‘Ik kijk nooit weg’

FLASHBACK | In de rubriek FLASHBACK legt Karina Meerman vijf vragen voor aan (oud)medewerkers van Schokkend Nieuws over hun jeugdfilmherinneringen en -trauma’s. Deze keer: oud-recensent Constant Hoogenbosch (1967), de man wiens stalen maag alleen gaat draaien van Tom Cruise. 

Het bedrijf van Constant Hoogenbosch (1967) heet Movie Machine en het is een goede beschrijving van de man zelf. Zijn hele leven draait om films en hij maakt opgewekt lange dagen als hoofdredacteur, docent, spreker en programmamaker. Voor Schokkend Nieuws recenseerde hij dvd’s. 

Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?

“De jaren zeventig, dat was “de vier vuisten” Bud Spencer en Terence Hill, Jean-Paul Belmondo in het geweldige AAS DER AZEN (LE MAGNIFIQUE) en Louis de Funès, de Franse komiek. Die druktemaker vond ik nooit leuk. Disney had DE REDDERTJES en FANTASIA in de hervertoning. Een van mijn eerste filmherinneringen in de bioscoop is THEY CALL ME TRINITY van Bud Spencer en Terence Hill. In het Nederlands was dat DE VIER VUISTEN VAN DE DUIVEL. Het was een persiflage van de spaghettiwestern en ik vind hem nog steeds goed.

Ik ging vaak met een vriendje naar de bioscoop in Nijmegen, waar ik nog steeds woon. Bijzonder was de vertoning van FISTS OF FURY met Bruce Lee, in 1974. De hele zaal zat vol Chinese gezinnen, wij waren de enige twee Westerlingen. Ze braken de tent af met hun enthousiasme. Wat een geweldige ervaring. Mijn eerste genrefilm in de bioscoop was STAR WARS in 1977. Ik moet wel naar binnen zijn geslopen, want ik was eigenlijk te jong. Op televisie was het THE CURSE OF THE WEREWOLF uit 1961 met Oliver Reed. Er speelde ook een klein jongetje mee en die leek op mij. Daar ben ik nog mee geplaagd. Ik vond de film wel goed. Op Duitsland 1 werd toen iedere zaterdagavond sciencefiction of horror uitgezonden, dus ik heb heel wat gezien in die tijd.”

Van welke film kon je niet slapen?

“Ik ben nooit bang geweest om het licht uit te doen. Ik vind niks eng. Ik ben één keer geschrokken, van een scène in DANCE OF THE VAMPIRES van Roman Polanski. Maar verder niet. Ik hoef ook nooit weg te kijken. Misschien omdat ik al op jonge leeftijd filosofeerde over film. Wat is het? Wat doet het? Waarom laten we ons meeslepen door gespeelde emoties? Wat blijft hangen na het kijken een film zijn de ideeën, vooral bij ‘wat als’-scenario’s. De enige keer dat ik echt bang ben geweest om een film, was toen ik als enige in de klas GREASE niet had gezien. Ik maakte me zorgen dat ze me raar zouden vinden. Maar ik houd niet van musicals en al helemaal niet van John Travolta, dus dat zou niets geworden zijn.”

Wie was je eerste film-crush?

“Sharon Tate in DANCE OF THE VAMPIRES. Dat rode haar, ja hoor. En later ook Cheryl Ladd. Wie ik nog steeds heel tof vind is Sigourney Weaver. Ik zag haar voor het eerst als Ripley in haar ondergoed in ALIEN, maar ze is veel meer dan dat. Ze is een van de interessantste en meest veelzijdige actrices van de laatste vijftig jaar.”

Heb je ooit overgegeven door een film?

“Nee, alhoewel ik bij Tom Cruise altijd een paar keer moet slikken. Ik heb films gezien waar mijn omgeving misselijk van werd. Experimentele horror als SUBCONCIOUS CRUELTY heeft hele heftige scenes, net als ANTROPOPHAGUS en de GUINEA PIG-films waarin meisjes worden gemarteld. Ik vraag me dan af waarom iemand zo’n film maakt en verbaas me erover dat ze nog steeds vrij rondlopen. Maar misschien moeten ze die films wel maken omdat ze anders in een inrichting zouden belanden. Ik ben wel een keer bang geweest dat iemand over mij zou overgeven, tijdens de bioscoopvoorstelling van THE FLY van David Cronenberg. Achter mij zaten giebelende meiden met popcorn en cola. En maar kletsen en maar eten. Toen kwam de scene waarin Jeff Goldblum uitlegt hoe hij nu eet en ik hoor achter me heel hard: “Gadverdamme!” Ik dacht: ‘Daar komen de cola en de popcorn’, maar het ging goed. Ik heb de dames daarna niet meer gehoord.”

Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?

“BATTLE BEYOND THE STARS zag ik in 1980 in de bioscoop en later heb ik hem op video gehuurd. Het viel vooral tegen omdat ik de muziek weer had gehoord bij SPACE RAIDERS. Regisseur Howard Cohen had ook de effecten gejat en zelfs de ruimteschepen. Alleen kregen de goeden uit SPACE RAIDERS de ruimteschepen van de slechteriken uit BATTLE BEYOND THE STARS. 

Er is één film die nooit teleurstelt en ik heb hem al zeker zestig keer gezien: THE EXORCIST. Mijn vader hield erg van films en hij had het altijd over die film. Voor de bioscoop was ik te jong, ik heb moeten wachten tot hij op video uitkwam. Dat moment was bijna een ritueel, een bedevaart. Alles aan die film klopt: de muziek, het scenario, de intensiteit. Ik heb hier zoveel lezingen over gehouden en thuis staat een altaar met memorabilia. Kijk overigens alleen het origineel uit 1973 en niet de director’s cut, want de extra scènes halen de hele film onderuit. Dat is eigenlijk altijd zo. Alleen films van James Cameron zijn beter in de director’s cut. En Peter Jackson. Maar niet die van THE HOBBIT. Die had hij nooit moeten maken.”