Afgelopen zondag overleed Margot Kidder op 69-jarige leeftijd. Roel Haanen en Phil van Tongeren interviewden haar in 2005 op een filmbeurs in Heerlen. Afscheid van een geliefd actrice: hier is dat volledige interview.
Ze was het vriendinnetje van Superman en van Brian de Palma. Horrorfans kennen haar van diens SISTERS, maar ook van BLACK CHRISTMAS en de originele AMITYVILLE HORROR. Haar eerste jaren in Hollywood waren een ‘magische tijd’, haar mentale ineenstorting in 1996 een nachtmerrie.
Het gemak waarmee Margot Kidder eind jaren zestig voet aan de grond kreeg in Hollywood doet sprookjesachtig aan. Op de bonnefooi vertrok ze vanuit een arm Canadees mijnwerkersstadje naar Los Angeles. Een week nadat ze arriveerde, had ze haar eerste filmrol te pakken, in Norman Jewison’s GAILY, GAILY. Kidder: ‘Puur geluk natuurlijk. Maar dat begreep ik toen niet. Ik dacht dat ik werkelijk speciaal was.’
Haar eerste jaren in Hollywood zijn legendarisch. Niet vanwege haar werk als actrice, maar als gastvrouw van onder andere Martin Scorsese, Walter Hill, Steven Spielberg en Brian De Palma, die bijna elk weekend in het strandhuis vertoefden dat Kidder deelde met haar vriendin, actrice Jennifer Salt. Aan de Californische kust gingen de latere beroemdheden zich te buiten aan seks en drugs. Zo staat het tenminste in Easy Riders, Raging Bulls, Peter Biskinds verslag van de opkomst van de ‘seks, drugs en rock ’n roll-generatie’ in Hollywood. Wat vond Kidder eigenlijk van Biskinds relaas?
Kidder: ‘Laat me jullie iets vertellen over dat boek. Peter Biskind had het helemaal verkeerd begrepen. Zijn versie van wat er zich in dat strandhuis afspeelde klinkt zo smerig en ordinair, alsof het alleen maar om seks en drugs ging. Natuurlijk waren er seks en drugs in het spel, maar het was allemaal heel onschuldig en lief. We dachten echt dat we wereldvrede konden bereiken en de oorlog in Vietnam beëindigen. Misschien zouden jullie jongelui ook eens zoiets moeten doen voor de huidige oorlog! Wij waren de laatste generatie die niet cynisch wilde zijn. Een magische tijd. En dat heeft Biskind gemist in zijn boek. Sensatie is waar hij op uit was. Een heleboel mensen waren kwaad op hem toen het boek verscheen.’
U was destijds bevriend met een heleboel filmmakers die een paar jaar later wereldberoemd werden. Toch heeft u alleen met De Palma gewerkt. Hoe kan dat?
‘Geen idee, dat moet je hen vragen. Waarom heeft Marty me nooit een rol aangeboden? Ik zou het niet weten. Zo werkt het ook niet. Je krijgt geen rollen omdat je vriendjes bent met de regisseur, je krijgt een rol omdat je er geschikt voor bent. Dus blijkbaar vonden ze me niet geschikt.’
Maar hoe ging het dan bij De Palma?
‘Hij kende Jennifer Salt nog van de universiteit en hij had haar een rol gegeven in de zwarte komedie HI MOM. Toen hij op bezoek kwam bij Jennifer in ons strandhuis werden we verliefd. Omdat hij geen geld had – niemand van ons had geld in die tijd – gaf hij me een script als kerstcadeau. Hij had de hoofdrol geschreven met mij in gedachten. Ik was gevleid tot ik het script las. Ik zei: ‘Brian, dat is niet erg aardig. Deze vrouw vrijt met een man en de volgende ochtend castreert ze hem!’ Jennifer kreeg ook een rol. Producent Edward Pressman leende het geld voor de film van zijn moeder die een speelgoedfabriek had. Omdat ik wat standvastiger was dan Jennifer stelde ik voor om namens ons beiden met Pressman te onderhandelen over het salaris. Ik zei: ‘Ed, we willen een percentage van de winst.’ Eerst weigerde hij erop in te gaan, maar toen ik dreigde dat we anders niet zouden tekenen, ging hij overstag. Jennifer en ik hebben elk drie procent van de film. Pressman verdient tegenwoordig bakken met geld aan de dvd, maar wij hebben nog geen cent gezien.’
Uw rol in SISTERS viel blijkbaar op, want een jaar later was u alweer in een andere horrorfilm te zien, BLACK CHRISTMAS.
‘Dat had volgens mij meer te maken met financiën. Halverwege de jaren zeventig begon de Canadese overheid Amerikaanse filmproducenten te lokken met belastingvoordelen. Een voorwaarde was dat een bepaald percentage van de cast en crew uit Canada afkomstig moest zijn. Ik was Canadese, dus een aantrekkelijke aftrekpost.’
Na SISTERS en BLACK CHRISTMAS heeft u ook nog gespeeld in THE REINCARNATION OF PETER PROUD en THE AMITYVILLE HORROR. Wat heeft u met het genre?
‘Horrorfilms zijn leuk om te maken. Ik schiet zo vaak in de lach op de set. Bij THE AMITYVILLE HORROR moesten we van de producenten tegen de pers vertellen dat zich tijdens de productie allerlei onverklaarbare zaken hadden voorgedaan. Allemaal flauwekul natuurlijk. Er was helemaal niets gebeurd. Behalve dat ik om de haverklap een lachstuip kreeg.’
U gelooft niks van het zogenaamde ware verhaal achter de film, over de geesten in het huis van George en Kathy Lutz?
‘Natuurlijk niet. Lutz was – hoe zeg ik dit diplomatiek – nogal ontvankelijk voor suggestie. En de schrijver van het boek heeft er nog een schepje bovenop gedaan. En is er rijk van geworden.’
Uw sceptische houding heeft uw rol niet beïnvloed?
‘Nee, ik speelde die rol zo goed als ik kon en ik denk niet dat je aan me ziet dat ik er in werkelijkheid geen geloof aan hecht. De regisseur, Stuart Rosenberg, probeerde mij de hele tijd bang te maken op de set, omdat hij op zoek was naar authentieke angst. Er zit een scène in de film waarin een varkenskop in het raam verschijnt, waarop mijn personage zich een ongeluk schrikt. Om het echt te laten lijken had Stuart een rode zwijnenkop laten aanrukken. Ik wist nergens van, maar zo gauw dat ding in het raam verschijnt, schoot ik weer in de lach. Weet je wie het wél geloofde? Rod Steiger. Hij was helemaal into that ghost stuff.’
Wat was uw indruk van de echte George en Kathy Lutz?
‘Er is een type Amerikaan dat té religieus is. Meestal zijn dat geen rocket scientists. Geen mensen waar ik veel mee omga; ik begrijp hun wereldbeeld niet. Hetzelfde gevoel had ik bij de Lutz’s. Ik reageerde op hun verhalen met dezelfde argwaan en verbazing waarmee ik tegenwoordig aanhangers van Bush tegemoet treed die me willen wijsmaken dat het einde der tijden eraan komt en dat de oorlog in Irak nodig is omdat Jezus op aarde zal terugkeren. Ja, daar kun je nu wel om lachen, maar op die waanzin is de Amerikaanse buitenlandpolitiek gebaseerd!’
Waaruit bestaat uw politieke activisme precies?
‘Ik maak deel uit van Montana Women For, een groep die ooit begon als Bushes against Bush. Vat je ‘m? Momenteel hebben we maar één prioriteit: weg met de huidige regering. Twee dagen nadat hurricane Katrina toesloeg, krijgt Bush een gitaar cadeau van een of andere ‘kiss my American ass’ countryzanger. Mensen verdrinken in New Orleans en wat doet Bush? Hij staat op tv gitaar te spelen. Het is zó beschamend.’
Is het moeilijk om in Amerika links te zijn?
‘Als je in Amerika left wing bent, is dat bijna een stigma; ze plaatsen je meteen ergens links van Chiang Kai-shek. Het is in elk geval makkelijker dan een paar jaar terug, toen de propagandamachine van deze schurken op volle toeren draaide. Tegenwoordig rijd ik rond met een bumpersticker op mijn auto: So many right wing Christians, so few lions. Tot nu toe heeft niemand me beschoten.’
Hoe verdeelt u uw tijd tussen politiek activisme en acteren?
‘De meeste tijd ben ik kwijt aan Montana Women For. De rest gaat op aan mijn kleinkinderen. Acteren doe ik niet meer zo veel. Kijk, ik ben 57 jaar, ik woon in Montana en ik ben publiekelijk gek geworden. Dus je begrijpt, ik word niet meer zoveel gevraagd. Maar als ik gevraagd word, doe ik het ook meestal. Zo was er een stel enthousiaste jongelui in Ohio die geld bij elkaar hadden gekregen om een horrorfilm te draaien, een vierluik. In een van de segmenten speel ik een helderziende wier keel wordt doorgesneden. Het bloed spuit alle kanten op. Echt iets voor jullie blad. De film heet DEATH 4 TOLD en ik heb er een of andere prijs voor gekregen op een horrorfestival.’
Over naar uw beroemdste rol: Loïs Lane in SUPERMAN. Dat was een problematische productie, nietwaar?
‘Alexander en Ilya Salkind waren een stel boeven. Zij wilden SUPERMAN zo goedkoop mogelijk maken en Richard Donner, een schat van een man, wilde gewoon een zo goed mogelijke film afleveren. Ze werkten hem alleen maar tegen. Iemand zou eens moeten uitzoeken wat de werkelijke motieven van de Salkinds waren om die films te maken. Toen Pierre Spengler, die eigenlijk niet meer was dan een flunky voor de Salkinds, mij het contract gaf voor SUPERMAN II stond er alleen maar boven: ‘a Panamanian corporation.’ Wel, in die tijd werd geld witgewassen via Panama. Ook drugsgeld. En een deel van de financiering kwam van Robert Vesco (1), die was aangeklaagd voor corruptie en verduistering van gelden. Ten tijde van SUPERMAN zat hij hoog en droog in Costa Rica.’
‘De Salkinds hebben Richard Donner schandalig behandeld. We filmden SUPERMAN en SUPERMAN II bijna back to back. De tweede film was al bijna klaar toen de eerste een enorm succes bleek. Richard had recht op een percentage van de winst, maar in zijn contract stond als voorwaarde dat hij beide films moest maken. De Salkinds wilden verhinderen dat Donner zijn deel van de winst kreeg. Dus hebben ze hem ontslagen. De reden dat ze Richard Lester inhuurden om de klus af te maken, was dat ze hem nog drie miljoen dollar schuldig waren voor zijn werk aan THE THREE MUSKETEERS en THE FOUR MUSKETEERS. Ze boden hem aan het achterstallig geld te betalen als hij SUPERMAN II zou afmaken. Het ging om veel geld, dus Lester ging akkoord. Maar de Directors Guild of America gooide roet in het eten: volgens hun regels moet een regisseur minstens de helft van een film gedraaid hebben om een credit te krijgen. Zoals de zaken er voor stonden was het dus nog steeds een film van Richard Donner. Vervolgens hebben ze een deel van het scenario herschreven en opnieuw gedraaid. En dat was geen verbetering. Donners versie ligt ergens in een kluis, zonder dat iemand hem ooit gezien heeft.’
U leeft nu grotendeels buiten Hollywood. Hoe kijkt u terug op uw tijd als superster?
‘Ik groeide op in de sixties en was niet goed voorbereid op al dat Margot-the- Moviestar stuff in de jaren zeventig. Men verwachtte dat ik aan mijn imago werkte, maar dat deed ik niet. Ik was wie ik was: een onstuimige meid. Op zakelijk gebied was ik een ramp; dat vond ik allemaal bullshit. Tegenwoordig pakken jonge acteurs dat veel slimmer aan: ze harken bij hun derde filmrol al miljoenen binnen. Toen wij startten in de jaren zeventig, het groepje rond dat strandhuis, praatten we nooit over geld. Artistieke integriteit, daar ging het om. Eigenlijk is alleen Marty [Scorsese] trouw gebleven aan die gedachte. Steven [Spielberg] ging blockbusters maken en ik werd Loïs Lane. Maar hoewel ik opging in de mainstream, bleef ik het lastig vinden om het Hollywoodspel te spelen.’
Ziet u uw oude vrienden nog?
‘Marty zie ik af en toe. Brian woont volgens mij in Frankrijk. Jennifer en Jill [Clayburgh] zijn nog steeds goede vriendinnen van me en die zie ik dan ook regelmatig.’
Geen plannen om samen te werken?
‘Wij worden oud, schat. Niemand stopt geld in een film met een stel bejaarde tantes. Wij hebben onze glorietijd gehad. Het is een ander leven nu.’
Hebben uw persoonlijke problemen geleid tot dat andere leven?
‘Je bedoelt dat ik gek werd (2)? Ja natuurlijk. Maar er is ook een heleboel goeds van gekomen. Ik heb geleerd zelf beter te worden. Met psychiaters en medicijnen ben ik radicaal gestopt. Ik voel me beter dan ooit. Ik gebruik alleen maar orthomoleculaire medicijnen, wat je systeem op natuurlijk wijze in balans brengt in plaats van het nog verder uit het lood te slaan. Er wordt niet over geschreven omdat de farmaceutische industrie er geen geld aan kan verdienen; natuurlijke producten kunnen immers niet gepatenteerd worden. Daarom houd ik vaak lezingen over mentale gezondheid.’
‘Mijn manisch-depressiviteit heeft mijn carrière behoorlijk beïnvloed. Of ik nou manisch of depressief was, ik was onuitstaanbaar. Ik heb meer kansen verknald dan wie dan ook in Hollywood. Op een gegeven moment had ik de wereld aan mijn voeten. And I screwed it up. Gelukkig is mijn privé-leven, tot mijn grote verrassing, precies wat ik zou wensen: veel vrienden, lieve familie, kleinkinderen. Het verliep alleen niet zoals het geschreven zou zijn in een script over een Hollywood superster.’
Noten
1) Robert Vesco werd begin jaren zeventig beschuldigd van het verduisteren van honderden miljoenen dollars van een investeringsmaatschappij. Het geld had hij kennelijk ondergebracht in een aantal lege BV’s, waarvan er één geregistreerd stond op een adres dat werd herleid naar Prins Bernhard. Vesco werd later beschuldigd van cocaïnesmokkel en was samen met een neef van Richard Nixon betrokken bij de ontwikkeling van een medicijn tegen kanker en AIDS. In 1996 werd hij op Cuba gearresteerd en veroordeeld tot 13 jaar gevangenisstraf. (Bron: Wikipedia)
2) In 1996 werd Kidder acuut paranoïde. Ze raakte ervan overtuigd dat haar eerste echtgenote haar probeerde te vermoorden. Na enkele dagen op straat te hebben gezworven, werd ze door de politie in verwarde toestand en met kaalgeschoren hoofd aangetroffen in iemands achtertuin.
Foto: Jean Aretz. Dit interview verscheen in 2008 in Schokkend Nieuws #70. Bestel ‘m hier, of nog beter, neem een abonnement!
