FLASHBACK | Ruben Allersma (1986) recenseerde vijf jaar lang films en dvd’s voor Schokkend Nieuws. Het trotst is hij op zijn interviews met regisseur James Wan (INSIDIOUS) en specialeffects-man Erik-Jan de Boer, de Nederlander die een Oscar won voor zijn werk aan LIFE OF PI. Ruben werkt als leidinggevende en programmamedewerker bij het Groninger Forum. Karina Meerman stelde hem vijf vragen en wilde daarna ook Turtles-schoenen.
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
‘Drie noem ik er, want ze liggen dicht bij elkaar en alle drie gaan ze over een andere emotie. Mijn eerste bioscoopfilm was het epische TEENAGE MUTANT NINJA TURLES in Den Haag. Ik was vier en superfan. Het was geen animatie, het was een echte film en ik vond het zo vet. Ik had een Turtles-broek, Turtles-schoenen en een Turtles-shirt en ik droeg ze het liefst allemaal tegelijk. Een jaar later zag ik BELLE EN HET BEEST. Ik was tot tranen toe geroerd, maar ik zag hem met vriendjes dus wilde dat natuurlijk niet laten zien. Bij JURASSIC PARK heb ik doodsangsten uitgestaan. Het zag er allemaal zo realistisch uit, ik vond het supereng. Ik weet niet hoe ik als zevenjarige de bioscoop binnen ben gekomen, maar ik vond het een enorm heftige film. Met deze drie is mijn liefde voor films begonnen. Ik heb weinig televisieherinneringen, de bioscoop maakte denk ik meer indruk. Ik kan me ook geen andere films herinneren uit die periode. Ja, misschien een Pippi Langkous, die haar vader moet redden van piraten. (PIPPIE LANGKOUS EN HET AVONTUUR OP DE ZUIDZEE – KM). Maar die vond ik niet zo stoer als de Turtles.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘In de jaren negentig was ik fan van actiehelden als Nicholas Cage, Jean-Claude van Damme en Arnold Schwarzenegger. Wij huurden video’s in de bibliotheek en het was altijd een uitdaging 16+ films mee te krijgen. Het horrorvak, daar liep ik met een grote boog omheen. Het waren niet de films die angst opriepen, de hoesjes van de videobanden spraken voor mij al genoeg tot de verbeelding. Vooral IT en BRAINDEAD durfde ik gewoon niet te huren. Ik wist zeker dat ik een soort kwaad zou ontketenen wanneer ik ze keek. Daar had ik nachtmerries over.’
‘Het kantelpunt kwam op het eerste jaar van de middelbare school. Met een groepje klasgenoten gingen we naar SCREAM. We moesten lachen en vonden het spannend, maar er was niks aan de hand met die film. Daarna ben ik gewoon ook horror gaan kijken. Toch koester ik mijn ongefundeerde angst voor VHS-hoesjes. Ik heb de originele IT nog steeds niet gezien.’
Wie was je eerste film-crush?
‘Ik had graag dat het iets aandoenlijks was of stijlvols, maar nee, het was een blonde bimbo. Om precies te zijn Erika Eleniak uit CHASERS. De twaalfjarige Ruben dacht dat hij nog nooit zo’n lekker wijf had gezien. Het was een soort komedie en zij was heel knap. Wat bleek later, zij zat ook in E.T. Daar speelt zij het mooiste meisjes in de klas, maar toen was ze pas dertien. Later zat ze in BAYWATCH… had ik toch smaak.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Een paar jaar geleden, tijdens BETTER CALL SAUL. Ik had buikgriep, ik zou nooit beroerd kunnen worden van die serie! En ik ben een keer als tiener ziek geworden tijdens TRAINSPOTTING maar toen hadden we spacecake gegeten.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Jazeker. Als jongen smulde ik van Steven Seagal-films. Ik vond dat hij charisma had en een bepaalde zelfbeheersing uitstraalde. Hij was een pacifist maar kon ook drie bad guys tegelijk in elkaar rossen met zijn aikido-skills. Een paar jaar geleden zag ik MARKED FOR DEATH weer terug, waarin hij met een Jamaicaanse drugsbende moet afrekenen. Ik herinnerde het me als een duistere film met voodoo en gewelddadige rastafari’s. Die film is niet al te best. Wat ik toen als charisma zag, lijkt nu vooral het ontbreken van een persoonlijkheid te zijn. En in het echt is het ook nog eens een nare gast. Ik kreeg van een vriend het hilarische boek ‘Seagology, a study of the ass-kicking films of Steven Seagal’. Het is geschreven door een voormalig fanboy die op semi-respectvolle wijze zijn werk bespreekt. Een absolute aanrader voor iedereen die opgroeide met Steven Seagal-films.’
