FLASHBACK | Marjan Westbroek (1969) kwam via het Imagine Film Festival in contact met Phil van Tongeren, die haar in 2006 tijdens De Nacht van de Wansmaak bij Schokkend Nieuws vroeg als administratieve held. Pas de volgende hoofdredacteur wist haar over te halen om ook te gaan schrijven (haar eerste recensie was van THE WOMAN), waarna ze ook lid werd van de webredactie.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Volgens mij moet dat DE REDDERTJES zijn geweest. Een oudere nicht met twee kinderen van onze leeftijd nam mij en m’n broer mee, en dat was ook gelijk de eerste keer dat ik bang was in de bioscoop. Er zit een scène in waarin de vrouwelijke slechterik haar valse wimpers er afhaalt. Ik was een jaar of zeven en wist bij god niet dat valse wimpers bestonden, dus het was alsof ze haar ogen er af trok! Dóódeng! Ik heb die film ook nooit meer gezien.’
En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
‘Op een kinderpartijtje keken we een obscure film over een kat uit de ruimte – volgens mij was de titel gewoon THE CAT FROM OUTER SPACE. Ik moet jong geweest zijn, want mijn moeder belde van tevoren met de bioscoop of de film geschikt was. Ze vertelden dat het een tekenfilm was met Nederlandse stemmen, maar het bleek een Amerikaanse live action-film te zijn met ondertitels. Ik weet niet of ik er veel van mee heb gekregen, maar ik heb gefascineerd zitten kijken. Vroeger keek ik eigenlijk niet veel films, ik las boeken – ook veel horrorboeken; mijn moeder gaf me Stephen Kings Christine toen ik een jaar of veertien was. En ik was meer bezig met muziek en drag. Via Divine kwam ik bij de films van John Waters terecht, en zag ik HAIRSPRAY en CRY-BABY. Toen ik later in Amsterdam ging wonen ontdekte ik de Cultvideotheek aan het Waterlooplein, toen die er nog was. Ik ging andere John Waters-films zoeken, en kwam toen ook thuis met de jongen achter de balie. (lacht). Hij was in het begin totaal ontstemd over mijn filmkennis, en kwam elk weekend met enorme tassen vol films thuis. Ik kreeg een spoedcursus genreklassiekers en een wereld ging voor me open!’
Van welke film kon je niet slapen?
‘THE BLACK HOLE! Ik was jong, en heb er misschien wel een jaar niet goed van geslapen! Het is een Disney-aftreksel van STAR WARS en ik weet in m’n hoofd dat het een flutfilm is. Mijn broer was erheen geweest en wat m’n broer mocht, dat wou ik ook. Mijn moeder zei nog: ‘Het is best een enge film, weet je zeker dat je wilt?’ Ik ben toch gegaan, met een vriendinnetje, en heb er zo’n enorm trauma aan overgehouden! (lacht) Er zat een robot in met een soort boren als handen, en die viel Anthony Perkins aan terwijl hij alleen een stapel papier had om zich te verweren – echt totale paniek! Ik was er zó bang van, er had zich gewoon iets engs in mij genesteld. Dus hoe ik ooit horrorfilmfan ben geworden, god mag het weten. Diezelfde ex heeft ooit als grapje THE BLACK HOLE op dvd voor me gekocht, en ik heb ‘m nog steeds niet durven kijken.’
Wie was je eerste film-crush?
‘Die had ik niet echt, omdat ik niet met film bezig was. Mijn crushes zaten in de muziek. Later vond ik Johnny Depp wel leuk, in CRY-BABY en 21 JUMP STREET. Ook had ik, op een beschamende leeftijd, samen met mijn huisgenoot een crush op Christan Slater, in de tijd van HEATHERS en PUMP UP THE VOLUME. We hadden het hele huis volgehangen met posters, terwijl we daar echt al wel een beetje te oud voor waren.’ (lacht)
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Volgens mij ga ik hetzelfde antwoord geven dat vele collega’s voor mij hebben gegeven: ik heb niet letterlijk overgegeven, maar werd wel heel onwel van de dinerscène in BRAINDEAD. En dan niet eens zozeer het oor, maar dat ze op een gegeven moment op de wond op haar arm drukt en dat er een straaltje pus en bloed zo in de vla valt en grghhhaaaaagh! Ik word weer onwel als ik er aan denk; ik zie nog dat straaltje gaan – zó in de vanillevla!’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Niet een specifieke film, maar ik heb wel dat bij sommige films bij het terugkijken pas opvalt hoe slecht acteurs waren. Ik denk dat dat iets is als je ouder wordt, dat het je opvalt hoe knullig sommige dingen eruitzien, niet zozeer: ‘Jeetje, dat ik dit ooit goed heb kunnen vinden’. Als je als kind films kijkt, maakt het je helemaal niet uit dat mensen slecht acteren, dat merk je niet eens. Dát zou ik nog wel een keer terugwillen, dat het allemaal niet zo opvalt dat acteurs hun script opdreunen, of dat het decor rammelt. (lacht) Dat mis ik!’
