FLASHBACK | Eric van der Woude (1976) schrijft sinds 2003 voor Schokkend Nieuws en verzorgt alweer heel wat jaren de rubriek Video Basta!, samen met Rob van der Velden. Daarnaast organiseert hij iedere maand met Willem van Rossum bij Lab111 de ultieme video-avond Straight to Video. In het dagelijks leven is Eric webredacteur en stand-up comedian.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Dan kom ik denk ik toch uit bij de wat oudere Walt Disneys: ARISTOKATTEN, FRANK & FREY, dat werk, in een bioscoop in Amsterdam waar ik af en toe naartoe ging met mijn vader. Ik was een jaartje of zes, denk ik, veel verder reikt mijn geheugen niet.’
En je vroegste genrefilmherinnering?
‘Mijn vroegste genrefilmherinnering was geen liefde op het eerste gezicht, totaal niet. Het was zelfs vrij traumatiserend. Ik kwam een keer beneden toen ik niet kon slapen en mijn ouders keken een filmprogramma. Ik neem aan iets van Simonskoop ofzo, van Simon van Collem, waarin films aan de man werden gebracht met filmfragmenten. Ik kwam beneden bij een scène uit GHOSTBUSTERS. En dan denk je, nou, dat valt super mee, maar ik was acht of negen en ik had nul ervaring met horror of wat dan ook. Het was uitgerekend die scène in de bibliotheek. Ze lopen op die vrouw af – dat is al a-relaxt natuurlijk – maar dan krijg je… Sja, dat vind ik nog steeds een van de beste schrikeffecten uit de filmgeschiedenis. Ik zat tegen het plafond! Toen kon ik helemaal niet meer slapen… Pas zes of zeven jaar later wilde ik weer iets zien dat riekte naar horror. Ik mocht de film niet zien, maar buurjongetjes hadden AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON van televisie opgenomen. Ik was daar met een vriendje van mij en ik weet nog heel goed dat ik daar zat met een stripboek van Jan, Jans en de Kinderen. Ik dacht: fuck die film, ik ga dat stripboek lezen – maar toch zat ik stiekem mee te kijken wat er gebeurde. En op dat moment was het eigenlijk liefde op het tweede gezicht! Toen begon de ellende, zeg maar. Die film vond ik echt geweldig.’
Waren er meer films waarvan je niet kon slapen?
‘Misschien wat cliché, maar ik zag THE EXORCIST gewoon te jong, dat was veel te heftig. Ik was een jaar of twaalf of dertien en kon me net iets te veel identificeren met dat meisje. En daarna, als ik op school zat en kwade gedachten kreeg over kinderen of leraren, dan dacht ik: straks ben ik ook bezeten! Ik was niet zozeer bang dat anderen misschien bezeten waren, maar vooral dat ik, als ik zulke gedachten had, niet zeker wist in hoeverre dat míjn gedachten waren. Heel naar, vond ik dat. (lacht) Maar ik was niet bezeten hoor, ik bleek gewoon een lul te zijn.’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Erin Grey van BUCK ROGERS vond ik wel erg leuk, echt zo’n seventies space babe. En Jennifer Connelly in LABYRINTH natuurlijk, maar dat is een no-brainer.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, nooit, maar er zijn wel films waar ik een beetje misselijk van werd. De goorste scène die ik me kan herinneren is uit BAD TASTE. De context weet ik niet precies meer maar de aliens in die film leven van een soort kots, en een van de mensen die bij hen gaat infiltreren krijgt een schaal kots voor zich die hij naar binnen moet werken. Ja, het beeld is ook niet al te fris maar het zijn toch wel de geluiden die me daar letterlijk en figuurlijk nekken. Echt te smerig, ik ga daar heel slecht op.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Valt mee. Misschien komt het er op neer dat mijn smaak zich niet erg ontwikkeld heeft sinds mijn twaalfde? (lacht) Sommige dingen leer je als je ouder wordt wel meer waarderen, maar omgekeerd heb ik dat niet. Ik kan van films van vroeger nog steeds de charme inzien, ik kan mezelf nog steeds verplaatsen in dat innerlijke kind, dat ik snap waarom ik dat leuk vond. Zo blijven DAWN OF THE DEAD en STAR WARS toch wel favoriete films, die kijk ik nog steeds af en toe. Het zijn net mensen van vroeger die je lang niet ziet, maar met wie je toch contact wilt houden.’
