan de achterkant. Het is niet zo dat je in the mood komt, zodra je de set opstapt – dat is gewoon niet zo. Je moet je hoofd er dus veel beter bij houden, eigenlijk. Dat is heel erg moeilijk.’
Kirby Johnson speelt Hannah Grace en is super-creepy.
‘We hebben heel veel actrices gezien, maar we wilde mensen die gekke dingen met hun lichaam kunnen. En zij kan zo haar arm uit de kom gooien. Het was pittig voor haar. Elke dag eerst vier, vijf uur in de make-up en dan om acht uur ’s ochtends beginnen met draaien.’
Die special make-up effects zijn behoorlijk indrukwekkend. Wie hebben die gemaakt?
‘Die mensen werkten ook aan THE REVENANT. [Makeup effects department head] Adrian [Morot] is heel goed. Dat is het leuke met dit soort films: zit je opeens via Facetime aan die mensen uit te leggen hoe dat lijk er uit moet zien. Dus dan ga ik op de grond liggen. Even een foto maken. Nou zoiets? En daar krijg ik dan allemaal voorstellen op. Het is grappig. Het is universeel. Die Adrian is gewoon heel erg goed. In de trailer wordt die nekwond nog een beetje gepaard, maar ze heeft best wel een enorm jaap in haar nek – en die moest er dus elke dag op. We hadden ook een levensgrote pop. Dat was alleen al heel fijn om goed te kunnen preppen en de scène uit te lichten. Als je goed kijkt, zit die pop nog wel in een paar scènes.’
Dit was je eerste film voor een Amerikaanse studio. Hoe is dat bevallen?
‘Pittig. Kijk, je krijgt de vrijheid om te doen wat je wilt, maar je maakt de film wel voor een bedrijf dat geld wil verdienen. Daaraan moet je dus verantwoording afleggen. Alles in overleg. Alles in stappen. Maar het mooie van Amerika is: ze luisteren écht naar creativiteit. Als je kijkt naar alle kills in de film, dan zie je dat er grote veranderingen zijn ten opzichte van het script. Er zit een scène in op het dak; dat was niet zo. Je kunt als regisseur dus heel veel toevoegen. Maar de montage: je maakt een eerste versie en daarna is het wel het eigendom van de studio. Bij ons werd de film heel goed getest. Een of twee dingen waren nog onduidelijk, en dan gaan ze dus met je praten en dat moet je dan aanpassen. Het is wel een bedrijf. Zo ging het ook met de verandering van de titel. Er wordt gewoon gezegd: hoe valt die titel? Het wordt voor een testpubliek gegooid. Ja, en dan blijkt: de helft snapt de titel niet of de helft wil niet naar de film omdat CADAVER te plastisch klinkt. Dan worden er vijf andere titels getest. Ik heb in Nederland heel veel commercials gemaakt, en daar gaat het ook een beetje zo. Je kunt er veel creativiteit in kwijt – het is echt niet zo dat ze zeggen: je moet dit of je moet dat – maar je moet wel bedenken dat je het voor iemand maakt. En dat is in Amerika dus ook zo. Als je er zo ingaat, dan is het een hele leuke ervaring. Ik ben ontzettend trots op deze film. Dat hele avontuur, hoe dat studiosysteem werkt, hoe de crews werken, de hele politiek daarachter. Die ervaring neem ik mee.’
Dus Hollywood veroveren is het plan?
‘Het is een beetje gek. Ik ben nooit weggegaan uit Nederland omdat ik het hier niet leuk vind. Ik ben dol op Nederland. Maar ik ben ook dol op Amerikaans films; mijn hele jeugd is doordrenkt van Amerikaanse films. Dus toen TAPED daar aansloeg was het een beetje van: ja, wat doe je nu? Blijf je in Nederland, waar alles goed gaat of begin je daar helemaal opnieuw? Mijn gezin was helemaal vóór, eigenlijk. We zijn met z’n allen het avontuur aangegaan. Ik woon daar nu vier jaar en dit is mijn eerste ding. Dat is heel snel voor Amerikaanse begrippen. Ik heb ondertussen ook heel veel geschreven, van drama tot alien invasion. Ik ben nu aan het casten voor een nieuwe Amerikaanse film, een thriller-drama. Er zijn zoveel mensen die het proberen, maar er zijn niet zoveel mensen die er doorheen komen. Ik hoop dat het mij wel lukt. Ik ben er open in gegaan en het is heel leuk daar. Ze zijn dol op gekke films. Dus het Amerikaanse avontuur loopt en blijft lopen, maar ik ben ook niet weg uit Nederland. PENOZA, de film, dat gaan we doen. En nu ben ik dus met een internationale Engelstalige vampierserie bezig.’
Heirs of the Night?
‘Ja. Ik zit op draaidag 71 – van de 108. We draaien twee seizoenen achter elkaar, omdat ze er vertrouwen in hebben. Het is heel leuk, met een Engelse, Duitse, Noorse cast. Het speelt zich af in 1900. We hebben in Kroatië gedaaid, we zijn nu in Letland en we gaan nog naar Noorwegen.’
HEIRS OF THE NIGHT, gemaakt voor tien jaar en ouder en gebaseerd op de reeks Die Erben der Nacht van de Duitse schrijver Ulrike Schweikert, gaat over de kinderen van de laatste zeven vampierclans van Europa. De onderlinge vijandschap is groot, maar de laatste erfgenamen moeten wel samenwerken om zich van hun voortbestaan in de moderne tijd te verzekeren. De serie is waarschijnlijk in de tweede helft van 2019 te zien. ‘Het is een gigantisch ding,’ zegt Diederik van Rooijen. Hij sluit af met een onbewuste vleermuis-verwijzing: ‘Ik vlieg heen en weer.’
THE POSSESSION OF HANNAH GRACE draait vanaf 29 november in de Nederlandse Bioscoop. In België gaat de film op 2 januari uit.
